Είχα έτοιμο τον
τίτλο του σημερινού κειμένου σε περίπτωση
που το ΝΑΙ στην υποτέλεια επικρατούσε . «Δεν μας συγχωρώ από φόβο χάσαμε».
Όμως νικήσαμε το φόβο και αυτό είναι το ηρωικό.
Γράφονται τόσα πολλά
σήμερα, που δύσκολα θα μπορούσα να προσθέσω κάτι διαφορετικό, άλλωστε δεν θέλω
να ξεχωρίζω . Θέλω να χαθώ μέσα στο πλήθος, σε εκείνο το πλειοψηφικό ρεύμα του λαού, που είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Να πανηγυρίσω
μ’ αυτόν το λαό που μέσα
σε ένα τόσο δυσμενές περιβάλλον με κλειστές τράπεζες, με πρωτοφανή
εκστρατεία φόβου από τους εταίρους, αλλά και τους ντόπιους δορυφόρους τους και με τα ιδιωτικά Μέσα Ενημέρωσης να επιχειρούν με κάθε μέσο να χειραγωγήσουν την κοινή
γνώμη, άντεξε και νίκησε.
Η ανάγκη θα μας
οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει
κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα.
«Ουδέποτε φέρονται οι λαοί «σαν να ’ναι
έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το
λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης...
Το τέλος κάθε
εποχής δεν παίζεται μόνο στα ανώτερα κλιμάκια παίζεται και στις ψυχές μας. Και
είναι ώρες που μας αναγκάζουν σε εξομολογήσεις. Να βγάλουμε ότι μας
βαραίνει, για να μπορέσουμε να δούμε τη νέα εποχή με καθαρά μάτια…
Νοιώθω κάπως,
ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, χαρά πρωτίστως και μια κάποια ανησυχία, γιατί πρέπει
να πετύχει η αριστερά από τη θέση του οδηγού και ο αγώνας δεν
θα είναι μόνο με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών αλλά και με τον ίδιο της τον
εαυτό.
Στο τέλος
και στην αρχή. Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος. Ίσως
αυτό να είναι το δώρο του. Θα συμφωνήσω, με μείον
ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι πως το
αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως
γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην
αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα
όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!
Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δικαιολογημένα φέρνει
ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλάμε την ποινή λες
και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα.
Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει
διαφορετικά. Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές
φωτογραφίες. Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος εκείνου του πλαστού εαυτού,
που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να
τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να
βρούμε τον εαυτό μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα
βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.
Με μείον, χωρίς δεύτερη
σκέψη, με απώλειες, που χρόνια προστατεύαμε γιατί φοβόμαστε το τσαλάκωμα,
δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή. Με μείον για να απαλλαγούμε από τις
σιδερόμπαλες στα πόδια, να βγάλουμε φτερά και να πετάξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου