Είναι το φως που βγαίνει απ’ το σκοτάδι

Ξέρω, ενόχλησε κάποιους  ο χθεσινός  τίτλος, σε κάποιους λειτούργησε αποτρεπτικά και το προσπέρασαν,  δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα  καλολογικό στοιχείο του κειμένου, ένα "π.χ"  στα ζητούμενα απ΄ αυτά που θέλουμε ν' ακούσουμε,   τα παραμύθια δηλαδή, που μπορεί να μεγαλώσαμε, τα χρειαζόμαστε ακόμα όμως για να μας νανουρίζουν. Γιατί τα παραμύθια που είναι ο κόσμος της ελευθερίας - μέσα σε μια ζωή αναγκαιότητας. Είναι η νίκη του αδύνατου – που (για λίγο) ανατρέπει το χρόνο, τη φθορά και την προγραμματισμένη μας, τελική ήττα.

Ο Ιωάννου,  νευριασμένος, από το «συγγραφέα», του φώναξε  να του χαρίσει ένα όμορφο ψέμα. «Κάνε με να το πιστέψω» του είπε, «Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;» Και εγώ νευριασμένος με τον εαυτό μου που άθελα μου σας φορτώνω απογοήτευση και ήττες, προσπάθησα να δώσω εξηγήσεις.

«Είναι το φως που βγαίνει μέσω της τέχνης απ’ το σκοτάδι, είναι η ιερότητα της ζωής σε όλες της εκφάνσεις. Μιλούσε για θλίψη, αρρώστια και πόνο και έβγαζε φως»,  έγραφε παλαιότερα  η Ελένη Γκίκα για τη Φωτεινή Ταλίκογλου. Και ήταν η απάντηση σε δικές μου απορίες.
 

«Κάποιος Διαβολάκος διχασμένος στα μύχια της ψυχής μου», έγραφα πριν χρόνια, προσπαθώντας να δώσω απάντηση στους αναγνώστες αλλά και στον εαυτό μου «αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, όλη τούτη την μαυρίλα που βγαίνει μέσα απ’ τη καλή χαρά. Ενώ στα μάτια μου χοροπηδούν, χιλιάδες αποχρώσεις ζωντανών χρωμάτων, εγώ εκεί στα μαύρα και στα γκρίζα. Η συντέλεια του κόσμου αποτυπωμένη εν ώρα ευθυμίας.. Λες και βγάζω τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλες τις κακές στιγμές, όταν βρίσκομαι από θέση ισχύος. Πρόκειται για μια προσπάθεια να βγάλω τα καλά μέσα από τα μαύρα,  επιδιώκοντας  να ανακαλύψω,  πότε ζω αληθινά, ευτυχισμένα ή  δυστυχισμένα  αλλά με τις αισθήσεις μου   παρούσες να  μου δίνουν έντονα συναισθήματα χαράς και πίκρας, πραγματικής ζωής τελικά.
Όσο για το χθεσινό τίτλο… σημασία έχει η πρόθεση... και η απάντηση στο σκοταδισμό με ένα απόσπασμα παλαιότερου κειμένου. «Βάλε στη ζυγαριά μια ληστεία που παραπέμπει στου Ρομπέν των Δασών το καιρό. Μια ελεημοσύνη που ζωντανεύει Φαρισαίο. Ντοστογιεφσκικούς φόνους που οδηγούν στο Θεό. Μοιχείες που ξεφυτρώνουν απ’ την λαχτάρα του έρωτα. Συζυγικές σταθερότητες που θυμίζουν εβραϊκές συναλλαγές. Αμαρτίες που οδηγούν στη λύτρωση. Αρετές που οδεύουν για εξαργύρωση στα κοινωνικά και δημόσια ταμεία. Ψέματα που αναζητούν την ψυχική θαλπωρή. Ειλικρίνειες που οδηγούν στην ταπείνωση. Πάθη που ευλογούνται. Και απάθειες που θυμίζουν ψυχική τεμπελιά».

Και ζύγισε. Μια κοινωνία «δήθεν» γέρνει τη ζυγαριά. Μια κοινωνία γεμάτη από άγιους φονιάδες, όσιες πόρνες και μαρξιστές ληστές. «Ένας κόσμος γεμάτος ψευδοπροφήτες και μεσσίες. Δειλούς και υπολογιστές συζύγους. Εμπόρους δασκάλους και παπάδες. Υποκριτές πιστούς. Φυτά - πολίτες και νεκρωζώντανους υπηκόους. Τα αργύρια της προδοσίας δεν οδηγούσαν τελικά στην συκιά αλλά στην καταξίωση»

Ας αρχίσουμε σιγά σιγά να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομα τους.