Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Στο περιθώριο του κανιβαλισμού

Μέρες τηλεοράσεις αυτές που διανύουμε. Συνεχίζουμε τις αναφορές, χωρίς καμία ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Συνεχίζουμε στο περιθώριο του κανιβαλισμού που λαμβάνει χώρα εσχάτως και δω στην μικρή μας πόλη. «Η τηλεόραση», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» «δεν έχει χρόνο να θυμάται, δεν έχει λόγο να θυμάται, τι έχει διαπράξει και εις βάρος ποιων. Ένα μόνο ξέρει και ένα μόνο αγαπά: να πηγαίνει παρακάτω, όλο και πιο κάτω, ξαποσταίνοντας από «μπρέικ» σε «μπρέικ», μετρώντας δηλαδή πόσες παραπανίσιες διαφημίσεις, έφερε η αναπαράσταση του πενταπλού φονικού επί της οθόνης και πόσες τα χοντροκομμένα υπονοούμενα για την «κυρία με το δικτυωτό καλσόν».
Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε.
Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγκληματικό έχει διαπραχθεί.
Για να μην υπάρχει δικαιολογία απώλειας μνήμης θυμίζουμε: «εδώ και ένα χρόνο, δεν λιβανίζατε αυτόν που σήμερα προσπαθείτε να κρεμάσετε;»
«Εδώ και ένα χρόνο…» μακρόσυρτη απάντηση, λες και ανατρέχουμε στα βάθη των αιώνων». Η τηλεόραση δεν έχει παρελθόν. Ότι συνέβη χθες σβήνεται με τη γομολάστιχα του σήμερα και το σήμερα με του αύριο.
Το δυσάρεστο, είναι ότι οι τηλεθεατές δεν αντιμετωπίζουν αυτήν την ασυνέπεια με τα ίδια κριτήρια που αντιμετωπίζουν τις εφημερίδες. Κάποτε οι αναγνώστες έκαψαν τα «Νέα» στη πλατεία Συντάγματος γιατί είχε αλλάξει πολιτική γραμμή. Σε καμία κερκυραϊκή πλατεία δεν θυσίασαν οι τηλεθεατές τις συσκευές τους δείχνοντας έμπρακτα την αγανάκτηση τους για τις παλινδρομήσεις, την ασυνέπεια, την υποκρισία, την επιλεκτική πληροφόρηση και παραπληροφόρηση, καθώς και τις υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση συμφερόντων που καλύπτουν το γυαλί, χρωματίζοντας το εναλλάξ ροζ, κίτρινο και κατάμαυρο

Και για να επανέλθουμε στον Παντελή Μπουκάλα. «βλέποντας ότι καμία συμβολική ή οικονομική τιμωρία τους, δεν μειώνει σοβαρά το κοινό τους, καταλήγουν αβίαστα στο παραμυθητικό γι’ αυτούς συμπέρασμα ότι ο «Λάος». Ο «Λαός τους» και κυρίως οι πολιτικοί τους συνεργάτες, όχι απλώς νομιμοποιούν την πρακτική τους αλλά την επιβραβεύουν. Το ότι υπάρχει κι ένας άλλος Λαός, που οργίζεται με τα έργα τους η νοιώθει ακόμα και ντροπή, δεν φαίνεται να τους απασχολεί...»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...