Είναι κάποιοι συμβιβασμοί, που εκμεταλλεύονται το θολό τοπίο που κυριαρχεί μέσα μας και γίνονται επιλογή μας.
Στην ίδια οικεία διαδρομή, με τα στενά παπούτσια να μας πρήζουν τα πόδια, μέχρι η κατάφαση να μας χαρίσει ελευθερία, θα πορευόμαστε εξαντλώντας κάθε όριο της υπομονής μας και της ανοχής, πρωτίστως στον εαυτό μας.
Τα σημερινά διλήμματα υπαγορεύονται από μέσα μας και είναι βασανιστικά. Ένα είναι βέβαιο: δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τις ρήξεις. Ατομικές και συλλογικές. Όπως και να το κάνουμε δεν αρκεί να ανοίξεις το παράθυρο και να κυλήσει το φως μέσα.
Θα συνεχίσω τη διαδρομή με τα στενά παπούτσια, σαν χρέος στα παιδικό μου όνειρα, γιατί δε μπορώ να σβήσω προς χάριν των αγορών, την πίκρα και τον ενθουσιασμό μιας εποχής, που άνθιζε η ελπίδα. Φτάσαμε μέχρι εδώ και αφήσαμε δρόμο πίσω μας, με λάθη δε λέω. Με πίκρες και με χαρές, που αν τελειώσουν θα τελειώσω και εγώ μαζί τους,
Θα συνεχίσω στα καμένα με τα παπούτσια να με στενεύουν και με σημάδια τα αρώματα - όσα έχουν απομείνει - εκείνης της παιδικής επαναστατικότητας. Με φόβο αλλά την ελπίδα πάντα παρούσα να επιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου