Μας πήρανε χαμπάρι

Είχα πολύ καιρό να γράψω για το πολυτεχνείο, το κάνω εφέτος με μια τριλογία σαν αποχαιρετισμό στα όπλα. Σήμερα που κλείνει το κύκλο του μαζί με την γενιά του. Έγραφα παλαιότερα, πολύ πριν την οικονομική, κρίση για την καταραμένη γενιά της μεταπολίτευσης την επονομαζόμενη και γενιά του πολυτεχνείου.
«Αυτός ο προβληματισμός της γενιάς μας, για το τι μέλει γενέσθαι, δεν είναι άμοιρος της δικής της πορείας. Η ανασφάλεια για την νέα γενιά που ετοιμάζεται να αναλάβει δράση, είναι η ανταπόδοση της προσφοράς μας. Γνωρίζουμε καλά τι δώσαμε και τρέμουμε, την ώρα της συγκομιδής
Μεγαλώσαμε, κάτω από καλλίτερες κοινωνικές συνθήκες από τους γονείς μας. Μια χούντα μας βρήκε σε μικρή ηλικία, και έτσι ουσιαστικά άκαπνοι ενηλικιωθήκαμε. Ο τρόμος της επιβίωσης αντικαταστάθηκε από τον τρόπο του ευ ζην. Και αυτό το «ευ» είχε την πολυτέλεια να είναι διαφορετικό για τον καθένα.
Πιστέψαμε, περισσότερο από κάθε γενιά περασμένη και επόμενη στο χρήμα και το δώσαμε απλόχερα σκέτο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να γίνουν όλα σε ένα, ανάγκη, αγάπη, ζεστασιά επικοινωνία. Κάναμε ότι είναι δυνατόν για να μη μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Ανασφαλείς με τους εαυτούς μας δεν τους δώσαμε ούτε μια ευκαιρία. Ορθώσαμε τοίχους σε οποιανδήποτε θέση ευθύνης και τώρα ανησυχούμε για το μέλλον»
Έχει αξία πάντως να ακούσουμε και την άποψη της σημερινής γενιάς, για την γενιά των πατεράδων τους, αυτών που εκπροσωπούν σήμερα την «δοξασμένη» γενιά του πολυτεχνείο.

Τιμούμε και σεβόμαστε τους αγώνες που δώσατε με το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", γράφει ο Θάνος Δημάδης, μα περισσότερο αναγνωρίζουμε τα κίνητρα του ξεσηκωμού σας για να γίνει η Ελλάδα μία δημοκρατικά ευνομούμενη χώρα και να απαλλαγεί από ένα καθεστώς που είχε βάλει τη χώρα στο «γύψο». Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να σας θεωρούμε ως τη γενιά εκείνη που προκάλεσε, μετέπειτα, τη μεγαλύτερη πληγή στην νεώτερη Ελλάδα.
Τρεις δεκαετίες σχεδόν μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα κύματα της ιστορίας ετοιμάζονται να σας ξεβράσουν στη στεριά. Με απόλυτα δική σας ευθύνη. Η ιστορικότητα της γενιάς σας τείνει να καταστεί συνώνυμη με όλα όσα αφήνετε χρόνο με το χρόνο πίσω σας, μία μεταπολιτευτική Ελλάδα παρηκμασμένη, βουτηγμένη στα λασπόνερα της διαφθοράς, εγκλωβισμένη στο βούρκο της φαυλότητας. Από οραματιστές της Δημοκρατικής αλλαγής μετεξελιχθήκατε σε διαχειριστές της εθνικής μας κακοδαιμονίας, δημιούργημα δικό σας. Από νέους εμπνευσμένους αντεξουσιαστές μετατραπήκατε σε αυτάρεσκους επιβήτορες της εξουσίας. Από ελπίδα που ήσασταν για την Ελλάδα αποδειχθήκατε στο μεγαλύτερο εφιάλτη για την χώρα και τους πολίτες της.
Οι ευθύνες σας είναι ανυπέρβλητες. Και δεν παραγράφονται. Και βαρύνουν κατά κύριο λόγο όλους εσάς που εξαργυρώσατε την ιστορική υπόσταση της γενιάς σας για να πλουτίσετε, να γίνετε οικονομικά ισχυροί, να καπαρώσετε μία θεσούλα εξουσίας. Δεν το κάνατε όλοι. Το κάνετε όμως πολλοί από εσάς. Και πρώτοι εσείς έχετε χρέος σήμερα, μία τέτοια μέρα, να ζητήσετε μία συγνώμη.
Μία συγνώμη προς εμάς, προς τα παιδιά σας, τις επόμενες γενεές της Ελλάδας του αύριο που ήδη καλούνται να ξεπλύνουν τα δικά σας αμαρτήματα και να καθαρίσουν το βρώμικο μέτωπο μίας Δημοκρατίας, για την οποία αφότου αγωνιστήκατε στη συνέχεια εσείς οι ίδιοι βιάσατε και ξεφτιλίσατε.

Όμως μία συγνώμη δεν είναι πια αρκετή. Η σημερινή πολιτική, κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας φέρει τη δική σας υπογραφή και σφραγίδα. Αυτήν την Ελλάδα μάς παραδίδετε σήμερα. Επιτρέψτε μας τουλάχιστον να την ξαναχτίσουμε από την αρχή. Και, φυσικά, χωρίς εσάς.
Με σχετική εκτίμηση και ανείπωτη οργή.