Το Πολιτικό σύστημα, παρέδωσε στο τραπεζικό

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 12.10μ.μ. Ακόμα δεν έχουμε Πρωθυπουργό, τη χώρα εδώ και 6 ημέρες κυβερνούν φήμες, διαρροές, έγκυρες πήγες. Μια λίστα από υποψήφιους πρωθυπουργούς περιδινούνται, γύρω από εκφυλισμένο σύστημα του δικομματισμού. Με τραπεζίτη υποψήφιο άνοιξε ο χορός και όπως όλα δείχνουν, με τραπεζίτη θα κλείσει. Δυστυχώς αυτήν την κρίσιμη περίοδο, το πολιτικό σύστημα έχει τεθεί εκτός λειτουργίας, η επιλογή ενός τραπεζίτη για τη θέση του πρωθυπουργού, συμβολίζει εκτός των άλλων και την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε εναλλάξ όλα αυτά τα χρόνια.
Πριν δεκαπέντε χρόνια και με τίτλο «Οι τράπεζες οι μεγάλοι χρυσοθήρες», είχα γράψει ένα κείμενο με αφορμή την προσφορά των τραπεζών στην τοπική οικονομία. Έχει αξία σήμερα, να θυμηθούμε την απληστία που οδήγησε στην καταστροφή.
«Η τοπική οικονομία παρακμάζει. Έμποροι, καταστηματάρχες, τουριστικοί επιχειρηματίες, ξενοδόχοι, εργαζόμενοι, αγρότες βρίσκονται πλέον σε κατάσταση νευρικής κρίσης.
Δεν θα επικαλεστούμε την γενικότερη οικονομική ύφεση, τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, θα χαθούμε τότε, σε ατέλειωτες αναλύσεις και στο τέλος με ένα «φταίει το σύστημα» θα βρεθούμε εκεί που αρχίσαμε.

Ας σταθούμε λίγο στην ορατή ακτίνα, της τοπικής μας κοινωνίας. Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι σήμερα απ’ αυτήν την ζοφερή κατάσταση; Σίγουρα τα μεγάλα γραφεία του εξωτερικού, που ελέγχουν απόλυτα την τουριστική οικονομία, κάποια πολυκαταστήματα, που έχουν πάρει το μεγάλο κομμάτι της τοπικής αγοράς, κυρίως όμως οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ, αυτές είναι ο μεγάλος νικητής. Αυτές καμαρώνουν πάνω από τα λάφυρα της νεκρής μας οικονομίας.
Και ρωτάμε: Τι κάνουν οι τράπεζες για την τοπική οικονομία; Τι ποσά ξοδεύουν κάθε χρόνο από τα υπερκέρδη τους για την ανάπτυξη του τόπου που ξεζουμίζουν; Σε πόσες τουριστικές εκθέσεις συμμετέχουν με σοβαρή οικονομική ενίσχυση; Δεν θα έπρεπε ένα ποσοστό από τα κέρδη, που τους δίνει ο τόπος - με κάποια νομοθετική ρύθμιση - να το επιστρέφουν για έργα ανάπτυξης; Για να διατηρήσουν τέλος πάντων όλους αυτούς που εργάζονται γι’ αυτές, ζωντανούς;
Αντί γι’ αυτό, σαν άλλοι χρυσοθήρες αρπάζουν ότι έχει απομείνει από τον κουρσεμένο αυτόν τόπο και κάνουν τις συμφέρουσες επενδύσεις τους αλλού».
Οι εξελίξεις δικαιώνουν τα παραπάνω. Σε μια διαλυμένη οικονομία, η θέση τους έγινε επισφαλής. Οι τράπεζες κάθε χρόνο πρόβαλαν την κερδοφορία τους, εν μέσω μιας σμπαραλιασμένης οικονομίας για την οποία είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Έχτισαν στην άμμο παλάτια και όπως λέει και το τραγούδι: «ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια κομμάτια». Και τα έκανε.
Η απληστία τους, δεν είχε όρια. Μπορεί το παράδειγμα να αναφέρεται στην τοπική οικονομία, κάπως έτσι όμως λειτούργησαν παντού.