Η κυβέρνηση που δεν λέει ποτέ ΟΧΙ

Ακόμα και ο μισητός Μεταξάς, μπροστά στην πίεση του ελληνικού λαού είπε Όχι. Οι «σωτήρες», που μας κυβερνούν, συσκέπτονται με τους κατακτητές και συνωμοτούν κατά του λαού τους, επιβάλλοντας με τρόπο βασανιστικό κάθε μέρα και νέα μέτρα. Εντολοδόχοι των τοκογλύφων, αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο του εισπράκτορα, ρουφώντας και τις τελευταίες ρανίδες αίματος, των εξαθλιωμένων πολιτών που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα.
Ακόμα και ο κοντός δικτάτορας, άκουσε τον λαό και αρνήθηκε την ταπείνωση. Αυτοί οι κύριοι, με ποιο δικαίωμα, ενεργούν; Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, τους έδωσε την εντολή να κυβερνήσουν, με βάση τις προγραμματικές τους διακηρύξεις, που αν θυμάμαι καλά προέβλεπαν αυξήσεις και όχι απολύσεις. Αντί σήμερα να εκτελούν τις εντολές των ξένων και με συνοπτικές διαδικασίες να υποθηκεύουν το μέλλον αυτής της χώρας, γιατί δεν ρωτούν αυτόν το Λαό αν συμφωνεί; Οι πολίτες ψηφίζουν υπηρέτες, όχι δυνάστες.
Η κυβέρνηση σήμερα αυθαιρετεί. Πορεύεται χωρίς την βούληση του ελληνικού Λαού, παρεκκλίνοντας επικίνδυνα από τα δημοκρατικά πλαίσια.
Ακόμα και ο σύμβουλος του κ Παπανδρέου κ. Τζέφρι Σακς υποστηρίζει ότι: «Η Ελλάδα πρέπει να πει Όχι. Ως εδώ και μη παρέκει. Αν μας πιέσετε περισσότερο, θα οδηγηθούμε σε χρεοκοπία και αυτό δεν θα ωφελήσει κανέναν».
Αυτό το ΟΧΙ που η κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε πει από την πρώτη στιγμή. Και αν δεν είχε ψυχή ας ζητούσε, με εκλογές ή με δημοψήφισμα, τη γνώμη απ’ αυτόν που τελικά πληρώνει το μάρμαρο.

Για να επανέλθουμε: Το 1936, ο δικτάτορας Μεταξάς όταν η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, αρνήθηκε στους δανειστές να αποπληρώσει το χρέος της Ελλάδος, με το αιτιολογικό ότι δεν μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους μισθούς και και συντάξεις των Ελλήνων. Αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).
Η δική έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της φασιστικής κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να...».
επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους
Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα.
Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ
Ένας κοντός φασίστας δικτάτορας είπε Όχι, η παρούσα κυβέρνηση πότε…