Και δεν μπορούν και δεν θέλουν

Αν δεν το έχετε καταλάβει τα νέα μέτρα είναι πολύ σκληρά. Σκληρά και βασανιστικά. Δεν προκαλούν Σοκ και Δέος, όπως εκείνα το μαζικών απολύσεων και των οριζόντιων μειώσεων μισθών και συντάξεων, αφαιρούν όμως κάθε μέρα χρόνο ζωής όπως οι μικρές δόσεις δηλητηρίου, στον καφέ.

Ένα παλαιότερο κείμενο που δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα επίκαιρα των ημερών.

Ουδέποτε συνέβη στην δημοκρατία να κρατεί ο Δήμος. Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπως και στο ρωμαϊκό κόσμο, που προσπάθησε να υπάρξει, έλυσε εν μέρη κάποια διοικητικά προβλήματα, κατέληξε όμως πάντοτε σε ολέθριες αναιρέσεις. Στις μέρες μας δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά περνάει «στην χλευαστική διάσταση της εγκληματικής φάρσας», όπως ορθά παρατηρεί σε άρθρο του ο Κωστής Παπαγιώργης.
Ο νεώτερος κόσμος που κράτησε την λέξη χάρη στο κύρος της και την αναγκάζει να ονομάζει απίστευτα καθεστώτα μαζικοποιημένης βούλησης με θεσμούς πολλαπλά ετεροκαθοριζόμενους, παρουσιάζεται απόλυτα κυνικός με τις ονοματολογίες του. Πίσω από την απατηλή πρόσοψη της αντιπροσώπευσης, οι αθέατες μεσιτεύσεις κατόρθωσαν να ασκούν εξουσία απολυταρχική και συνάμα να εμφανίζονται με περγαμηνές τυραννοκτόνου. 

Δεν είναι όσο ακραία ακούγονται. Η δημοκρατική αφέλεια – πιστή στην υγιή πολιτική κατ’ ουσία δεν υποψιάζεται ότι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, τα κόμματα αποτελούν ηγετικές ομάδες που διεκδικούν το μέγα δικαίωμα να «έρθουν στα πράγματα», χωρίς να μπορούν και χωρίς να θέλουν να τ’ αλλάξουν. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε και αυτό το βιώνουμε αυτές τις μέρες πολύ βαθιά στο πετσί μας, ότι ο κόσμος της οικονομία είναι πολύ πιο θεμελιώδης για την κοινωνία από τον κόσμο της πολιτικής, ο ρόλος του πολιτικού στην προκείμενη περίπτωση περιορίζεται στη δουλειά του μεσίτη μεγάλων συμφερόντων.
Όλα αυτά τα εισαγωγικά, εισαγωγικά θα μείνουν, γιατί η εντύπωση από τη κυβέρνηση που εξαγγέλλει και νέες θυσίες - αυτές δεν περνούν από δημόσια διαβούλευση - επιβεβαιώνει τους παραπάνω ισχυρισμούς και με οδηγεί στο συμπέρασμα του τίτλου.