«Στην αρχή είναι ένας ψίθυρος. Ακούς αλλά τον διώχνεις, δεν θέλεις να σε αφορά. Το ξέρεις το θέμα, είναι παντού γύρω σου, όμως, νομίζεις πολύ μακριά από εσένα.
Ώσπου γίνεται βοή, κραυγή και παύεις να κλείνεις τα αυτιά σου.
Ναρκωτικά.
Ναι. Εδώ στην μικρή μας πόλη, όπου όλα είναι σε καταστολή, το αφήσαμε και πέρασε σαν ένα ποσοστιαίο νούμερο. Στην ουσία το απομακρύνουμε, φοβούμενοι μην κολλήσουμε, όμως την πατήσαμε νομίζοντας ότι ο δίπλα υποφέρει και πεθαίνει και εμείς μπορούμε απλά, απείρως προσποιούμενοι, να κάνουμε ότι λυπόμαστε.
Τα παιδιά είναι μάρτυρες σε μια κοινωνία που κρύβεται, που βαριέται και βαρυγκωμάει μέσα σε ατέλειωτες δικαιολογίες. Τα αρπάξαμε και τα ρίξαμε βορρά στον καιάδα του ακλήρωτου δανείου της ασυμφωνίας χαρακτήρων, του δεν βαριέσαι, ντοπάροντας έτσι τον μικρόκοσμο,μας, ότι όλα «βαίνουν καλώς»
Έτσι λοιπόν το παιδί αρχίζει και τρελαίνεται δεν φταίνε μόνο οι ορμόνες της εφηβεία .
Φωνάζει ακούστε το.
Ας μην σηκώνουμε τα χέρια ψηλά φοβούμενοι για τις συνέπειες.
Υπάρχει λύση. Ενημέρωση
Παντού. Ειδικά στα σχολεία. Απαιτείστε το.
Να δείξουμε ότι ενδιαφερόμαστε. Ότι είμαστε κοντά. Έτσι μόνο φτιάχνεται η αγάπη».
Μια κραυγή απόγνωσης από μια κερκυραία μάνα. Εγώ να προσθέσω ένα ένθετο ανάμεσα από δυο τραγούδια της Βιτάλη, μιας μεταμεσονύκτιας μουσικής παρηγοριάς, που κάτι ξέρει.
«Ανεμώνες φύονται και εδώ, όχι μόνο στο Σικάγο. Ήμερες και άγριες. Δεν τις πολυπαίρνουμε χαμπάρι γιατί κρύβονται σε σώματα κοριτσιών που χορεύουν ξέφρενα και σε κορμιά αγοριών που έχουν στη φλέβα αλκοόλ και στο μυαλό αγγέλους. Παιδιά που βλέπουν χωρίς τα αδιέξοδα και τις εκπτώσεις και πάνε και κρύβονται στην ακρότητα της αντοχής: εκεί που για να υπάρξεις πρέπει να αφομοιωθείς. Να ντύνεσαι, να φέρεσαι να σκέφτεσαι να μιλάς ίδια με τους άλλου. Να γίνεις χαλικάκι στο ψηφιδωτό της μάζας, όμοιος, ίδιος απαράλλαχτος ετοιμοπαράδοτος στη χειραγώγηση. Διαφορετικά σε περιμένει η άσφαλτος, διαλυμένο, ματωμένο με τα μαλλιά κολλημένα στην πίσσα, φευγάτο για την χώρα των ανυπάκουων»
Κουραγιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου