Όσο επαναλαμβάνεται ο Ιούνιος, επαναλαμβάνομαι. Κάτι σαν μέτρημα να το εκλάβετε. Από εκεί αρχίζει η ζωή, η ζωή όπως
θα έπρεπε να είναι. Φωτεινή.
Τώρα που αρχίζει να απλώνεται το φως,
ξεκινάμε πάλι. Η απουσία μου αυτό το διάστημα, για να καθαρίσουν τα μάτια από τα σκουπίδια
που μας περιβάλλουν. Να δουν πέρα και έξω από αυτό το μικρόκοσμο, που όσες προμήθειες
δύναμης και αν έχεις μαζί σου, αν γελαστείς και παραβιάσεις το χρονοδιάγραμμα
της πορείας σου, τελειώνουν οι αναπνοές
και πνίγεσαι εν αγνοία σου.
Οι λέξεις πρέπει να έχουν
μια αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνθηκα ότι μας περίσσευαν τα λόγια και μας λιγόστευε η ζωή. Επικίνδυνα πράγματα.
Σε δήθεν καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν.
Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.
Πήρα το χρόνο μου, περιμένοντας το Ιούνιο, που έτσι και αλλιώς μου δίνει την απόσταση
και άπλετη, άπλετη θέα.
Για την πολιτική; Ούτε
κουβέντα; Οι κακοί δεν αλλάζουν. Αλλά δεν αλλάζουν ούτε οι καλοί.
Είναι πολλά εκείνα που
δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το μικροκλίμα, υπήρξε
καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ
στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε
ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το
ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις,
αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με
σκοτάδι.
Τόσα χρόνια κλεισμένοι στο
μικρό τους κόσμο μάθανε καλά τις λέξεις,
πετώντας στην κάθε δυσκολία το μπαλάκι στην κοινωνία, μόνο που αυτοί έχουν πάρει
διαζύγιο προ πολλού μαζί της. Είναι εύκολο
τελικά να πιστέψεις πως είσαι βασιλιάς κλεισμένος στο παλάτι σου, οι αυλοκόλακες
άλλωστε που σε περιτριγυρίζουν την έχουν αυτήν την ικανότητα, να σε γεμίζουν αέρα
κοπανιστό και να φουσκώνουν τα φτερά σου, το λάθος είναι να δοκιμάσεις να πετάξεις.
Πτώση χίλια τα εκατό και κανένα πέλαγος δεν θα πάρει το όνομα σου.
Αν δεν ανοίξεις τα παράθυρο
να σκάσει μύτη ο ήλιος στον απέναντι τοίχο, πώς να δεις τη σκόνη που σε σκεπάζει
και τα νοσηρά παράσιτα που σε περιτριγυρίζουν; Πως να αναπνεύσεις αλήθειες από
τον κόσμο τον πραγματικό, που μπορεί να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κει, για σένα
όμως φαντάζει στην άλλη άκρη.
Λοιπόν δεν είναι έτσι τα πράγματα και αυτό το καταλαβαίνεις κάνοντας
μια βόλτα στην πόλη. Ούτε τόσο δύσκολα, ούτε τόσο εύκολα. Αποφάσεις χρειάζονται ακόμα και λάθος, αποφάσεις όμως. Με αυτήν την ακινησία κινδυνεύετε
να γίνετε πέτρες και όχι απ’ αυτές που μνημονεύονται.
Δυο βήματα είναι η πόρτα, στρίβεις
το χερούλι αριστερά και βγαίνεις έξω στη ζωή, εκεί που ανθίζουν τα όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου