Σκορπίζομαι

Πριν δύο χρόνια, όταν το έγραψα είχαν μαζευτεί πολλά. Κορωνοϊός σε έξαρση, οι Τούρκοι απειλούσαν. Καιρικά φαινόμενα ακραία έπνιγαν ανθρώπους. Οικονομική κρίση ραγδαία επιδείνωση και οι προβλέψεις στάνταρ καταστροφή . Σήμερα προσθέστε τα υπόλοιπα, την ακρίβεια, την ενέργεια που δεν είναι πλέον για χρήση από τον Λαό αλλά για άκρατο πλουτισμό αυτών που την παρέχουν και των μεσαζόντων, την επερχόμενη επισιτιστική κρίση, τον πόλεμο δίπλα στην πόρτα μας και όλα αυτά, τα όχι καλά που μας περιμένουν. Όχι δεν τα ξεπερνάω δεν ξεπερνιούνται άλλωστε, τα βάζω μπροστά και προσπαθώ να πάρω ανάσες.

Άνοιξα τις ερωτικές επιστολές του Σεφέρη στη Μαρώ «Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ» της γράφει, εκφράζοντας παράλληλα το παράπονό του «Ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου.”

Συνέχισα με τον Τάσο Λειβαδίτη «Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ὁ ένας απ᾿ τον άλλο. Γιατί ὁ έρωτας είναι ὁ πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν Γιατί οι άνθρωποι, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων».
Μήπως τελικά είμαστε φτιαγμένοι για να πολεμάμε κόντρα στις ροές και όχι να τις ακολουθούμε;
Άνοιξα το ραδιόφωνο αυτές, τις πρώτες πρωινές ώρες δεν φλυαρεί, μου ψιθυρίζει σοβαρά στα αυτί, λόγια γλυκόπικρα, με κερνάει λέξεις καθαρές.
«Οι μικρές σιωπές της κάθε μέρας σκεπάζουν με σκόνη τα αισθήματα. Τα αγάλματα της επιθυμίας θρυμματίζονται αχάιδευτα κάθε στιγμή που κοντά σου δεν. Το σπίτι γεμίζει καπνούς, δεν είναι τα τσιγάρα, δεν είναι οι ζωές μας, τι καίγεται λοιπόν τόσα χρόνια κι ακόμα είναι άκαυτο; Μη μου ζητήσεις χρόνο, δεν έχω. Μη μου ζητήσεις εξηγήσεις… έχω».
Το τέλος, δεν είναι μια κι έξω, προηγούνται τα βασανιστήρια. Και επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, ο χρόνος κάνει πείσματα και έχει στυλώσει τα πόδια, θα πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους διαχείρισης.
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει.
Το ξέρω δεν υπάρχει ισότητα στην αγάπη όμως και η ανισότητα δημιουργεί παράπονα. Εντάξει δεν περιμένω ανταλλάγματα, όποιος άλλωστε τα περιμένει σε λάθος μέρα ξύπνησε.
Επιτέλους ξημέρωσε. «Σκορπίζομαι αλλά δεν βαριέσαι. Δεν είναι απλά αργά, είναι πια χθες…»