Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες.

Πολύ μπέρδεμα. Έχουμε βρεθεί σε μια νοητική πραγματικότητα με πολλούς καθρέπτες και εκατοντάδες είδωλα, που όλα λένε την ίδια ιστορία αλλά σε διαφορετική γλώσσα το καθένα.
Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, γίνονται αφορμή για λογοτεχνικές αναζητήσεις.
Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.
Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η σκληρότητα και η βία που κρύβονται πίσω από τα μάτια μας, να δούμε τα πράγματα με επιείκεια, δεν χωράει άλλη απογοήτευση.
Μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού ο καπιταλισμός έχασε τα δολοφονικά του χαρακτηριστικά. Έχασε την εξυπνάδα, που προϋποθέτει το έγκλημα κι έγινε ένας αυτοκαταστροφικός ηλίθιος δολοφόνος κι αυτόχειρ ταυτοχρόνως. Δηλαδή άχρηστος. Ποιος θα χαρεί τα κέρδη που παράγει, νεκρός;

Έχουμε περάσει σε ένα καπιταλισμό της μιας χρήσης, όπως τα προϊόντα που παράγει, ένα ασαφές πλέον οικονομικά σύστημα, με βραχυπρόθεσμους προγραμματισμούς και κέρδη άντε το πολύ για μια γενιά. Ένα καπιταλισμό μην έχοντας πλέον αντίπαλο σαπίζει στο θρόνο του, για να θυμηθούμε και την ταινία του Παναγιωτόπουλου «οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας).
«Μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, ή θα μπορούσε να είναι άλλη μία κίνηση πανικού ενός καπιταλισμού που έχει απολέσει τη μπάλα εδώ και καιρό» γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου «Ο καπιταλισμός αρχίζει να χτυπά έναν από τους βασικούς πυρήνες της ηθικής του - την ατομική μικροϊδιοκτησία. Το σπιτάκι, το εξοχικό, το αυτοκίνητο, την άδεια ταξί, την άδεια φορτηγού… Αυτά που μας έταζε για να τον αγαπήσουμε. Δεν του βγαίνει πια. Το ιδανικό τώρα για αυτόν θα ήταν να ανήκουν όλα σε ελάχιστες μεγάλες εταιρίες και να τα νοικιάζουμε όλα από αυτές. Οι μικροϊδιοκτησίες μάς έκαναν «ανυπάκουους» και «αυθάδεις».
Δεν παραγνωρίζω βέβαια και το παράδοξο ότι μας έκαναν ταυτόχρονα και περισσότερο πειθήνιους απέναντι σε ένα σύστημα που μας ντάντευε με έντοκα όνειρα. Οι «ιδιοκτήτες» δεν αντιμιλάνε γιατί έχουν πια να χάσουν κεκτημένα. Έχοντας όμως ο καθένας την μικροκαβάντζα του, μπορούσε να μείνει ακόμη κι εκτός του κύκλου παραγωγής. Άρα και εκτός ελέγχου.
Ό,τι μοίρασαν τα προηγούμενα χρόνια για να μας ξεγελάσουν, τα θέλουν όλα πίσω Δεν λέγεται βέβαια αυτό, γιατί όταν πριονίζεις θεμελιώδεις αρχές του παραμυθιού σου, το παραμύθι σου κινδυνεύει να ξεγυμνωθεί και από νεράιδες και από δράκους…»

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Άξιο απορίας για ένα ευφυή και παιδεμένο μαέστρο του γραπτού λόγου, καθώς βέβαια και της κάθε μορφής ανάλυσης-συμπεριλαμβανομένης και αυτής με πρώτο συνθετικό την ψυχή- που ακόμη απορεί για τη συμπεριφορά των εντιμότατων φίλων του...
Μετά απο τόσα χρόνια, κυρίως όμως μετά τα τόσα κοινά βιώματα –ακόμη και μέσω της ιδιοτελούς, σίγουρα διασκεδαστικής εξιστόρησης από τρίτους- μεταξύ των εντιμότατων φίλων και του συγγραφέως μας, αντέχουν αυτού του είδους διλλήματα σε καθέ είδους λογική αναζήτηση;
Τελικά, μήπως τούτο το τελευταίο κείμενο-διαπίστωση δεν είναι τίποτε παραπάνω απο ένα ύστατο προσκλητήριο του συγγραφέα προς τους εντιμότατους φίλους του;
Μήπως τούτο το ξέσπασμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανεπιτυχής προσπάθεια διαχείρισης ενός στερητικού συνδρόμου που αφειδώς τρέφεται από την παγωνιά και το σκοτάδι της χειμωνιάτικης εσωτερικής αναζήτησης (λίπασμα η "γαζέλα" ηλικία), ίσως και μελαγχολίας;
σ.σ. Πόσο συνειρμικά ύποπτη φαντάζει η ιδιαίτερη έμφαση που δόθηκε στους συντρόφους από το πρώην ανατολικό μπλοκ… (Ακρίβυναν και αυτοί...)

Υπογράφει ο «Κατά λάθος Ωτακουστής» (άθελα του ωτακουστής γεγονότων και περιγραφών σας σε δημόσιο χώρο, που ούτως ή άλλως αρέσκεται να εμβαθύνει στις ανθρώπινες σχέσης. Καλά ξεμπερδέματα παιδιά)

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...