Και οι Έλληνες κρυώνουν

Για να μην ενσωματωθώ  με τη λογική του στρατού, κατά τη διάρκεια της θητείας μου,  έγραφα συνεχώς. Για την ακρίβεια,  περιέγραφα όλα εκείνα τα παράλογα που συνέβαιναν στην καθημερινότητα μου.  Είναι γνωστή άλλωστε η ατάκα, «εκεί που σταματάει  η λογική αρχίζει ο Στρατός».  

Στο 316 τάγμα μηχανικού στα «Βρυσικά»  του Έβρου, με τοποθέτησαν στον ανεφοδιασμό καυσίμων. Παρέλαβα θυμάμαι  ένα τεράστιο έλλειμμα, «μην ανησυχείς» μου είπε ο υπεύθυνος αξιωματικός,  «ελλείμματα διαχειριζόμαστε». Φεύγοντας άφησα το μείον,  στον επόμενο και αυτό  υποθέτω συμβαίνει μέχρι σήμερα.

«Εκεί που σταματάει  η λογική αρχίζει ο στρατός»   και  ο στρατός, με το  τρελόχαρτο στο χέρι, πάντα στο απυρόβλητο.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρωτοκλασάτοι υπουργοί, προτιμούσαν την ασφάλεια του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, για να μην φθαρούν κατά την διάρκεια της θητείας τους.   Φωτογραφίες με τη στρατιωτική ηγεσία, στολή παραλλαγής στις  ασκήσεις, βόλτες με τα πολεμικά αεροπλάνα και μεγάλα λόγια στις τελετές και στις παρελάσεις. Θα περάσουν χρόνια για να ξεχάσουμε την εμβληματική μορφή  του Άκη Τσοχατζόπουλου, όταν κρατούσε στα «στιβαρά του χέρια» το Αμύνης.  

Έτσι αναίμακτα, πέρασαν σαράντα και πλέον χρόνια,  για να  περιοριστούμε στο διάστημα της μεταπολίτευσης.  Οι φύλακες άγγελοι της πατρίδας  μας  -  και αναφερόμαστε στην πολική και στρατιωτική  ηγεσία  -   δρούσαν ανενόχλητοι, με δικούς τους νόμους,  με δικές τους λογικές,  πέρα και πάνω από το κράτος. Εντελώς έξω από την κοινωνία και απέναντι  από το  λαό, που υποτίθεται υπερασπίζουν.

Γιατί τα γράφω  όλα αυτά; Γιατί οι Έλληνες κρυώνουν και τα μηδενικά στα νούμερα από τις μίζες των εξοπλιστικών προγραμμάτων δεν έχουν τελειωμό.  

Η απολογία του  συμπατριώτη μας,  πρώην αναπληρωτή γενικού διευθυντή Εξοπλισμών,  ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η μίζα, που συνόδευε το ξέφρενο εξοπλιστικό πάρτι, δεν έχει να κάνει τόσο με τα πρόσωπα,  όσο με ένα σάπιο σύστημα που δυστυχώς υπάρχει μέχρι τις μέρες μας.

Οι μεγάλες σπατάλες σε τρόφιμα  και καύσιμα,  που μου  προκαλούσαν εντύπωση εκείνη την περίοδο, φαντάζουν αστείες,  μπροστά   στα  τεράστια  ποσά  που γνωρίζουμε   και στα τρομακτικά που δεν γνωρίζουμε, για μίζες  στα εξοπλιστικά προγράμματα.

Οι Έλληνες κρυώνουν, και δεν χρειάζονται υποβρύχια που να γέρνουν, αλλά φτηνό πετρέλαιο θέρμανσης.

Οι Έλληνες δεν κινδυνεύουν  από τους γείτονες, κινδυνεύουν από τη φτώχεια από την ανεργία,  και απ’ όλους αυτούς, που το παίζουν προστάτες, για τη τσέπη τους.