Όταν το είχα γράψει, δεν μπορούσα να προβλέψω τη διάρκεια και το τέλος εποχής καλά κρατεί. Ακολουθεί συνήθως μετά την περίοδο των εκπτώσεων και ζήσαμε πολλές τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας. «Τέλος εποχής» η ταμπέλα, φαρδιά πλατιά καλεί τους επίδοξους αγοραστές. Πάρτε ότι έχει απομείνει, τη δημόσια περιούσια, τις ΔΕΚΟ, τα λιμάνια, το κράτος ολόκληρο.
Έτσι γίνεται συνήθως, στο τέλος μιας εποχής, αυτής της μεταπολίτευσης εν προκειμένου για την χώρα μας, που ξεκίνησε με την εδραίωση της δημοκρατίας, και τελειώνει με το ξεπούλημα του Κράτους.
Είναι οι τελευταίες πιο δύσκολες μέρες, που τινάζεται η πάγκα στο αέρα, που αφήνουν τα σημάδια τους στις επόμενες, κίνητρο για νέους αγώνες.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σκληραίνουν τα πράγματα, σε κάποιες περιπτώσεις το τέλος βάφεται κόκκινο, ελπίζουμε να μην συμβεί στην περίπτωση μας.
Το τέλος κάθε εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και είναι ώρες που μας αναγκάσουν σε εξομολογήσεις. Ακριβώς έτσι κυρία μου, συνομήλικη, έτσι όμως τα λες με την βραχνή φωνή, απολογούμενη στους νεαρούς ακροατές σου.
«Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Άλλοι το έριξαν στην καριέρα, άλλοι τα ναρκωτικά άλλοι στους έρωτες. με μια απόγνωση προορισμού σαν να ήταν η κάθε μέρα η τελευταία.
Τώρα που γκριζάραμε, υιοθετούμε αδέσποτα και περνάμε την τύφλα μας απέναντι. Χαμένοι: μέσα στις νευρώσεις, στην αμφιθυμία, στον φόβο της ύπαρξης».
«Έτσι γίναμε οι παλιοί των ημερών. Μικροί για να πεθάνουμε, μεγάλοι για να είμαστε ανυποψίαστοι. Το χειρότερο; Ασυμβίβαστοι με τα χρόνια, τα χρόνια μας. Εκείνα που πέρασαν από και διαμέσου μας, βάζοντας φωτιά στο μυαλό μας και φρένο στην καρδιά μας. Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος και σκέφτομαι τι ανοησία που δεν διάβαζα στο σχολείο γεωμετρία. Θα μπορούσα τώρα να αλλάξω τετράγωνο. Το μόνο που δύναμαι ν’ αλλάξω είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μου, να δω τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση τούτο το σαρκίο».
Τέλος εποχής με την ελπίδα να μην πάρει και άλλα χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου