Ούτε τις παρελάσεις...

Και είχα μια ελπίδα ότι η "πρώτη φορά αριστερά" θα καταργούσε τις παρελάσεις. Τι άλλαξε θα μου πείτε, για αλλάξει και αυτό;

«Να καταργηθεί ο αναχρονιστικός θεσμός των παρελάσεων. Για μια ακόμη χρονιά οι μαθητές και οι μαθήτριες θα παρελάσουν για να γιορτάσει το «έθνος» και να επιβεβαιωθεί άλλη μια φορά ότι οι παρελάσεις το μόνο που δεν κάνουν είναι να καλλιεργούν την ιστορική μνήμη.Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου δεν μπορεί παρά να είναι το διαχρονικό μήνυμα της αντίστασης και της ανυπακοής απέναντι σε όλους όσους μας κλέβουν το μέλλον. Οι αγώνες του σήμερα, λοιπόν, και όχι οι στρατοκρατικές παρελάσεις είναι αυτοί που θα δικαιώσουν τις θυσίες όσων αγωνίστηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής για τη δικαιοσύνη και την κοινωνική απελευθέρωση».

(ΣΥΝ, 2011) και μέχρι να γίνει κυβέρνηση υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριζαν την κατάργηση των παρελάσεων.
Παραμονή εθνικής επετείου. Σε μια χώρα χρεωκοπημένη, παραδομένη στους δανειστές, υποταγμένη, στο ΔΝΤ, επιμένουμε, με βήμα και κορμί καμαρωτό, από την μαθητιώσα νεολαία, που υπόσχεται μέλλον λαμπρό για την πατρίδα !!! Επιμένουμε με όλα αυτά τα βαρύγδουπα, που συνοδεύουν την εθνική μας φανφάρα. Είναι πέρα από κάθε λογική να πηγαίνουμε στις παρελάσεις, για να βγάλουμε φωτογραφίες και να χειροκροτήσουμε, να χειροκροτήσουμε τις πολιτικές που με κάθε τρόπο επιβεβαιώνουν το «ψωροκώσταινα». Να χειροκροτήσουμε την παράνοια ή την βλακεία, που μας επιβάλλουν να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να αγοράζουμε υποβρύχια, μαχητικά αεροπλάνα, τανκς, ραντάρ, πυραύλους, ό, τι δεν έχουμε ανάγκη δηλαδή και ότι θέλουν να ξεφορτωθούν οι σύμμαχοί μας, που σήμερα μας λοιδορούν και μας ζητούν και τα ρέστα.
 

Κάθε χρόνο τα ίδια, η ίδια φωτογραφία που με το καιρό ξεθωριάζει και η επανάληψη που έχει γίνει αφόρητη.
Κάθε μέρα και μια επέτειος για την ψωροκώσταινα. Κάθε μέρα που μας θυμίζει την άλλη και η Ελλάδα να ανάβει κεράκια στις ημερομηνίες της ιστορίας της. «Δεν γνωρίζω άλλο λαό να έχει τόσες επετείους», υποστηρίζει ο Νίκος Δήμου σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα του, πολύ πριν την οικονομική κρίση.
«….Το Ηρώον. Οι Επίσημοι, με τα σκούρα ρούχα και τις στραγγαλιστικές γραβάτες. Ο Νομάρχης, ο Δήμαρχος, ο Καθηγητής, που εκφωνεί πανηγυρικό. "Την Κυβέρνηση εκπροσώπησε ......". Από παιδί θυμάμαι την ίδια σκηνή. Μόνο η (κακή) καθαρεύουσα έγινε (κακή) δημοτική. Και μερικά σακάκια εξελίχθηκαν σε μπουφάν…»
Υπάρχουν και άλλοι λαοί με μεγάλη ιστορία. Δεν είδα να γιορτάζουν ούτε το ένα δέκατο από ό,τι εμείς... Κι όχι πως δεν γνωρίζουν η δεν τιμούν την Ιστορία τους. Αντίθετα, μάλιστα, τη μελετάνε καλύτερα και σε βάθος. Ενώ εμείς, με την επετειολογία και τους πανηγυρισμούς, κάπου ακυρώνουμε την ουσία των γεγονότων.
Όταν ένα γεγονός αναβιώνεται (συμβολικά) κάθε χρόνο, όταν κάθε χρόνο προκαλεί χιλιάδες λέξεις, σύμβολα, εικόνες, εκδηλώσεις, είναι φυσικό σε λίγο να γεννάει μόνο κορεσμό και ανία….Όλες αυτές οι γιορτές είναι συστατικά στοιχεία του εθνικού μας λαϊκισμού. Ανήκουν στο πλέγμα της αυτοδοξολόγησης και αυταρέσκειας, το οποίο καλλιεργούν οι ηγέτες αυτής της χώρας από το '21 και δύστυχος μέχρι σήμερα.

Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από την επιφάνεια και να πάμε στην ουσία, να αφήσουμε το παρελθόν και να στραφούμε στο μέλλον, πρέπει να περιορίσουμε αυτή τη συνεχή επετειολογία. Την ιστορία να την κάνουμε πεδίο γνώσης και σκέψης, και όχι δεκάρικους. Να φύγουμε από την ατμόσφαιρα του μνημόσυνου και να πάμε στην ατμόσφαιρα της γέννας, της δημιουργίας!

Γιατί γνώρισμα ενός ζωντανού λαού δεν είναι πως έχει ιστορία, αλλά πως φτιάχνει ιστορία.»