Να τρυπήσουμε το χοντρό πετσί τους

Να κάνουμε απεργία, να κάνουμε και στάση. Για την αξιοπρέπεια μας, για εαυτό μας, για να τιμήσουμε τα όπλα. Εδώ που φτάσαμε, αναρωτιέμαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Η πεπατημένη των διεκδικήσεων, έχω την αίσθηση, ότι αποτελεί μέρος μιας διαδικασίας προσχηματικών διαβουλεύσεων και ειλημμένων αποφάσεων. Απέναντι μας παχύδερμα, δεν ιδρώνει το αυτί τους. Στα σχέδια τους έχουν εντάξει και τις απεργίες. Τρεις, τέσσερις, πέντε, μέρες, ένα μήνα και τι έγινε; Έτσι και αλλιώς δεν μειώνεται η παραγωγή, δεν υπάρχουν απώλειες από την υπεράξια, ότι μειώνεται, σε όφελος τους γυρίζει.
Παράλληλα φροντίζουν, με τα μέσα προπαγάνδας που διαθέτουν, κάθε φορά που ένας κλάδος εργαζόμενων απεργεί, να στρέφουν απέναντι του, τους υπόλοιπους πολίτες. «Κόλαση η Αθήνα από τη απεργία των συγκοινωνιών, ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού», «χάθηκαν τα κλεισμένα ραντεβού στο ΙΚΑ», «μας έπνιξαν τα σκουπίδια». Και το παιγνιδάκι συνεχίζεται.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι, με σκληρούς αγώνες και θυσίες έχουν κάνει μεγάλες κατακτήσεις και απέναντι στην εργοδοσία και απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Ως εδώ. Τέρμα. «Μας πήρανε τα τραίνα, μας πήρανε και τα λεωφορεία»
Οι απεργίες και οι στάσεις είναι για να συμπληρώνουν το πρωτόκολλο, παράδοσης παραλαβής της χώρας, στους τοκογλύφους δανειστές μας. Σε αυτήν την διαδικασία δεν μπορεί να είναι απούσα, έστω μια μικρή αντίδραση, γιατί υπάρχει ο φόβος, η χώρα να θεωρηθεί ακατοίκητη και τότε από ποιους θα εισπράξουν;

Να κάνουμε απεργία να κάνουμε και στάση, για να δείξουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, μήπως όμως χρειάζεται να βρούμε τρόπο να τρυπήσουμε το χόνδρο πετσί τους; Να τους ενοχλήσουμε, εκεί που πονάνε, γιατί δεν μπορεί κάποιο αδύνατο σημείο θα υπάρχει.
Οι παραδοσιακοί τρόποι αντίδρασης σε μια χώρα, που δεν παράγει τίποτα, δεν είναι αποτελεσματικοί και αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα από τις σοβαρές απώλειες στις μέχρι τώρα κατακτήσεις. Οι τουφεκιές στον αέρα έχουν πάρει εθιμοτυπικό χαρακτήρα και καλό είναι να αλλάξουνε κατεύθυνση…