Το δύο θα γίνει ένα και στη συνέχεια κανένα

Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Σε μια προσπάθεια να υπερασπίσω την ύπαρξη μου γράφω, με την αιώνια ψευδαίσθηση, ότι κλείνω πληγές. Ακόμα και έτσι να είναι, λίγο πριν τον επίλογο ανοίγει η άλλη. Πολυτραυματίας ετούτη η χώρα, και το αποτέλεσμα, πάντα μια τρύπα στο νερό. Οι επικείμενες εκλογές, ό,τι και να γίνει, θα αναγκάσουν το δυο να γίνει ένα μέχρι και στη συνέχεια κανένα.
Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι τα δυο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία, οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση;
Είναι ένοχα για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτό το μοντέλο δεν συνιστά δημοκρατική πολιτεία.
Η παραδοχή ότι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, που είναι μέρος του προβλήματος, δεν μπορούν να δώσουν τη λύση, εκτιμώ ότι είναι σαφής. Η κρίση αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιχειρήσουμε στους δύσκολους καιρούς τις ώριμες αλλαγές που δεν αποτολμήσαμε στους καλούς, της ευφορίας και της αυταπάτης.

Ξεγελαστήκαμε, όταν πιστέψαμε εδώ και λίγο καιρό ότι έφτασε το τέλος του δικομματισμού. Ο τρίτος πόλος δεν υπήρξε ποτέ Ο τρίτος δεν χωράει μες στους δυο, τραγουδούσαν χέρι χέρι όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό. Το πάθος για την εξουσία ισχυροποίησε τον δεσμό αυτού του καταστροφικού διδύμου και όπως όλα σήμερα συνηγορούν, θα ενταφιαστεί μαζί με όλο το πολιτικό σύστημα που χαρακτήρισε την 3η Ελληνική Δημοκρατία.
Μπορεί το τέλος του δικομματισμού, που ελπίζαμε να μην ήρθε ποτέ, η παρούσα κρίση όμως, σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας, η σφοδρότερη από την μεταπολίτευση, αποτελεί τον προάγγελο του τέλους ενός μοντέλου οργάνωσης του δημόσιου βίου και του τρόπου διαβίωσης.
Μέσα σε ένα καινούργιο περιβάλλον, αυτός ο δικομματισμός που ζήσαμε δεν έχει θέση.