'Οσο κρατάει μια παράσταση

Κανείς δεν κέρδισε και κανείς δεν έχασε στο χθεσινοβραδινό τηλεοπτικό ντιμπέιτ. Ο φαρισαϊσμός και η ψευτιά κέρδισαν, η βιτρίνα και ο εικονικός κόσμος της τηλεόρασης.
Η πολιτική για άλλη μια φορά βγήκε ηττημένη. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι νόημα είχε να βγουν όλοι μαζί σε μια «τηλεοπτική μονομαχία», ποια θα ήταν η διάφορα αν έβγαινε ένα ενας χωριστά; Αν εαυτός είναι ο πολιτικός πολιτισμός να τον βράσω.
Ένα αμερικανικό σκηνικό που δυστυχώς για να στηθεί έβαλαν το χεράκι τους και τα κόμματα της αριστεράς.
………………………………………………………………………………………….
Ένα σκηνικό, που παρά την προσπάθεια δεν κατάφερε να καλύψει τις πομπές και τις αγριότητες των παράπλευρων συγκρούσεων που περιέγραφα στο χθεσινό κείμενο.
…………………………………………………………………………………………..
«Οι μειοψηφίες, τάγματα ξυπόλυτα/ μέσα σε σκοτάδια προχωρούν απόλυτα», τραγουδάει ο Σαββόπουλος.
…………………………………………………………………………………………..
Είναι μέρες τώρα, που συσκέπτομαι συνεχώς με τον εαυτό μου. Ψάχνω όσα το μυαλό μου φτάνει, να καθαρίσει μια κατάσταση. Να γκρεμίσει πράγματα που έχει δεχθεί και του επιτρέπουν να κινείται σε επιτρεπτά πλαίσια.
Δεν τα πίστεψα ποτέ κατά βάθος και αυτό ίσως μου δίνει τη δυνατότητα της αντίδρασης έστω και την τελευταία στιγμή.
Είναι κρίμα οι «ευγενικοί» και «καθωσπρέπει» να καθορίζουν τη ζωή. Είναι κρίμα όλοι αυτοί να γίνονται χωροφύλακες, ώστε να μην διαταραχθεί το πλαίσιο. Είναι κρίμα να τους ακολουθούμε.
Όλες οι ελευθερίες μου είναι καθορισμένες, χωμένος κάτω από τα ερείπια μιας κοινωνίας, που παραπαίει. Χαμένος μέσα στη μικρή οθόνη. Αόρατος παρατηρητής, σ’ ένα μπανιστήρι ζωής που μου προσφέρουν τα ΜΜΕ και η μικροαστική κοινωνία.
Νοιώθω μόνιμα αδειούχος, που αγαπά περιληπτικά, αποσπασματικά, παρενθετικά όσο κρατάει μια παράσταση.