Η χρεοκοπία είχε επέλθει προ πολλού, είχε πλήξει τον δημόσιο βίο, πολιτικά, ηθικά, πολιτιστικά.Υποκρισία, ανομία και σπατάλη, με δανεικό και μαύρο χρήμα.
Τώρα πληρώνουμε το χρηματιστήριο, τις φούσκες, τους ολυμπιακούς του 2004, τα σκάνδαλα, τα παχιά λόγια για την ισχυρή Ελλάδα. Τώρα πληρώνουμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Πληρώνουμε τη χρεοκοπία της πολιτικής. Την εικονική πραγματικότητα των κυβερνήσεων Σημίτη και την συνέχεια της, από την «Νέα Δημοκρατία», για την σημερινή του Γεωργίου Παπανδρέου ακόμα δεν έχω καταλήξει, οι πρώτες ενδείξεις πάντως δεν είναι ενθαρρυντικές. Το μέλλον δεν μπορεί να κτισθεί σε ένα σωρό ερειπίων, όσο και να δανειστούμε, όσο και να ξεπουλήσουμε, η κατάληξη θα είναι ίδια.
Παρ’ όλα αυτά είμαι αισιόδοξος και όσο πλησιάζουμε στον πάτο, τόσο η αισιοδοξία μου μεγαλώνει. Το τέρμα δημιουργεί προσδοκίες για άλλη στάση, για άλλο ξεκίνημα. Στο πρώτο κείμενο αυτού εδώ του χρόνου ξεκίνησα με μια ευχή που έδωσε ο Εβο Μοράλες, ο Ινδιάνος πρόεδρος της Βολιβίας.
«Να ζήσουμε καλά, όχι καλύτερα, Το να ζεις καλύτερα, σημαίνει ότι εκμεταλλεύεσαι ανθρώπινα όντα. Ότι λεηλατείς τους φυσικούς πόρους. Είναι εγωισμός και ατομικισμός.
Σε αυτές τις υποσχέσεις του καπιταλισμού, δεν υπάρχει αλληλεγγύη, αλληλοσυμπλήρωση ή αμοιβαιότητα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσπαθούμε να σκεφτούμε τρόπους, προκειμένου να ζούμε καλά, όχι καλύτερα. Το να ζεις καλύτερα είναι πάντα εις βάρος κάποιου άλλου. Το να ζεις καλύτερα οδηγεί στην καταστροφή του περιβάλλοντος». Να ζήσουμε καλά η συλλογική ευχή.
Το «διαρκώς καλύτερα» το πληρώνουμε με τον αφανισμό του περιβάλλοντος, την κλιματική αλλαγή, την απειλή της καταστροφής του πλανήτη. «Το διαρκώς καλύτερα», η χώρα μας το πληρώνει με υπερδανεισμό και με το φάσμα της χρεοκοπίας που μας απειλεί. Το «διαρκώς καλύτερα» η κοινωνία το πληρώνει με την την η εξαφάνιση της αμοιβαιότητας, της συνοχής, της αλληλεγγύης.
Μπορούμε να ζήσουμε καλά, αρκεί, να αποκτήσουμε συνοχή και να λειτουργήσουμε συλλογικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου