Δεν είναι αυτή η αριστερά μας

Έληξε η απεργία των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε.  Στα έτσι και αλλιώς κακά νέα, θα προστεθεί   ο  γνωστός δραματικός  τόνος , για να μαυρίσει  ακόμα περισσότερο τις μαύρες μέρες που ζει η ελληνική κοινωνία. Και πρόσθετα  προληπτικά μέτρα για να ενεργοποιούνται χωρίς πολλά πολλά, σε περιπτώση που δεν πιάσουμε  (και δεν θα πιάσουμε) του δημοσιονομικούς στόχους,  τα επόμενα δύο χρόνια. Για να συνεχιστεί η κατοχή εσαεί

Έχουμε κουραστεί. Ζούμε μια συνεχή επανάληψη χρόνια τώρα, που το μόνο που κάνει είναι  να προσθέτει βάρος σε ένα σταυρό, που δεν σηκώνεται με «καμία παναγία»  

Για την αριστερά που βρέθηκε στην εξουσία, από την απελπισία του ελληνικού λαού, το μόνο που μπορώ να πω: «Δεν είναι αυτή η αριστερά μας»   Δεν ζητήσαμε την μεγάλη επανάσταση,  αλλά  όχι ούτε ένα βήμα, αντίστασης, μια   αξιοπρεπή στάση. Ένα Όχι, έτσι για την τιμή  των όπλων. Όταν ονειρευόμαστε αντίσταση απέναντι στο σκληρό νεοφιλελευθερισμό ποτέ δεν φανταστήκαμε  ότι η  «δεύτερη  φορά αριστερά» θα επιβεβαίωνε   αυτό που είπε κάποτε Ανιέλι , ότι «ο  Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά, γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τούς κανόνες του ανέξοδα». Δεν έχουν καταλάβει αυτοί που σήμερα βρίσκονται στην εξουσία  ότι τον κόσμο δεν τον αφορούν τα ψεύτικα τα λόγια τους, αλλά η ζωή του.  Και τη ζωή  την έχουν κάνει κόλαση.  Μέρες που είναι γυρίζω πίσω να δω τι έχει αλλάξει και τίποτα δεν άλλαξε. Στην ίδια θέση αιωρούμαι. Αν δεν είσαι με την εξουσία και παράλληλα απέχεις από κοινωνικές συμπεριφορές, που σε ταυτίζουν με την πλειοψηφία της κοινωνίας,  προφανώς βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση.  Κάπου εκεί αιωρούμαι κάνοντας άσκοπες βόλτες,  σε ένα ενδιάμεσο περιβάλλον, που δεν σου δίνει δυνατότητες για βαθιές ανάσες.  Και να θέλω δε μπορώ. Δε μπορώ να κλείσω σε κουτιά τη ζωή μου, να βάλω ταμπελίτσες, να την τακτοποιήσω όπως αρμόζει… Δε Μπορώ να κλειδώσω τα αισθήματα να μην τα δει ο ήλιος. Σχεδόν πάντα μου ξεφεύγουν, συναντιούνται στους δρόμους με «Γολγοθάδες», Σταυρούς του μαρτυρίου, Επιτάφιους και Αναστάσεις και επιστρέφουν πιο έντονα, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Μπερδεύονται τα προσωπικά με τα κοινωνικά, η χαρά με την θλίψη και με γεμίζουν ερωτηματικά: «Πού να γείρω απόψε; Στην προδοσία της Τετάρτης ή στον σταυρό της Πέμπτης; Πού να κατευθύνω τα δάκρυά μου; Στη μοίρα του προδότη ή στο θάνατο του προφήτη; Πού να επικεντρώσω τη θλίψη μου;» Αυτά παθαίνουμε Κυρία μου εμείς του 60 οι εκδρομείς. «Ιησού ή Βαραββά; Τον Ιούδα ή τον Πέτρο; Ο ένας πήρε χρήμα και αυτοκτόνησε ο άλλος μετανόησε και αγίασε. Θα την βγάλουμε κι αυτή την ανηφόρα. Και λοιπόν; Τι έχει για μετά; Δεν είναι κάθε βουνό Γολγοθάς, ούτε κάθε ξύλο σταυρός. Είναι όμως κάτι λεπτομέρειες τόοοοσο μικρές, τόσο ανεπαίσθητες που σου λογχίζουν το σώμα ακαριαία. Αυτή η τόσο σιγανή φωνή ας πούμε στο τηλέφωνο, ήταν έγνοια ή προδοσία; Ο Ιούδας είναι ρόλος γι αυτό και πήρε τόσα πολλά ονόματα προϊόντος του χρόνου. Η προδοσία όμως είναι έργο, είναι πράξη. Δεν αλλάζει όνομα υφή και πικρή γεύση.  Και είναι στην καθημερινότητα μας η πιο συχνή συνήθως επικάλυψη των πάσης φύσεως σχέσεων» .

Μόνο ένα θαύμα μας σώζει αλλά τα θαύματα αποτελούν ανεκπλήρωτους πόθους, που ανακαλύφθηκαν για να μπορούμε ν’ αντέχουμε την σκληρή πραγματικότητα.