Τα κεφάλια μέσα

Μπορεί το τέλος του δικομματισμού, που ελπίζαμε να μην ήρθε ποτέ, η παρούσα κρίση όμως, σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας, η σφοδρότερη από την μεταπολίτευση, αποτελεί τον προάγγελο του τέλους ενός μοντέλου οργάνωσης του δημόσιου βίου και του τρόπου διαβίωσης.
Μέσα σε ένα καινούργιο περιβάλλον, αυτός ο δικομματισμός που ζήσαμε δεν έχει θέση. Μπορεί να σταθεροποίησε την δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας, στα δύσκολα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην συνεχεία όμως κυριάρχησε ο λαϊκισμός, προκείμενου να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος που έμπαινε φραγμός σε όποιες επωφελείς αποφάσεις για τον τόπο και το λαό μας.
Το πολιτικό κόστος που έγινε αβάσταχτο δημόσιο χρέος και απειλή, για τις γενιές που έρχονται. Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι τα δυο κόμματα που συνεχίζουμε να ψηφίζουμε, για να εναλλάσσονται στην εξουσία, οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση;
Μπορεί το τέλος του δικομματισμού να μην ήρθε όταν το περιμέναμε, το παιγνίδι της πλειοδοσίας όμως και του λαϊκισμού, τα κόμματα εξουσίας δεν μπορούν πλέον να το παίξουν, αυτό φάνηκε και προεκλογικά από την στάση του κόμματος που εγκατέλειψε άρον άρον την εξουσία.

Είναι ένοχα τα δυο μεγάλα κόμματα για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτά που συνιστούν σήμερα την χρεοκοπία είναι η καθήλωση της αγροτικής παραγωγής σε επιζήμιες για το περιβάλλον καλλιέργειες, πλην όμως επιδοτούμενες που έχουν οδηγήσει τον αγροτικό κόσμο σε αδιέξοδο, δεν θυμάμαι χρονιά που τα τρακτέρ δεν κατέβηκαν στα μπλόκα των εθνικών οδών. Η διαρκής υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και η σπατάληση των νέων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς καμία προοπτική. Η εγκληματική πολιτική για τους μετανάστες, που έβγαλε στην επιφάνεια φασιστικές συμπεριφορές ενός λαού που φημίζεται για την φιλοξενία του. Η ανύπαρκτη πολιτική για τον τουρισμό και η λογική της αρπαχτής. Η κατάρρευση του ΕΣΥ, οι διαβρωμένες δημόσιες υπηρεσίες, η οικοδομική αυθαιρεσία, η σπατάλη, η απληστία, ο παρασιτισμός.
Αυτό είναι το μονύελο που εναλλάσσεται στην εξουσία και το μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σόματος επικροτεί. Ε! αυτό το μοντέλο δεν συνιστά δημοκρατική πολιτεία. Η κρίση αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να επιχειρήσουμε στους δύσκολους καιρούς τις ώριμες αλλαγές που δεν αποτολμήσαμε στους καλούς, της ευφορίας και της αυταπάτης.