Τερατούργημα 2

Το τραγούδι που… νίκησε στην Eurovision έχει τον τίτλο «1944» και πρόκειται για ένα μοιρολόι που γράφτηκε και αφιερώνεται σε συνεργάτες των ναζί κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ορισμένους από τους λεγόμενους Τατάρους της Κριμαίας!

Δεν αποτελεί είδηση ότι ο διαγωνισμός της Eurovision, είναι ένα σικέ παιγνίδι, που δεν έχει καμία σχέση με την μουσική και την τέχνη.

Η φετινή διοργάνωση είχε έντονο πολιτικό χαρακτήρα. Το τραγούδι της Ουκρανίας αναφέρεται και υπερασπίζεται τους Τάταρους, οι οποίοι μετακινήθηκαν κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την ΕΣΣΔ επειδή συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Η Κριμαία ως γνωστό πριν δύο χρόνια προσχώρησε στη Ρωσία κατόπιν δημοψήφισματος.

63 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν και οι μνήμες ξυπνούν, όχημα ένας διαγωνισμός με μεγάλη τηλεθέαση, κάπως έτσι η Ε.Ε. προχωρά τους σχεδιασμούς της για ένταξη της Ουκρανίας στην «Ευρωπαϊκή αγκαλιά», προβάλλοντας όμως τον αντισιοβιετισμό, τον αντικομουνισμό και τη φασιστική ιδεολογία μέσα και από αυτόν τον θεσμό.

Ήταν επόμενο ένας γελοίος διαγωνισμός εκεί να οδηγηθεί κάποια στιγμή στην πορεία του, πριν μια δεκαετία όταν η διοργάνωση είχε γίνει στην χώρα μας νόμιζα ότι δεν είχε άλλο παρακάτω. Και όμως.. το πράγμα από γελοίο άρχισε να γίνεται επικίνδυνο. Το κείμενο που ακολουθεί, το έγραψα το 2006. τότε που η Ελλάδα τα έδινε όλα με την Βίσση και 170.000 ευρώ για το φόρεμα της.
 

“O φετινός διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision αποκατέστησε την τάξη. Τα τέρατα, στο φυσικό τους χώρο επικράτησαν σε μια διοργάνωση, που δεν είναι για τη μουσική, που δεν είναι πανηγύρι ούτε γιορτή, που τελικά δεν είναι ούτε και σώου. Ένα τερατούργημα είναι, που δεν έχει σχέση με κανένα πολιτισμό, με καμία χώρα που συμμετέχει.

Αυτή τη φορά έχουμε ένα λόγο παραπάνω να διαμαρτυρόμαστε, γιατί κανείς δεν μας ρώτησε αν θέλαμε να αγοράσουμε τόσο ακριβό φόρεμα στη Βίσση. Γιατί κανείς δεν θα μας ρωτήσει σε μια ενδεχόμενη αύξηση της εισφοράς υπέρ ΕΡΤ για να καλύψουμε τη ζημιά.

Διάβασα ότι τα κέρδη από τη διαφήμιση της χώρας μας είναι πολλαπλάσια από την ζημιά. Μα αυτή είναι η Ελλάδα; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Αυτή είναι η μουσική μας; Αυτή είναι η γλώσσα μας; Δυσφήμηση είναι για κάθε χώρα που συμμετέχει και κρύβει την εικόνα της πίσω από ηλίθιους μιμητισμούς. Πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η φαρσοκωμωδία. Πρέπει να γυρίσουμε τη πλάτη σ’ αυτή την διοργάνωση που τείνει να γίνει εθνική μας υπόθεση. Ακόμα και σαν παιχνίδι να δούμε είναι ένα παιχνίδι σικέ. Από όσο θυμάμαι η Κύπρος μας δίνει 12 είναι δεν είναι «καλό» το τραγούδι το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με αλλά κράτη φιλικά μεταξύ τους.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο διαγωνισμός γίνεται για 12χρονα παιδιά δεν τα μαθαίνουμε καλά πράγματα, δεν τους λέμε την αλήθεια. Φαντασθείτε το παιδάκι να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτή τη μουσική ακούνε στη Ρωσία ή έστω στη Φιλανδία.”