Ένα χρόνο μετά και οι φωτιές συνεχίζουν να μας καίνε. Όσο και να πολεμάς με τον εαυτό σου, έρχεται η τραγωδία μιας κοινωνίας να σου υπενθυμίσει ότι είσαι και εσύ μέλος της. Ειδικά αυτές τις μέρες… Είναι τόση η πίκρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που τα όνειρα αντικαταστάθηκαν από τις αναμνήσεις. Εκεί που νομίζω πως έχω κερδίσει την προσωπική μου μάχη, βλέπω ανθρώπους με σπασμένες φτερούγες, ναυάγια της ζωής, που αλλιώς την ονειρεύτηκαν. Το κοινωνικό δίνει τη θέση του στο προσωπικό και το παράπονο γίνεται ακόμα πιο πικρό. Μπορεί η τηλεόραση να απέκτησαν υψηλές αναλύσεις χρωμάτων, η ζωή μας όμως έγινε ασπρόμαυρη. Δεν μαθαίνουμε, οι συμπεριφορές παρά τα δύσκολα που μας έχουν βρει, έχουν περάσει το πετσί μας, κυλούν στο αίμα μας.
Μια κοινωνία χωρίς όραμα, χωρίς συνοχή και συμμετοχή, χωρίς δράση, που αρέσκεται να σχολιάζει και κατά βάθος να χαίρεται με τη φωτιά που απειλή να μας κάψει. Ατομισμός.
Ο χορός, στήνεται γύρω από τα συντρίμμια ή από την επικείμενη κατάρρευση, δε στήνεται για να την προλάβει, αλλά για να τη γιορτάσει. Έχασες εσύ για να κερδίσω εγώ. Όχι χάσαμε. Ο πρώτος πληθυντικός, μάλλον άγνωστη γραμματική φόρμα, για τους περισσότερους. Οι συμπεριφορές του παρελθόντος δυστυχώς ακόμα αντέχουν. Και αντέχουν εν μέσω κρίσης, πολέμου στην Ευρώπη, πανδημίας, ακρίβειας, φτώχειας , δυσκολεύοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
«Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές του Αη Γιάννη αχ πόσα ξέρεις και μου λες αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μου λες που 'χουν πεθάνει…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου