Έρχεται βράδυ της Παρασκευής. “Τι θα κάνεις απόψε” τη ρώτησα. “Απλώς θα μείνω μέσα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω”, μου απάντησε.

Δεν το φανταζόμουν , μου το έλεγαν και δεν το πίστευα. Άνδρες μόνοι, γυναίκες μόνες. Μια χαρά γυναίκες και άνδρες. Γυναίκες όμορφες ώριμες, που τα κέρδισαν όλα,χειραφετημένες. Άνδρες πετυχημένοι, μόνοι, φοβισμένοι. Παράλληλες μοναξιές να βαδίζουν με ένα βαθύ παράπονο.
Γυναίκες και άνδρες απασχολημένοι σε καριέρες που φτάνουν κάποια στιγμή σε αδιέξοδα, δεν τους λείπει τίποτα, εκτός από την συντροφιά , το άγγιγμα την αγάπη. Δεν ξέρουν από που να το ζητήσουν, πως να το ζητήσουν, αυτό που ξέρουν είναι ότι χρειάζεται ν’ αγαπηθούν .
“H ώριμη, πετυχημένη γυναίκα” γράφει ο Νίκος Ξυδάκης “της χειραφέτησης τα κέρδισε όλα – σχεδόν. Tης λείπει το πιο μικρό, το πιο στοιχειώδες, το πιο πολύτιμο, αυτό που παράπεσε στην ανηφόρα της ύστερης νεωτερικότητας. Ένα ακερδές χάδι, ένα φευγαλέο άγγιγμα στους ώμους, χωρίς συμβόλαιο, χωρίς ανταγωνισμό. Ένα τίποτα ζητάει. Kαι κάθε φορά που μια γυναίκα της χειραφέτησης νιώθει επιτέλους το ζακετάκι στον ώμο της, ο κάθε φοβισμένος άνδρας ακούει τον βαθύ στεναγμό της και ξεθαρρεύει μια σταλιά.”