Αχ Ελλάδα

Δεν έχουμε πόλεμο παιδιά. Εναποθέστε τον οπλισμό παρά πόδας. Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι απέναντι. Ξυπόλητα παιδιά είναι, που οι οι φίλοι μας Αμερικάνοι φρόντισαν να ξεσπιτώσουν από τις πατρίδες τους. Σήμερα έχουν γίνει μπαλάκι για να παίζουν κάποιοι τα παιγνίδια τους. Φυσικά και πρέπει να διαφυλάξουμε τα σύνορά μας, φυσικά και αυτή η μαζική εισροή προσφύγων, που επιδιώκει τεχνηέντως η Τουρκία, για να πιέσει την Ευρώπη, μας δημιουργεί πρόβλημα, όμως αυτό υπολείπεται του άκρατου φανατισμού και του φιλοπολεμικού κλίματος, που αναπτύσσεται στα Μ.Μ.Ε και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

«Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
μ’ εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς μα κι απάνω μου κρεμιέσαι»
Έτσι ακριβώς, αυτή είναι η σχέση και πρέπει να το πούμε κάποτε. Τις αλήθειες αυτές τις νοιώθουμε βαθιά, έτσι όπως τις περιγράφει με εκπληκτική ποιητική ενάργεια και ευθυβολία ο Μανώλης Ρασούλης
Και μεις την αγαπάμε την πατρίδα μας χωρίς πολεμικές κραυγές. Ο τόπος μας γίνεται ανάμνηση γλυκιά ή πικρή, γίνεται προσμονή, γίνεται όμως και κατάρα...