Μια απλή κίνηση είναι τελικά

Σε μια καθημερινή διαδικασία γραφής, οι αναφορές σε προηγούμενα κείμενα, αποτελούν την αναγκαία προέκταση, που ο χρόνος και ο χώρος, είχε αποκλείσει.

Είναι αυτό που θα θέλαμε να είχαμε γράψει και προκύπτει στη δοκιμασία, όταν δηλαδή θα έρθει στο φως της δημοσιότητας. Είναι το κάτι παραπάνω που πάντα προκύπτει από το διάλογο. Περισσότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι το ίδιο κείμενο, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο, αποκτάει μια καινούργια διάσταση και γίνεται άλλο. 

«Συνειδητοποιώ πως αυτήν την εποχή εκείνα που με βοηθάνε να συνεχίζω είναι αυτά που ξεχνάω», έγραφε σε ένα παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου, “όχι τα άλλα. Οι ευτυχισμένες στιγμές, οι εύκολες νίκες, τα γκολ από θέση οφσάιντ που δεν μου ακύρωσαν. Δεν θέλω να θυμάμαι αν κάποτε ζούσα καλύτερα. Τι σημαίνει καλύτερα; Το μόνο μέτρο σύγκρισής μου είναι το παρόν και η μόνη ιστορία μου το μέλλον. Τα υπόλοιπα –αναφορές, καταγωγές, βιώματα- έτσι κι αλλιώς κάπου υπάρχουν, τι νόημα έχει να κάνω καταμέτρηση και να βάλω τάξη στην αποθήκη;»

Μια απλή κίνηση είναι τελικά. Στρίβεις το χερούλι της πόρτας αριστερά και αφήνεις πίσω τον μικρόκοσμο σου,τον απέραντο, πριν λίγα δευτερόλεπτα. Αφήνεις πίσω σου, τα ανυπέρβλητα προβλήματα, που σε βασάνιζαν και αρχίζεις να προχωράς με ανάσες που ολοκληρώνονται, σε μια διαδρομή με σπίτια γύρω σου, που κατοικούνται, από ανθρώπους, που έχουν αίμα. Που έχουν μικρές στιγμές μεγαλύτερες από μια ζωή. Αυτός ο κόσμος των εξαιρετικών αισθημάτων, ο πραγματικός κόσμος, ο μεγάλος, είναι κόσμος μας.

Σ΄ αυτόν τον αληθινό κόσμο, όλα εκείνα τα μεγάλα που μας βασάνιζαν στο προηγούμενο περιβάλλον του μικρόκοσμου μας, μοιάζουν αστεία. Τα διλήμματα, η ψυχολογική πίεση, η αγωνία, η ανασφάλεια, μοιάζουν ξεθωριασμένοι εφιάλτες από το φως της μέρας.