Βόρειοι και νότιοι

Ευτυχώς που τα αυτιά μου αυτενεργούν και κλείνουν, σε όλα αυτά που ακούγονται το τελευταίο διάστημα  σχετικά  με την εναπόθεση των απορριμμάτων .  Χυτά Τεμπλονίου. Χυτά Λευκίμμης. Τι πρέπει, τι δεν πρέπει.  Ο καθένας τον πόνο του , το δίκιο του , το συμφέρον του και όλα μαζί απέναντι από το κοινό καλό , απέναντι από το συλλογικό συμφέρον. Όλα μαζί στην ενίσχυση  του αδιεξόδου.

Επαναφέρω  ένα κείμενο αγανάκτησης που γράφτηκε για παρόμοιο αφορμή  και επιβεβαιώνει ότι  συνεχίζουμε  ακάθεκτοι να τρώμε τις σάρκες μας,   συμβάλλοντας στην όξυνση των προβλημάτων, των δικών μας  προβλημάτων, που δυστυχώς αγνοούμε ότι είναι κοινά για όλους μας.       

 Έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι αποτελούμε το κέντρο του κόσμου. Σκιαμαχούμε διαρκώς αγνοώντας τις αιτίες κάθε φορά που δημιουργούνται και οξύνονται  τα προβλήματα. Τρομάρα μας. Μια τρύπα στη γεωγραφία (για να θυμηθούμε και το «Διδυμότειχο μπλουζ») είμαστε.

Ότι και να γράψω αυτός εδώ ο τόπος πάντα μου υπενθυμίζει το στοιχείο της υπερβολής. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής.

Δεν έχει νόημα η συνέχεια, υπερτίμηση χωρίς αντίκρισμα. Και η οργή, που πολλές φορές με παρασέρνει εξανεμίζεται την επόμενη, όταν το μέγεθος φαντάζει δυσανάλογο.
Γι’ αυτό έγραφα παλαιότερε  σιγά – σιγά και ταπεινά σε μια παλλαϊκή άμυνα να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας από τα κτυπήματα της νέας τάξης πραγμάτων και να κτίσουμε με διάθεση προοδευτική τις νέες συνθήκες διαβίωσης στον τόπο που μας ανήκει.
Το κυκλοφοριακό, η πολεοδόμηση, η καθαριότητα, η τουριστική κρίση, η ανεπάρκεια των υποδομών η εγκατάλειψη των μνημείων, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ακρίβεια και η φτώχεια, δεν είναι της αποκλειστικής μας ευθύνης. Η ευθύνη η δική μας βρίσκεται στην έριδα πάνω απ’ αυτά και στην ανυπαρξία κοινής στρατηγικής για τον περιορισμό τους.
«Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε, η σημερινή μας φτύνει, μας διαψεύδει μας εκτροχιάζει. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες. Μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου»  Η ευθύνη μας, περιορίζεται στην αδυναμία μας να επιτύχουμε την πολυπόθητη κοινωνική συνοχή. Αυτή επί του παρόντος μπορεί να περιορίσει την ισοπέδωση.

Ευτυχώς που κάποιοι δεν το ασπάζονται, και προσπαθούν ακόμα και στο σκοτάδι με την ελπίδα, να σκάσει μια χαρακιά από φως.
«Αυτό το πείσμα είναι τελικά, που μας κάνει να μετατρέπουμε την ήττα σε διάλειμμα, Αυτό το πείσμα για ζωή, για όνειρο, για παραμύθι, για αιώνιες φίλιες, για έρωτες. Το πείσμα να μην γίνουμε άλλη μια ασήμαντη ίνα στο κεντρικό νευρικό σύστημα ενός κόσμου που αγοράζεται και αγοράζει»