Καράβι χάρτινο

Γύρισα 25 χρόνια πίσω. Αυτά που λέγαμε και γράφαμε φαίνονται μιας άλλης εποχής. Η σημερινή πραγματικότητα τα ακυρώνει όλα. Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουμε μόνο με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, μπορεί να ερμηνευθεί. Στην άμυνα και πάλι περιμένω. Πόσο όμως να περιμένεις; Η αναμονή δεν είναι ζωή.

Ζούμε μια επανάληψη, απ’ αυτές που μας οδηγούν στις γνωστές θυσίες, χωρίς αντίκρισμα και η Θεά Άρτεμις είναι μακριά, για να μας αντικαταστήσει με το ιερό ελάφι.
Η απαισιοδοξία καταγράφει την καθημερινότητα, υπολείπεται του Ονείρου, που παραμένει ζωντανό. Και στα όνειρα οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που ζουν μαζί με άλλους, που συνεργάζονται, που αλληλοϋποστηρίζονται.

Στην πραγματικότητα, έχει εξαπλωθεί οργανωμένη επιχείρηση, ώστε η ζωή να είναι χωρίς τους άλλους, ή καλλίτερα με τους άλλους απέναντι, με τους άλλους εχθρούς, με τους άλλους που πρέπει να εξοντώσουμε για να επιβιώσουμε. Αιχμάλωτοι στην ανάγκη σερνόμαστε σαν καταραμένοι. Η ανάγκη μας αιχμαλωτίζει.
Σε τέτοιες στιγμές πάντα έρχεται, μια έμμετρη ανάσα, για να μου θυμίσει ότι πάντα χάρτινο ήταν το καράβι.
«Ανάσκελα προσκέφαλο η άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται»
Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις γλυκές κουταμάρες, που επιχειρούμε στα χρόνια της νεότητάς μας . Έτσι το ξεκίνησα και εκεί το άφησα. Αυτό δεν με άφησε ποτέ. Με παρηγορεί, κάθε στιγμή που χρειάζομαι ένα χάδι. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά επιβεβαιώνει: «Χάρτινο είναι το Καράβι». Και τότε όλα γίνονται αθώα και μεταφέροντα χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού.
Οι ιστορίες που δείχνουν να επαναλαμβάνονται, είναι το αποτέλεσμα μιας δοκιμασμένης συνταγής, που κάνει ότι μπορεί για να βγει το φαγητό άνοστο και καμένο. Η ρήξη αναπόφευκτη και πάντως καλύτερη από το συμβιβασμό.
Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. "Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…"