Το τέλος του ψεύδους

Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό το φινάλε. Τα δυο κόμματα που σφράγισαν μια εποχή, που αρκέστηκαν στην εφήμερη δόξα της εξουσίας, που λειτούργησαν λες και δεν υπήρχε αύριο, που έσπασαν την αλυσίδα της αλληλεγγύης των γενεών και χρεοκόπησαν τη χώρα με τη πολιτική τους, ήρθε η ώρα να φανερώσουν το δεσμό τους.
Δεν ξέρω πως, με κάποιο μαγικό τρόπο, εναλλάσσονται στην εξουσία για τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, εισπράττοντας πάντα, το μεγάλο ποσοστό της δυσαρέσκειας του εκλογικού σώματος. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, με την χώρα στην κόψη του ξυραφιού, που την οδήγησαν με την αλόγιστη πολιτική τους, ( κοινή πολιτική ), ακόμα και
χθες, προσπάθησαν να κρυφτούν από το Λαό, ελπίζοντας έτσι να συνεχίσουν την κοροϊδία. Ελπίζοντας να ξαναβγούν στην πιάτσα, καινούργια, αθώα, με λευκό ποινικό μητρώο, λες και προήλθαν από παρθενογέννηση.
Από χθες μπορούμε να μιλάμε και με φωτογραφίες, για τον δικομματισμό που ενώθηκε εις σάρκα μία και ανέλαβε να παίξει την τελευταία πράξη του δράματος.
Έτσι έπρεπε να γίνει, για να επικυρωθεί και συμβολικά, το τέλος της μεταπολιτευτικής περιόδου, να επικυρωθεί το τέλος του ψεύδους. Το τέλος των δυο μεγάλων αστικών κομμάτων και της κυριαρχίας τους, όπως την ξέραμε από το ’74.
Η κοινωνία, φοβισμένη, σαστισμένοι από την κρίση, πληγωμένη από τους εκπρόσωπους της και ανήμπορη να ορθώσει φωνή στο διεθνές στερέωμα, θα αναζητήσειαπο σήμερα, άλλους φορείς πολιτικής έκφρασης.