Μήνες και μνήμες

«Ο ποιητής κάνει τον εαυτό του οραματιστή μέσα από μια μακριά, απεριόριστη και συστηματική αποδιοργάνωση όλων των αισθήσεων. Όλες οι μορφές έρωτα, πόνου, τρέλας. Διερευνά τον εαυτό του, εξαντλεί μέσα του όλα τα δηλητήρια και διατηρεί την πεμπτουσία τους. Δοκιμασία ακατονόμαστη, όπου θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη πίστη, την υπεράνθρωπη δύναμη, όπου θα γίνει αυτός μέσα απ’ όλους, ο μέγας σακάτης, ο μέγας αφορισμένος και ο υπέρτατος επιστήμων. Γιατί φτάνει το ΑΓΝΩΣΤΟ ! Έτσι λοιπόν, τι κι αν καταστραφεί στην εκστατική πτήση του μέσα από πράγματα πρωτάκουστα, ακατονόμαστα;» (ΡΕΜΠΩ)

Είναι αλήθεια η ποίηση δεν χρειάζεται την στήριξη του αναγνωστικού κοινού, αλλιώς δεν θα υπήρχε. Υπάρχει όμως για να φωτίζει και να καθοδηγεί, όχι αυτούς που τη διαβάζουν αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο και μόνο αυτό να αρκεί για να στηριχτούν πάνω τους και να το κάνουν σήμα κατατεθέν στη ζωή τους.
«Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας; Τα ημερολόγια φυλλορροούν και ο χρόνος, άδειος και ακατοίκητος, σαν αφόρετο ρούχο, κρέμεται πίσω από την πόρτα, μην χτυπάτε, δεν ανοίγει σε πόλεις χωρίς ποιητές. Μην του μιλάτε, δεν απαντά σε ανθρώπους που σκότωσαν τα αηδόνια τους.» Τα εντός εισαγωγικών από την κυρία του ραδιοφώνου που βάζει την ποίηση σημαιοφόρο των τεχνών.
 

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό». Μας προτείνει ο Οδυσσέας Ελύτης. και επειδή το κακό προπορεύεται στις μέρες θα ακούσω την προτροπή του
Για την Άνοιξη την αναποφάσιστη έγραφα σε παλαιότερο κείμενο, και για τις αποφάσεις, δεν βρήκα καλύτερο καταφύγιο. Το όνειρο μόνο οι ποιητές έχουν την δύναμη, να το περάσουν στις αισθήσεις.

«Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές;»