Δώδεκα χρόνια επαναλήψεις τα μάθαμε απ’ έξω και ανακατωτά. Από τα μνημόνια , στην πανδημία, στην ακρίβεια, στην Ουκρανία, στον Ερντογάν.
Μάθανε πως πηδιόμαστε πλακώσανε και οι μέδουσες μοβ και γαλάζιες.Δώδεκα χρόνια μας βάζουν το κεφάλι στο νερό και μας το τραβούν λίγο πριν σκάσουμε. Στο μεταξύ, μετά από κάθε εικονική εκτέλεση βγαίνουμε όλο και πιο σακατεμένοι, όλο και πιο αδύνατοι, με τη θηλιά να σφίγγει τόσο ώστε να μένουμε ζωντανοί νεκροί. Δοκιμασμένες συνταγές. Από τότε που υπάρχουν ισχυροί και αδύνατοι. Δηλαδή από πάντα.
Όλα τα παραπάνω έχουμε μπροστά μας, αύριο τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου που ήλιος φωτίζει από την καλύτερη γωνία του, τον τόπο μας.
Η τηλεόραση προμηνούσε τον όλεθρο. Την έκλεισα βιαστικά. Άναψα όλα τα φώτα. Άνοιξα τα παράθυρα. Άνοιξα όλα τα άλμπουμ φωτογραφιών. Η ζωή ήταν εκεί και η μνήμη παρούσα. Τα νέα θα τα μαθαίνω πλέον από την έγκυρη πηγή της μνήμης… Ναι είναι κακές οι μέρες που περνάμε, γιατί όμως να τις κάνουμε χειρότερες προσθέτοντας, τους φόβους μας γι’ αυτά που περιμένουμε και δεν ξέρουμε; Να κερδίσουμε το χρόνο της αναμονής, αυτόν το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής. Είναι θαύμα ότι υπάρχουμε σαν χώρα σήμερα. Και αύριο όμως θα υπάρχουμε, ακόμα και χωρίς την βοήθεια των Θεών... Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωση, είναι η πραγματικότητα που τη βιώνουμε αισιόδοξα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου