Κρατάει ακόμα

Δευτέρα μετά από τριήμερο.  Γκρίνια.  Ένα κείμενο  ασορτί με την διάθεση,  γράφτηκε ένα χρόνο πριν την οικονομική κρίση. Περάσανε έξι  σκληρά χρόνια, που θα περιμένει κανείς να το διαψεύσουν. Δυστυχώς κρατάει ακόμα…    

Το έχουμε παρατηρήσει στα ψάρια, ανάλογα με το θαλάσσιο περιβάλλον που ζουν και μεγαλώνουν, διαμορφώνεται και το χρώμα τους. Όταν έγραφα πρόσφατα ότι υπάρχει μια γενιά, που ακόμα κοιμάται στο παιδικό δωμάτιο και ας έχει φτάσει τα σαράντα, παιδιά της «ένδοξης γενιάς του πολυτεχνείου», είναι γιατί δεν διακρίνω πάνω τους χρώμα. Άχρωμοι και άοσμοι και αναρωτιέται κανείς, το περιβάλλον της γυάλας που τους επιβλήθηκε είναι η αιτία;
Μεγαλώσανε άκαπνοι, με χρήματα πολλά, αλλά και εφόδια, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να τους διασφαλίσουν το μέλλον. Μπορεί οι περισσότεροι να «διασφάλισαν» τον εαυτό τους, το μέλλον αυτού τόπου του όμως, το έκαψαν.
Για πιο μέλλον να μιλήσουμε, όταν στην άκρη του τούνελ, εμφανίζονται φαντάσματα. Όταν η ανακύκλωση συνεχίζεται και συνεχίζεται και ένας θεός ξέρει, όταν η φθορά του χρόνου ολοκληρώσει  το έργο της, τι μέλει γενέσθαι.
Το περιβάλλον είναι η αιτία για το χρώμα ή καλλίτερα για το άχρωμο, το επιβεβαιώνουνε τα ψάρια. Και το περιβάλλον, που μεγάλωσαν είχε τέτοια επιρροή, που δεν του άλλαξε μόνο το χρώμα αλλά τους μετάλλαξε σε ψάρια, για να θυμηθούμε και το στρατό.
 

Όχι δεν φταίνε τα ψάρια, η έλλειψη αλληλεγγύης από μια γενιά που πίστεψε πως δεν θα γεράσει ποτέ, από μια γενιά που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.
Όχι δεν είναι ακραία τα παραπάνω, δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ’70 είναι, καλοστημένες καλοσερβιρισμένες έτοιμες να δεχτούν άφεση αμαρτιών. Δημιουργικές ενοχές μιας γενιάς που όπως ορθά την χαρακτηρίζει η βραχνή Κυρία της μεταμεσονύκτιας ραδιοφωνικής εκπομπής, «γενιά της χαραμάδας, γιατί η ιστορία την χαράμισε να σκάσει μύτη πάνω στην τεμπελιά της. Έτσι εφηύραμε τους ευαγούς μας, την ομφαλοσκόπηση, την ψυχανάλυση, τη βαθιά σκέψη και τη βαριά ανάλυση, με ταλέντο δε λέω, με χιούμορ, αλλά και μπόλικο σαρκασμό. Κάναμε τις πληγές μας λόγια, λέξεις , έννοιες, κάποιοι βάλανε μουσικές, κάποιοι άλλοι τις φωνές, επικοινωνήσαμε και γίναμε οι αποκλειστικοί φορείς του αυστηρά προσωπικού. Δηλαδή της μοναξιές μας…» Τώρα ζητάμε και τα ρέστα;  Δεν φταίνε τα ψαριά...