Ήθελα να γράψω ένα κείμενο, για τον ωφέλιμο χρόνο, αυτόν που κρατάει ζωντανή τη ψυχή μας, το χρόνο της σχόλης. Αυτόν το χρόνο που αναζητάμε και αυτόν που χαρίζουμε σε όσους αγαπάμε.
Δεν έχω χρόνο σήμερα, ο πυκνός χρόνος της καθημερινότητας δεν μου παρέχει κανένα κενό, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, να βρεθεί μια ευκαιρία για να χωρέσει ο πολύτιμος άδειος χρόνος.
Δυστυχώς ο ψυχωφέλιμος χρόνος, στριμώχνεται σε μεσοδιαστήματα στην σύντομη ζωή μας. “Ο πολύς χρόνος ρουφιέται από την ανάγκη, τη ρουτίνα, τον μόχθο, την υποταγή”.
Σήμερα ένα παλαιότερο απόσπασμα με την βοήθεια του Κούντερα, θα πάρει τη θέση της εισαγωγής και όταν βρεθεί ο χρόνος θα συνεχίσουμε...
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά - επιμένει ο κύριος Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;» «Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι;» Μας ρωτάει ο συγγραφέας «Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στην ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
Δεν έχω χρόνο σήμερα, ο πυκνός χρόνος της καθημερινότητας δεν μου παρέχει κανένα κενό, ίσως αύριο, ίσως μεθαύριο, να βρεθεί μια ευκαιρία για να χωρέσει ο πολύτιμος άδειος χρόνος.
Δυστυχώς ο ψυχωφέλιμος χρόνος, στριμώχνεται σε μεσοδιαστήματα στην σύντομη ζωή μας. “Ο πολύς χρόνος ρουφιέται από την ανάγκη, τη ρουτίνα, τον μόχθο, την υποταγή”.
Σήμερα ένα παλαιότερο απόσπασμα με την βοήθεια του Κούντερα, θα πάρει τη θέση της εισαγωγής και όταν βρεθεί ο χρόνος θα συνεχίσουμε...
Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.
Ούτε ένα δευτερόλεπτο κενό. Πρόγραμμα ακόμα και στο ύπνο. Το διαπιστώνουμε αυτό στα όνειρα μας, τινάζοντας ξαφνιασμένα το κεφάλι μας.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά - επιμένει ο κύριος Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;» «Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι;» Μας ρωτάει ο συγγραφέας «Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στην ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει την μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου