Το
παρακάτω κείμενο, το έγραψα πριν 17 χρόνια. Αποτυπώνει το μεσοδιάστημα, από την φασιστική χούντα,
μέχρι την διάλυση του κράτους, την πτώση του δικομματισμού, τη φτώχεια και την εξαθλίωση
του ελληνικού λαού και την παρουσία της εγκληματικής
φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Το θυμήθηκα με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα σήμερα
του Νίκου Μπογιόπουλου, με τίτλο «είναι άκρο; «Αλήθεια, αυτοί που πορεύονται
επιβάλλοντας μέτρα τέτοιας κοινωνικής αγριότητας και ακρότητας, οι ίδιοι που τα
κάθε τρις και λίγο τα νέα μέτρα τα βαφτίζουν «τελευταία μέτρα», συνιστούν «άκρο»;
«Μέχρι τώρα όλες αυτές τις ακρότητες
τις διέπρατταν και τις προκαλούσαν με τη μάσκα του «σωτήρα». Αλήθεια, στο φόντο
των εξελίξεων με την ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, σε αυτούς
που έχουν βάλει το χεράκι τους (και) για την επώαση του αυγού του φιδιού, θα
τους το επιτρέψουμε να μας παραμυθιάζουν και εκτός από τη μάσκα του «σωτήρα» να
φορούν και να κυκλοφορούν, πλέον, και με τη μάσκα του «αντιφασίστα»;
Εδώ που φτάσαμε
είναι αναγκαίο να γυρίσουμε λίγο πίσω Ε!
όχι και σωτήρες αυτοί που διέλυσαν τη χώρα και εσχάτως αντιφασίστες αυτοί που γέννησαν το φασισμό…
«Δεν χρειάστηκα
την πρόβλεψη της Ε.Μ.Υ., τα σημάδια προμηνούσαν την επερχόμενη κακοκαιρία. Στον
ουρανό γινόταν πανδαιμόνιο, λες και οι θεοί ζήλεψα τις δίκες μας αντιδράσεις .
Η
πραγματικότητα έχει μερικές φορές τόσο καλές ιδέες, που αρκεί να γράψεις αυτά
που σου υπαγορεύει. Άρχισα να μελετώ τον
«οδηγό επιβίωσης για έναν αδιάκριτο κόσμο»,
έψαξα τις ασφαλιστικές δικλίδες γιατί κάποιοι
ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον εαυτό μου απ’ ότι εγώ ο ίδιος.
Έζησα παιδί την δικτατορία και στα μάτια μου αποτυπώθηκε ο φασισμός χωρίς προσωπείο. Ένας φασισμός που μου έλεγε
τις ειδήσεις ανάποδα αλλά εγώ μπορούσα, αφού
τις αντιστρέψω, να μάθω την αλήθεια Έζησα
το φασισμό που σκότωνε εν ψυχρώ, ήξερα τον
εχθρό και έφτιαχνα πυρομαχικά για την σύγκρουση, μια σύγκρουση αναπόφευκτη. Με προκαλούσε και
με οχύρωνε. Με έκανε να λειτουργώ ενωτικά με συσπείρωνε
Σήμερα πρέπει να επιστρατεύσω όλες μου τις αισθήσεις,
αισθήσεις που από την πολύ χρήση τις περισσότερες φορές αδυνατούν να ξεχωρίσουν
τα φαινόμενα. Νοιώθω το φασισμό να με τυλίγει και είμαι ανήμπορος να τον εντοπίσω. Ένας πολυδιάστατος φασισμός,
χοροπηδάει σε κάθε μας βήμα. Πότε με τη μορφή του προοδευτικούλη - ένας μικρός
στρουμπουλός χιτλερούλης - μου ανεμίζει το λάβαρο της δημοκρατίας. Τον
συναντώ στη δουλειά μου, στο λεωφορείο, στην εφορία, στο γήπεδο, στο σχολειό,
στο κόμμα, στο σουπερ μάρκετ, στον υπολογιστή μου, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Νόμιζα πως τον νίκησα αλλά γελάστηκα , η δικτατορία ήταν αστεία υπόθεση μπροστά στον
φασισμό με τα χίλια πρόσωπα. Έχετε αντικρύσει εκείνο το απεχθές της δήθεν πληροφόρησης; Μικροί γκεμπελίσκοι, επικίνδυνοι δικτατορίσκοι, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, απομεινάρια του φασισμού
που ήξερα, δηλητηριάζουν τη ζωή μας προσπαθώντας να παρουσιάσουν την υστερία για πρόοδο και το
προσωπικό για γενικό.
Πώς να τους αντιμετωπίσει; Σκορπίσανε οι άνθρωποι και βρίσκονται να κάνουν αλλά αντί άλλων.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου