Πιο πέρα υπάρχει τοίχος.
Άντε τώρα να περιγράψω απ’ αυτό το μονόστηλο τις ευθύνες της πλειοψηφίας και τους παράγοντες για την εκάστοτε συμπεριφορά της. Οι πολιτικοί είναι οι φταίχτες ή ο Λαός που τους επέλεξε; Και ποιος επηρέασε τον Λαό για να πράξει έτσι;
Φταίει η Αμερική η Ελλάδα που συμπορεύεται στις επιταγές της; Φταίει η ανάγκη, η υγρασία που είμαστε τόσο απαθείς; Είναι μέρες που νοιώθεις περιττός ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
«Η καρδιά μου θέλει να φωνάξει. Δεν χωράω πουθενά. Η πανσέληνος, ο ανάδρομος Ερμής, η κατακόρυφη Αφροδίτη, ο αφρίζων Δίας, δεν ξέρω αν φταίνε τα αστέρια, τα φεγγάρια, ίσως - πάλι φταις και συ - που λέει και το τραγούδι»
Μπορεί η πλειοψηφία να είμαστε εμείς. Συνοψισμένοι σε ένα ορισμό: καταναλωτές. Και σε μια δυνατότητα αναλώσιμοι, όμως που είναι η πλειοψηφία;
Μην περιμένετε συμπεράσματα, μόνο ερωτηματικά μου έρχονται στο μυαλό.
Μπορεί για όλα αυτά να έχουν απαντήσει οι φιλοσοφικές θεωρίες, όμως και αυτές συγκρούονται και άντε να βγάλεις άκρη.
Επιστρέφω στην ακτίνα δράσης μου. Εδώ μπορώ να διακρίνω τα πάντα δια γυμνού οφθαλμού. Επιστρέφω στο προσωπικό, που είναι και κοινωνικό.
Τι περιμένουμε να ανθίσει σε τσιμεντένιους κήπους; Ναι όλα τ’ άσχημα θα συνεχίζουν να γίνονται την ίδια ώρα που εμείς θα μεγαλώνουμε, και θα επενδύουμε στις άυλες μετοχές της ευγενούς ζωής
Ασκήσεις θάρρους όλα τα παραπάνω, γιατί τα ερωτηματικά στην απελπισία δεν χρειάζονται πάντα μια απάντηση.
Είναι σαν την μάνα που κλαίει πάνω από το σκοτωμένο της παιδί, στην απεργία των απεργών καπνεργατών. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και ζητά εξηγήσεις Από τον Θεό και την Παναγία. Αφού δεν πήρε όπως αναμενόταν καμία απάντηση έβγαλε όλη την οργή της στον αέρα. Είναι η μάνα που ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο».
Στον αέρα τα ερωτηματικά για να εισπράξουμε την αντήχηση. Ποιος ξέρει ίσως κάποτε καταφέρουμε να δώσουμε τις απαντήσεις…
1 σχόλιο:
Είμαστε υπεύθυνοι όλοι μας, κύριε Αρμένη. Αυτή είναι η (πολύ πικρή) αλήθεια. Κι από αυτήν την αλήθεια πρέπει να ξεκινήσουμε την αλλαγή (μας).
Όλοι εμείς οι ναρκωμένοι από τη ζέστη, τις υπερβολικές δόσεις ανατροπών κι απογοήτευσης για τα καταπώς φαίνεται περιττά και ασήμαντα, που μας ψαλίδισε η κυβέρνηση, αλλά και για τα ουσιώδη, που αδυνατούμε να απαιτήσουμε εκ νέου..
Είναι τόσο ανησυχητική αυτή η απάθεια, που μας ενώνει όλους όσο τίποτε άλλο κι είναι τόσο επικίνδυνη για όλους όσους διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα ΚΑΙ όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, πιό πολύ κινδυνεύουν από εκείνους που δεν έχουν το σθένος να προσαρμοστούν στην πολύ σκληρή πια καθημερινότητα, όχι από αυτούς που δεν είχαν, δεν έχουν και δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν. Να άλλη μια ανατροπή, που δεν θα μπορέσει το σύστημα να εμποδίσει, να συγκρατήσει.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες μπροστά στα μάτια έμπειρων ή καλών παρατηρητών και καταγράφονται ΑΚΟΜΗ σαν μεμονομένα περιστατικά από τα ΜΜΕ. Όταν θ'αρχίσουν οι μαζικές δολοφονίες, όταν θα μας "επιτρέψουν"-για δικούς τους λόγους-οι ισχυροί την κοινωνική έκρηξη, τότε θα νοσταλγούμε τι? Την απάθεια πάλι! Αδιέξοδο..
Περαστικά σας, κύριε Αρμένη. Και περαστικά μας. Γενικώς..
(Η αποχή μου από τη στήλη σας οφείλεται σε τεχνικό πρόβλημα και μου στοίχισε πολύ.. Αναγκάστηκα να σας διαβάζω από την εφημερίδα..)
Δημοσίευση σχολίου