Τελευταία σελίδα αριστερά

Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη αντίδραση από την τοπική κοινωνία,  με αφορμή την φιέστα των εγκαινίων της «Χρυσής Αυγής» στην Κέρκυρα. Μέχρι αυτή τη στιγμή,  συγχωρήστε με αν  κάνω λάθος, εκτός της πορείας που διοργάνωσε η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία, με την συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ της ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ    και φοιτητών του Ιονίου  Πανεπιστήμιου, δύο ανακοινώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας, που αντιδρούν στην λειτουργία των  γραφείων, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.   Ούτε δυο μήνες δεν πέρασαν,  από την  δολοφονία του Παύλου Φύσσα,  και ο παπάς έδωσε τις ευλογιές του στην χαρακτηρισμένη  από την ελληνική δικαιοσύνη, εγκληματική οργάνωση, να συνεχίσει  το θεάρεστο έργο της. Ούτε δυο μήνες,    για να ριχθούν στη λήθη του συστήματος,    αυτά τα ανατριχιαστικά που είδαν το φως της δημοσιότητας για τα έργα και τις   ημέρες της ναζιστικής οργάνωσης. Καμία   φωνή αντίδρασης,   από τα κόμματα...

Στο    τέλος και στην αρχή.   Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος, να ξαναπροσπαθήσουμε.   Ίσως αυτό να είναι   το δώρο του.     Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι   πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο  βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα,  αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή.  Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι  ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο  και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!    Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,     δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλούσαμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα.   Φορτωμένοι συμβιβασμούς, σε μια εύθραυστη ισορροπία,   που να πάμε;   «Όταν αποφεύγουμε το θάνατο, την πάντα μεταβαλλόμενη φύση των πραγμάτων, αναπόφευκτα δραπετεύουμε από τη ζωή».    Με τρόπο απόλυτο ο Μ Σκοτ Πεκ σκια...

Αποσπάσματα παλαιότερων κειμένων,   που είναι και σημερινά.       Αν δεν υπήρχαν τα Χριστούγεννα του παραμυθιού, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το παρόν και το μέλλον,   ευτυχώς δεν το γνωρίζουν. «Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται» (Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ. 101) Δεν είναι η κρίση σημερινή. Πάντα σε κρίση βρισκόμαστε, βιώνοντας το παρόν και αδιαφορώντας για το μέλλον. Αυτό κάνουμε και σήμερα, το παρόν βιώνουμε. Από όσο θυμάμαι μια ζωή αυτός Λαός, θυσίες κάνει, χωρίς ακόμα να κατορθώσει να έχει την εύνοια των θεών.   Δεν είναι η απαισιοδοξία που με οδηγεί σ’ αυτήν την διαπίστωσ...

Είχα γράψει ένα κείμενο πολύ σκληρό, πριν είχα σπάσει δυο ποτήρια κρασιού, κατά λάθος. Τριακόσιες εβδομήντα λέξεις έγραφε ο καταμετρητής, δεν έμεινε ούτε μία. Έκανα μια προσπάθεια να το ξαναγράψω, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Η κεντρική ιδέα, δεν ήταν ικανή να βάλει τις θυμωμένες λέξεις στη σειρά, μπορεί να με φύλαξαν οι θεοί. Πάμε παρακάτω.   Απάντηση σε μια συχνή ερώτηση αναγνωστών. Μέσα από ένα βιβλίο . Το έγραψε η Ελένη στην στήλη της. «Τα κίνητρα της γραφής προσπάθησε να συγκέντρωση η συγγραφέας Μάργκαρετ Ατγουντ στο βιβλίο της «Συνομιλώντας με τους νεκρούς» Δηλαδή με τους συγγραφείς που αγάπησε. Τα φαντάσματά της. Τους μελλοντικούς της ήρωες που θα ζωντανέψει. Και ιδού μερικά… κίνητρα απ’ αυτά. Τα αποκαλύπτουν οι ίδιοι οι συγγραφείς στο ερώτημα «γιατί γράφω»: Για να καταγράψω τον κόσμο όπως είναι. Για να καταγράψω το παρελθόν προτού λησμονηθεί. Για να ανασκάψω το παρελθόν επειδή λησμονήθηκε. Για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για εκδίκηση.   Επειδή να γράφεις ...