Τελευταία σελίδα αριστερά

Χαζάροι ιερωμένοι, επονομαζόμενοι «κυνηγοί ονείρων» που προστάτιδά τους ήταν η πριγκίπισσα Ατέχ. Είχαν την ικανότητα να διαβάζουν τα ξένα όνειρα, να κατοικούν μέσα τους, όπως στο σπίτι τους, και να κυνηγούν ορμώντας μέσα απ’ αυτά το αγρίμι που τους υπέδειξαν - άνθρωπο, πράγμα ή ζώο... Η παρατήρηση ενός από τους πιο ηλικιωμένους κυνηγούς ονείρων έχει διαφυλαχτεί και λέει: « Στο όνειρο νιώθουμε όπως το ψάρι στο νερό. Κατά καιρούς αναδυόμαστε από το όνειρο, ρίχνουμε μια ματιά στον κόσμο στην ακτή, αλλά ξανά βυθιζόμαστε βιαστικά και με απληστία, επειδή νιώθουμε καλά μόνο στα βάθη. Σ’ αυτές τις σύντομες αναδύσεις μας στη στεριά παρατηρούμε ένα παράξενο πλάσμα, πιο οκνηρό από μας, συνηθισμένο να αναπνέει με διαφορετικό τρόπο από μας και κολλημένο με όλο του το βάρος στη στεριά του, αλλά επίσης στερημένο από τις ηδονές μέσα στις οποίες εμείς ζούμε όπως στο ίδιο μας το σώμα. Γιατί εδώ κάτω η ηδονή και το σώμα είναι αξεχώριστα και είναι ένα και το αυτό. Αυτό το πλάσμα έξω, αυτό είμαστε επίσης ...

Περισσότερο κακό παρά καλό ενδέχεται να κάνουν στην υγεία μας οι υποσχέσεις της Πρωτοχρονιάς για το έτος που ξεκινά, σύμφωνα με έρευνα του φιλανθρωπικού ιδρύματος για την ψυχική υγεία "Mind". Το ίδρυμα παροτρύνει τους ανθρώπους να μην νιώθουν υποχρεωμένοι να ξεκινήσουν τη νέα χρονιά "οπλισμένοι" με υποσχέσεις για βελτίωση του εαυτού τους, καθώς αυτές τους δημιουργούν αρνητική εικόνα για τους ίδιους, προκαλώντας τους από άγχος, μέχρι και κατάθλιψη. Όπως εξηγεί ο διευθυντής του ιδρύματος Πολ Φάρμερ, μιλώντας στο BBC, "οι περισσότεροι από εμάς θέτουμε ουτοπικούς στόχους κάθε Πρωτοχρονιά, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουμε να τους πραγματοποιήσουμε και να καταλήγουμε να νιώθουμε χειρότερα για τον εαυτό μας. Δεν θα συμφωνήσω, είμαστε αρκετά υποψιασμένοι για να πιστέψουμε στα όνειρα, όμως να τα στερηθούμε και αυτά; Στην αφετηρία, με τη φαντασία να σχεδιάζει και την ελπίδα της πραγμάτωσης. Δεν ζητάμε λαγούς με πετραχήλια, απλά πράγματα που τα έχουμε κατακτήσει εδώ και...

Και των ανθρώπων όμως τα κακά κουράζονται και των ανέμων οι πνοές δεν έχουν πάντοτε την ίδια δύναμη. ‘Όσοι ευτυχούν, δεν μένουν ως το τέλος πάντοτε ευτυχείς. Στον κόσμο όλα αλλάζουνε, γι’ αυτό εκείνος πάει πιο καλά που έχει για στήριγμα του την ελπίδα. Δειλού ανθρώπου γνώρισμα είναι το ν’ απελπίζεται ( Ευριπίδου Ηρακλ, Μαινόμ. 101) Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου ας εξαντλήσουμε όλα τα όρια της ελπίδας, όσο και αν η προσδοκία μας έχει κουράσει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν προδικάζει την αισιοδοξία. Δεν ξέρω πως τα έχουν καταφέρει και κάθε χρόνο προσθέτουν ένα μεσοδιάστημα άγονο για ελπίδες. Κάπως έτσι περνούνε τα χρόνια και επειδή πλέον είμαστε υποψιασμένοι, ένα τραγούδι ελπίδας σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, όταν το άκουσα για πρώτη για πρώτη φορά, σκεφτηκα να κανω το εφτά εννιά και να σας στείλω τις ευχές μου. Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εννιά εκτ...

Μπορεί η κρίση να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να στερεί την δυνατότητα ακόμα και για τ’ αναγκαία, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων. Δεν είναι η σωματική κόπωση, που μας καταβάλει αυτές τις μέρες, αλλά η ψυχική ταλαιπωρία, που υπαγορεύεται από την αθέατη ανάγκη της απληστίας, που εισβάλει χωρίς την θέληση μας σαν ναρκωτική ουσία στα εγκεφαλικά μας κύτταρα και μας ομογενοποιεί. Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα, να μην μας λείψει τίποτα για να τα κλειστούμε στην κιβωτό της απόλαυσης περιμένοντας τη συντέλεια του κόσμου. Και επειδή βεβαίως είναι αδύνατον, να μην ξεχάσουμε και κάτι έξω από την κιβωτό, έρχεται το απαραίτητο το άγχος να μας χαλάσει τη γιορτή. Συνέχεια του χθεσινού το σημερινό στην προσπάθεια μιας άλλης ματιάς, που θα δυναμώσει τη ψυχ...

Αν δεν υπήρχαν τα περασμένα Χριστούγεννα, όχι τα περσινά, αλλά όλα αυτά που έχουμε ζήσει και κυρίως τα παιδικά, δεν ξέρω τι νόημα θα είχε η γιορτή. Γιορτή σημαίνει ανάμνηση, για όλους εμάς που έχουμε παρελθόν. Για τα παιδιά είναι διαφορετικά, ζουν το ζωντανό παρόν και το μέλλον ευτυχώς δεν το γνωρίζουν. Για το παρελθόν ο λόγος, που θα φορτωθεί ακόμα ένα χρόνο. Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 66’, στην πρώτη δημοτικού, μας είχαν μοιράσει στο σχολείο δώρα, κάτι γελασούδια, ένα μολύβι μια ξύστρα ένα τετράδιο, ήταν η πρώτη φορά που συνδύασα τη γιορτή με τα δώρα, απέραντη χαρά. Τον επόμενο χρόνο δεν θυμάμαι να μοίρασαν δώρα, θυμάμαι που ήρθε η δικτατορία Τα Χριστούγεννα όμως που ζωντάνεψαν τα παραμύθια, παιδάκια με κόκκινες μύτες και μάλλινους σκούφους, έλκηθρα, χιονισμένες στέγες, καμινάδες που κάπνιζαν, και έστελναν μηνύματα οικογενειακής θαλπωρής, άστρα λαμπρά που με χτύπησαν κατακούτελα, ήταν του ’72, τα Χριστούγεννα των Χριστουγέννων. Ο πρώτος έρωτας, το πρώτο ραντεβού. Η αφορμή να ...

Το κείμενο που ακολουθεί είχε γραφτεί για μια μέρα σαν τη σημερινή, μόνο που σήμερα δεν είχα τη τύχη να βρω, μπροστά μου ένα φίλο. Είχα την τύχη όμως αυτό που έγινε σήμερα να έχει ξανασυμβεί. Τώρα ήξερα τον τρόπο. Ένα φρεσκάρισμα στο παλαιότερο κείμενο και σήμερα θα μπορούσε να είναι χθες. Είναι κάτι μέρες που στις φυλάει Θεός. Όλα μαζεμένα. Τρέχεις και δεν φτάνεις, απελπίζεσαι και αφού είναι αδύνατο να αντεπεξέλθεις στη υπερφορτωμένη καθημερινότητα, εύχεσαι να γλιτώσεις τα χειρότερα. Πάλι καλά, ούτε έμφραγμα, ούτε εγκεφαλικό. Μια τέτοια μέρα η προχθεσινή. Στον απόηχο της, συναντήθηκα στο δρόμο με ένα φίλο μου και τακτικό μου αναγνώστη. «Συγκινήθηκα με το σημερινό σου κείμενο» μου είπε. Για να σας θυμίσω «χωρίς το φόβο του κενού» ήταν ο τίτλος του. «Έτσι σε κάθε λίμνη, ολόκληρη, η σελήνη λάμπει, γιατί ζει ψηλά» Έτσι ένοιωσα και αλάφρωσα από όλα εκείνα τα άχρηστα βάρη. Ψήλωσα και έλαμψα. Αφού κατάφερα να συγκινήσω ένα τύπο, που από την πρώτη ματιά δεν φαίνεται ευάλωτος. Αφού κατάφερ...

Η απογοήτευση, που αποτυπώθηκε στο χθεσινό κείμενο μαζί με την μαυρόασπρη φωτογραφία, πηγάζει κυρίως από το κατάντημα της πολικής, την έλλειψη της συντροφικότητας και των οραμάτων που καλλιεργούσαν οι ιδεολογίες. Κάποτε οι ιδεολογίες, είχαν κάποιο αντίκρισμα. Σήμερα παίζουν ρόλο υποβοηθητικό στην προσπάθεια, να κλείσουμε μαύρες τρύπες. Οι θυσίες για μια ιδέα ανήκουν πλέον στην ιστορία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ιδεολογίες, δεν καθορίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι, η αναφορά τους επιβάλλεται για να τυλίξει τις πομπές. Θα έλεγα αποτελούν το άλλοθι για την χαμένη τιμή της πολιτικής. Οι ιδεολογίες που εφαρμόσθηκαν από τα διάφορα κόμματα τον περασμένο αιώνα είναι βέβαιο ότι καθόρισαν την σημερινή πραγματικότητα, η διαφορά είναι ότι από το γενικό πέρασαν στο ατομικό. …………………………………………………………………………………………. Συνήθως δεν φλυαρώ στη στήλη, αναγκάστηκα, σήμερα για να καταλήξω, ότι οι κομμουνιστές, οι σοσιαλιστές, οι εθνικοσοσιαλιστές, οι σοσιαλδημοκράτες οι φασίστες οι φιλελεύθεροι, αποτε...

Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα. Καμία διάθεση σνομπισμού, αγάπης θα έλεγα που έγινε δίκοπο μαχαίρι. Μέχρι τώρα μου συνέβαινε αποσπασματικά, για πρόσωπα, για μέρη αγαπημένα, για στιγμές, για μήνες και για χρόνια. Τελευταία ο τόπος έγινε πόλη και νησί, και ο χρόνος είναι λίγο πριν λίγο μετά, όπως και οι άνθρωποι λίγο πριν, λίγο μετά… Η άρνηση γενικεύτηκε, αυτός ο τόπος ο ευλογημένος τελικά είναι καταραμένος. Τόσα χρόνια «στο γύρω γύρω όλοι», ζαλίστηκα. Τόσα χρόνια, οι ίδιοι και οι ίδιοι, τα ίδια και τα ίδια, κουράστηκα. Τόσα χρόνια ψελλίζουν πεθαμένα λέξεις, όπως «ανάπτυξη», «συνεργασία», «πρόοδος», «συλλογικότητα», «συντροφικότητα», διαφάνεια. Απογυμνωμένοι από αξίες, στερημένοι από οράματα, με ανεπάρκεια πνευματική και θράσος που περισσεύει, αποτυγχάνουν ακόμα και στην διαχείριση της μιζέριας. Έχει ραγίσει το γυαλί, εξαντλήθηκαν τα όρια της ανακύκλωσης. Επιμελώς αποφεύγω τα τοπικά συμβαίνοντα, γιατί οι λέξεις, όση δύναμη και να διαθέτουν, είναι βέβαιο ότι θα παρασυ...

Η βαρυθυμία αυξάνει καθώς πλησιάζουμε στις γιορτές. Βαρύς ο Δεκέμβρης φέτος. Από την μεταπολίτευση και μετά ο πιο βαρύς. Η οικονομική κρίση ήρθε να ενισχύσει την συνεχιζόμενη πολιτική κρίση, να οξύνει την κοινωνική και να επιβεβαιώσει την κρίση θεσμών και αξιών. Το ξέσπασμα του περσινού Δεκέμβρη φαίνεται που ακόμα δεν έχει ξεσπάσει…Η αλλαγή της κυβέρνησης, μπορεί να αναθέρμανε ελπίδες, επί της ουσίας όμως τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Τα μεσαία στρώματα πλήττονται από την κρίση και φοβούνται τα χειρότερα• τα κατώτερα στρώματα τρέμουν τη διολίσθησή τους προς τον αποκλεισμό… Πάνω από τη χώρα πλανιέται ο φόβος της πτώχευσης. ο Πρωθυπουργός προ ημερών σε μια δραματική αποστροφή μίλησε, για χρέος που απειλεί την ίδια την Εθνική Κυριαρχία και ζήτησε συναίνεση και συστράτευση για νέες θυσίες, πολύ πιο επώδυνες απ’ αυτές που κάνει τόσα χρόνια ο Λαός. Αυτό ήταν το κέρδος από την λιτότητα που προηγήθηκε, να οδηγηθούμε στην εξαθλίωση. Πόσες θυσίες π...

Χριστούγεννα και πάλι. Τελευταίες μέρες και αυτού του χρόνου. Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε απελευθερώνουν από το βάρος τους, για να πάρουμε και την αισιόδοξη άποψη. Οι απολογισμοί είναι το πρόβλημα, γιατί όπως και να το κάνουμε δεν πρέπει να κάνουμε ταμείο; Οι χρόνοι είναι κάθετες γραμμές που περικλείουν ότι θυμόμαστε και ότι μας αρέσει, ακόμα και αυτά που μας πληγώνουν αλλά που χρειάζεται που και που να μπαίνουν στα έξοδα για να βγαίνει το υπόλοιπο χωρίς χρέη. «Αυτό που μας λερώνει γύρω μας είναι η ζωή και η πραγματικότητα. Ζητήσαμε εμείς τέτοια ένδεια αισθημάτων; Ονειρευτήκαμε εμείς την εξορία της ηθικής; Έτσι έγινε; Οι αγάπες που χάσαμε είναι όλα τα λεφτά; Ή εκείνες που δεν ήρθαν ποτέ; Κουραστήκαμε να μαθαίνουμε αριθμητική με τις απώλειες». Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί των λογιστών. Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ...

Η ποίηση με ξεσήκωσε από το «ξεκινάμε από Δευτέρα» και βιάστηκα να ανταποδώσω. « Γράφω για να νικήσω την απώλεια, κορόιδευα. Τον εαυτό μου πρώτα κι ύστερα τους άλλους. Να σε ξανακερδίσω θέλω, γι’ αυτό γράφω. Να μη σε χάσω, μη σε ξεχάσω’ να μη χαθώ». Έχουν παραλήπτη τα γραπτά, ανθρώπους που μας προσέχουν, οι άλλοι οι άγνωστοι αναγνώστες, όταν θα αποκτήσουν ονοματεπώνυμο στα μάτια των αποστολέων, τότε και μόνο τότε θα γίνουνε συνένοχοι… Χθες έλαβα την τελευταία ποιητική επιστολή του Γιώργου Κάρτερ «Τι πράττω ως ποιητής; Ως ένας άνθρωπος παρών ανάμεσα σ’ ανθρώπους» η μέθοδος των τριών +1 ο τίτλος της. Εκφράζω τον θαυμασμό μου. «ο ελάσσων λόγος , ο μείζων», που επιβεβαιώνεται Κρυώνω Σκέπασε με μιαν ανάμνηση καλοκαιριού Και άλλο ένα Ο κύκλος κλείνει Αόρατη η ώρα σου Τετραγωνίσου Πάνω στ’ όνειρο Τη ζωή μου ανέβασα Και τη στέριωσα. Όπλα ανεβάζουν στη ψηλή μας σκεπή. Μη θα πέσουν τ’ άστα Έχουν παραλήπτη τα γραπτά, αυτούς που ξέρουμε που θα τα διαβάσουν, αυτούς που ξέρουμε και ελπίζουμ...

Είναι να μην αρχίσεις λέμε, το ίδιο συμβαίνει και όταν σταματήσεις. Έδωσα παράταση στο διάλειμμα και αν η Ελένη δεν μου αφιέρωνε κομμάτι από την νέα ποιητική της συλλογική - θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες - «το γράμμα που λείπει», είχα σκοπό να ξεκινήσω από Δευτέρα. Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει την θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα είμαστε μονάχα ένας σβώλος χώμα. «Τ’ απόκρυφο κλειδί των χρόνων που ‘ζησα», «το γράμμα που λείπει» με το τέλειο σχήμα. «Το γράμμα που γνώριζε ο Θεός απ’ την αρχή», το άγνωστο αλλά όντως υπάρχον προαιώνιο γράμμα. Αν το ‘χα βρει, θα σ’ έσωζα. Θα είχα διασώσει έστω το Πρόσωπό σου. Μετά το Μι που όλα είμαι μέλι και μαχαίρι, Το Έψιλον που είναι έρως και ερημιά, Το Σίγμα, σώμα και σταυρώθηκα, Το Θήτα, θάνατος και θαύμα, Το Άλφα, άλμα και...

Να ξαναθυμηθούμε τον Γιώργο Κάρτερ, κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο για την τηλεόραση και για τα καινούργια δεδομένα που θα παρακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα από τις οθόνες μας, εδώ στην μικρή μας πόλη: «Το ακρόαμα επιβιώνει σε εποχές ελευθέριας και το θέαμα σε εποχές που η ελευθέρια είναι …υπό περιορισμόν». «Άρτον και θεάματα». «Εκείνη η από παλιά τάση του ανθρώπου να ικανοποίηση τη λαιμαργία της όρασης του, να δει – μάλλον για να μάθει, να δει - ίσως για να διασκεδάσει, να δει - για να βεβαιωθεί ότι ζει (που έλεγε και ο Σοπενάουερ), εκείνη η από παλιά έλξη του ανθρώπου για το θέαμα ικανοποιήθηκε, όσο γίνεται πληρέστερα, στον δικό μας αιώνα. Στο «χρυσούν αιώνα» του θέματος. Η εικόνα του μας έχει επιβληθεί και μας εκφράζει ως όντα μιας συγκεκριμένης εποχής. Ο σύγχρονος τεχνολογικός πολιτισμός, η έξαρση της βιαιότητας και οι ιδεολογικοί αποπροσανατολισμοί του καιρού μας συνηγορούν σε ό,τι θέλω να πω. Όταν διαθέτουμε 85.000 ώρες, δηλαδή το ένα πέμπτο της ξύπνιας ζωής, μας μπροστά στη τηλε...

Μέρες τηλεοράσεις αυτές που διανύουμε. Συνεχίζουμε τις αναφορές, χωρίς καμία ψευδαίσθηση ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Συνεχίζουμε στο περιθώριο του κανιβαλισμού που λαμβάνει χώρα εσχάτως και δω στην μικρή μας πόλη. «Η τηλεόραση», γράφει ο Παντελής Μπουκάλας σε ένα παλαιότερο χρονογράφημα στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» «δεν έχει χρόνο να θυμάται, δεν έχει λόγο να θυμάται, τι έχει διαπράξει και εις βάρος ποιων. Ένα μόνο ξέρει και ένα μόνο αγαπά: να πηγαίνει παρακάτω, όλο και πιο κάτω, ξαποσταίνοντας από «μπρέικ» σε «μπρέικ», μετρώντας δηλαδή πόσες παραπανίσιες διαφημίσεις, έφερε η αναπαράσταση του πενταπλού φονικού επί της οθόνης και πόσες τα χοντροκομμένα υπονοούμενα για την «κυρία με το δικτυωτό καλσόν». Πάμε παρακάτω. Ποιος έχει σειρά. Ο άλλος πλήρωσε ότι είχε να πληρώσει τελείωσε. Η τηλεόραση λειτουργεί λες και έχει πάρει απαλλαγή από την ιστορία. Κινδυνεύουμε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει παρελθόν, γινόμαστε συνένοχοι σε μια διαδικασία που νομιμοποιεί τη λήθη για ότι εγ...

Όταν τα μέσα ενημέρωσης γίνονται μέσα χειραγώγησης, επιβολής και εκχυδαϊσμού, τότε πρέπει να επισημάνουμε ότι βλάπτουν και τη δημοκρατία και την κοινωνία. Η ενημέρωση, η κριτική, η έρευνα δεν πρέπει να γίνονται τηλεοπτική ζούγκλα. Γιατί ο κανιβαλισμός των ειδήσεων και των γεγονότων, ο κανιβαλισμός των προσώπων και των θεσμών, τελικά λειτουργεί εναντίον της πολιτικής, εναντίον της πολιτείας και εναντίον της κοινωνίας. Είναι τηλεόραση καθρέπτης της κοινωνίας; Ασφαλώς όχι. Αν υποθέσουμε ότι η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας, σήμερα θα λέγαμε ότι ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Αντανακλά ορισμένες μόνον όψεις της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και από την οποία πηγάζει, και μάλιστα αυτές τις όψεις τις επιστρέφει διαθλασμένες. Η πολιτική διεξάγεται στις οθόνες, με όρους θεάματος. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αναζητεί ακροατήριο και ψήφους στο γυαλί. Η κοινωνία όμως βρίσκεται εκεί πράγματι; Βρίσκεται εγκλωβισμένη μπροστά και γύρω από τηλεοπτικές οθόνες; Όχι, η κοινωνία είναι...

Θα συνεχίσουμε με ποικίλο μουσικό πρόγραμμα, ανώδυνα κείμενα που μας κρατούν συντροφιά τις ώρες της υπομονής, είναι προτιμότερα από όλα αυτά που μας έχουν κιτρινίσει την ζωή. Τουλάχιστο αυτά τα γενικά όλο και κάποια ψυχή θα αγγίξουν ειδικά. Όλο και κάποιο μυαλό θα ξυπνήσουν, να ξεκουμπιστεί από τον ύπνο του δικαίου. Τα άλλα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που ενδιαφέρουν το μικρόκοσμο μας και αναπαραγάγουν τα Πινόκιο, θα τα συνεχίσουν οι άλλοι, που έχουν αναλάβει την εργολαβία της αποχαύνωσης. Ακόμα δεν έχω περάσει απέναντι, όμως θαυμάζω, εκείνους που τα κατάφεραν, τους ποιητές και αυτούς που ελαφρά την καρδία αποκαλούμε τρελούς. Αυτούς δηλαδή που δεν άντεξαν την μάταια φθορά της ψυχής τους. Όταν ήμουνα μικρός, θυμάμαι τις διηγήσεις των γονιών μου. Οι αναφορές για την κατοχή, την πείνα τον εμφύλιο, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Εμείς σήμερα επί της ουσίας δεν έχουμε να επικαλεστούμε τέτοιες τραγικές καταστάσεις επιβίωσης. Τηρουμένων των αναλογιών μεγαλώσαμε κάτω από καλές συνθήκες και τ...

Ανέκαθεν ο κιτρινισμός στο τύπο ήταν ένα ισχυρό εργαλείο εκμαυλισμού των πολιτικών ηθών και ηθικής εξόντωσης αντιπάλων. Mε την είσοδο της ιδιωτικής τηλεόρασης η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη. «O δημόσιος πολιτικός βίος παραμένει δέσμιος της σκανδαλολογίας και μιας βαθύτερης αξιακής κρίσης. Τα φαινόμενα κιτρινισμού έχουν εμποτίσει κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας κι έχουν προσλάβει εγγενή χαρακτηριστικά αυτονόητων συμπεριφορών της καθημερινής ζωής. Η οιονεί αποδοχή αυτής της γενικευμένης διάβρωσης αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά θεσμικών πολιτικών και κοινωνικών οργάνων και φορέων. Η συστηματική παραβίαση της ιδιωτικής ζωής, η προσβολή της προσωπικότητας από τηλεοπτικές εκπομπές, η χρήση παράνομων μέσων "τεκμηρίωσης" από τη δημοσιογραφία συνιστούν φαινόμενα ανησυχητικά που κυριαρχούν αρνητικά στο δημόσιο χώρο». Τα εντός εισαγωγικών είναι απόσπασα από παλαιότερη ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή με θέμα τον κιτρινισμό των ΜΜΕ. Πρόκειται για μια διαχρονική επισήμανση, την επανα...

Η συνέχεια επί της οθόνης, εκεί θα συνεχίσουμε να θρηνούμε θύματα, γιατί τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο μην τον περιμένετε, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, κυλάει στο αίμα μας, έχει πολιορκήσει το μυαλό μας. Τις ευκολίες που απαιτήσαμε, θα τις πληρώσουμε ακριβά. Καταφεύγουμε στην ανακύκλωση, κάνοντας σβούρες γύρω από τον εαυτό μας. Δεν αφήνουμε πλέον τα πράγματα να γεράσουν, τα συνθλίβουμε, τα κομποστοποιούμε. Σβήνουμε τα σημάδια της εποχής μας, παραδίδοντας λευκές κόλλες αναφοράς στην ιστορία. Θυμάστε εκείνες τις εκπομπές στην εκπαιδευτική τηλεόραση, εμπλουτίστηκαν, με αγρότες που ψάχνουν μόνοι, με μάγους, με μάγειρες με νούμερα, με ανούσιες συζητήσεις με τον μεγάλο αδελφό, που φροντίζει για την εξέλιξη μας. Δεν είναι η εικονική πραγματικότητα, που παρακολουθούμε είναι η εικονική ζωή, που ζούμε. Και αυτή η κρίση εκεί έχει τις ρίζες της, δεν υπάρχει αντικείμενη άξια πίσω, και το χρήμα και αυτό εικονικό. Πράγματι είναι πιο εύκολα όλα, πιο εύπεπτα. Το σύνθημα, όλο και περισσότεροι στην κατανάλωσ...

Για τους εραστές της εξουσίας ο φόβος, για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στο τηλεοπτικό μας τοπίο. Η τηλεόραση από χρόνια έχει φροντίσει εκτός των άλλων κακών, να μας εκπαιδεύσει να παρακολουθούμε τα δρώμενα με την ίδια λογική που παρακολουθούμε μια τηλεταινία, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση, ότι όλα αυτά τα πραγματικά που συμβαίνουν - γιατί υπάρχουν και πολλά που δεν συμβαίνουν - διαδραματίζονται μέσα στο μαγικό κουτί μας, στην ουσία λοιπόν δεν μας αφορούν. Και ενώ μας φέρνει κοντά στα γεγονότα από τη μια, από την άλλη όλο και περισσότερο μας απομακρύνει. Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά, στην τηλεόραση συμβαίνουν. Και εμείς που είμαστε έξω από την λογική της εξουσίας ποτέ δεν θα αντιληφθούμε, τις περισσότερες φορές μας φαίνονται αστεία, άλλες φορές χαζά, ποτέ όμως δεν θα καταλάβουμε τον φόβο και την αγωνία των εραστών της εξουσίας. Οι βασικοί υπαίτιοι για το τηλεοπτικό τοπίο που καταγελούμε, είναι οι άνθρωποι της εξουσίας, αυτοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με σκοπό πάντα την...

Είναι ο τόπος τελικά ο μίζερος, που όλα τα κάνει να μοιάζουν ίδια. Πώς να πας μπροστά σε δυο μέτρα γης, άλλο ένα βήμα και κει πλέον δεν περπατάς κολυμπάς. Όταν δεν έχω τι να γράψω γυρίζω πίσω, σε κείμενα που έγραψα πριν πολλά χρόνια. Είναι σαν να τα είχα γράψει χθές, δεν ήταν τα κείμενα μου διαχρονικά, ήταν τα χάλια μας. «Σιγά, για νέο μας το λες»; κάπως έτσι υποψιάζομαι αντιδρούν οι αναγνώστες σε καταγγελίες της στήλης. Όλα αυτά που γράφονται τα γνωρίζουν, δεν εντυπωσιάζονται από τα τεκταινόμενα. Εδώ θα μου πείτε έχουμε συνηθίσει την ιμπεριαλιστική πολιτική των αμερικάνων, τους πολέμους και το ματοκύλισμα των Λαών. Δεκάδες νεκροί στο ΙΡΑΚ το περασμένο σαββατοκύριακο και περνάει στα ψιλά, ρουτίνα έγινε το άδικο και ένα θεός πάνω απ’ αυτό που να προλάβει. Σιγά τώρα μη μας πτοήσει η διαπλοκή, τα ομόλογα, η Siemens,οι κομιστές, μάθαμε να ζούμε στη βρωμιά και τα αντανακλαστικά μας αντιδρούν μόνο σε ότι μας θίγει προσωπικά. Εμείς που ξεκινήσαμε την εκδρομή πριν 30 χρόνια γίναμε οι απόλυτοι...

Αυτό το κεραυνοβόλο μας στοιχίζει τελικά. Πώς να πάει μπροστά το καράβι με ναύτες χωρίς βιογραφικά χωρίς ταυτότητα. Θα βουλιάξει. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κουβαλούν την ιστορία τους και την ιστορία των προγονών τους. Σε ανύποπτο χρόνο, τα ξεβράζει η ιστορία και τότε τρέχουμε να μαζέψουμε θύελλες. Όχι μόνο βιογραφικά και γενεαλογικό δέντρο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σκάσει το καθίκι ο προπάππους ή η μέγαιρα η προ προ γιαγιά. Κάθε φορά το λέω και καμιά φορά δεν το κάνω, έτσι θα πάει αυτή η ιστορία, με την προσδοκία ότι αλλάζουμε, μέχρι να έρθει η διαβεβαίωση ότι δεν αλλάζουμε τελικά. Αυτό το ταξίδι με τους άγραφους ναύτες δεν έχει προορισμό, δεν υπάρχουν λιμάνια μια πορεία μόνο πότε στη γαλήνη και πότε στην τρικυμία. Αφού το ρίξαμε στην τύχη τι περιμένουμε… Μόνο εκείνες τις φωτογραφίες από τις σοκολάτες καταφέραμε ν’ αλλάξουμε αγαπημένη μου φίλη του ραδιόφωνου. Για να πω την αλήθεια εγώ ποτέ δεν κατάφερα να ολοκληρώσω τη συλλογή… «Kαι ποιος ξέρει να μοιράσει τον εαυτό του...

Έχουν γραφτεί πολλά. Το «Πολυτεχνείο» όμως, θα παραμένει για μένα η κορυφαία αντιστασιακή πράξη της γενιάς μου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 σήμανε το τέλος της Χούντας. Αρκετές φορές έχω γράψει, για την καταραμένη γενιά, τη δική μου. Για την γενιά της αφασίας, της αδιαφορίας, της αναισθησίας. Είμαστε αδικημένοι τελικά. Τα καλύτερα μας χρόνια τα περάσαμε σπουδάζοντας, δουλεύοντας, διαβάζοντας, σε μια υποφερτή ελευθερία η οποία εξελίχθηκε στην σημερινή κοινωνική αναισθησία. Στην τηλεοπτική ξεφτίλα, στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας, στη νέα φτώχεια που έρχεται να μας κατασπαράξει. Έργο μας είναι η αφασία που ζούμε. Και όσοι δεν γίναμε γιάπηδες γέρναμε πικραμένοι και έντρομοι. Ποια θυσία δεν κάναμε και ξεπουλήθηκε έτσι η γενιά μας; Αυτή η γενιά κάθε τέτοια μέρα ακούει το προσκλητήριο των νεκρών της. Των παιδιών που θυσιάστηκαν για ελευθερία και δημοκρατία. Την έκανε η γενιά μας την θυσία. Γι΄ αυτό σήμερα βλαστημάω. Έχει κι’ αυτή παράσημ...

Δύσκολες μέρες, για την τοπική μας κοινωνία, δύσκολα μέρες και για μας, που αποτυπώνουμε τις σκέψεις στα Μ.Μ.Ε. Είναι μέρες που οι ρόλοι μπερδεύονται, που ξεχνάμε αυτά που μάθαμε. Δημοσιογράφοι πολιτικοί επιχειρηματίες όλα σε ένα. Για κάποιους που θέλουν να διατηρήσουν την αυτοτέλεια τους, να υπηρετήσουν το επάγγελμα τους, να που την αλήθεια στο λαό, θα πρέπει να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια. Είναι μέρες που δίνουν όλοι εξετάσεις. Έχει χρόνια να ζήσει η Κέρκυρα τέτοια γεγονότα, ή για να ακριβολογούμε δεν έχει ζήσει στην μεταπολεμική περίοδο. Το 1935, σε ένα συνέδριο στο Παρίσι για την υπεράσπιση της Κουλτούρας, ο Μπερτολτ Μπρεχτ μεταξύ των άλλων, έλεγε τα εξής: «Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μ...

Από την «Αλλαγή», το κεντρικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, περάσαμε στο «Γιώργο άλλαξε τα όλα». Τι ωραία τα παιγνίδια με τις λέξεις. Από αλλαγή σε αλλαγή, βαδίζουμε σημειωτόν και το μόνο που εισπράττουμε είναι η αντήχηση των προσδοκιών και των ανέξοδων διαβεβαιώσεων. Προκαλούν θυμηδία οι απαιτήσεις μιας πλειοψηφίας που παραμένει στάσιμη και προσδοκά την αλλαγή. Και να θέλει ο Γιώργος τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε μια κοινωνία, που κατά βάθος δεν θέλει να κουνήσει τίποτα από τη θέση του. Σε μια κοινωνία που παραμένει πιστή στο δικομματισμό που δεν είναι δύο αλλά ένας. Ζητάμε αλλαγή αλλά και ρουσφέτι, ζητάμε ότι δεν πρόκειται να βλάψει το ατομικό μας συμφέρον, αδιαφορώντας συνειδητά για τους άλλους. Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ο Γιώργος και κανένας Γιώργος όσο η ίδια η κοινωνία δεν θέλει την αλλαγή. Τίποτα δεν μπορεί να ανθίσει σ’ αυτό τον τόπο όσο το «εγώ» αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία. Η αλλαγή είναι συλλογική υπόθεση και η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διάθεση ...

Κανείς δεν αμφιβάλει για τα κέρδη από την τεχνολογική επανάσταση, κανείς επίσης δεν αμφιβάλλει για τις μεγάλες απώλειες στην ποιότητα ζωής. Κινητά που κάνουν παπάδες, ντομάτες άγευστες και άοσμες, αυτοκίνητα πυραυλοκίνητα, ψάρια που εγκατέλειψαν τη θάλασσα και στριμώχθηκαν στο ιχθυοτροφείο. Μακάρι να σταματούσε εκεί το κακό. Όλα δείχνουν ότι εις πείσμα της οικονομικής ανάπτυξης, της μαζικής κατανάλωσης, της ανόδου του εκπαιδευτικού επιπέδου, της παγκόσμιας πολιτιστικής ώσμωσης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το γύρισμα της χιλιετίας σηματοδοτεί όχι την άμβλυνση αλλά την όξυνση της επικοινωνιακής χειραγωγιμότητας των μαζών. Όπως έγινε και στον Μεσοπόλεμο, αλλά προφανώς για εντελώς διαφορετικούς λόγους, οι δυτικές δημοκρατίες φαίνεται να εναποθέτουν την εξουσία στα ολοένα ανορθολογικότερα και αυταρχικότερα χέρια των χυδαιότερα ελκυστικότερων υποψηφίων που εμφανίζονται μπροστά τους. Ο μπερλουσκονισμός φαίνεται να έχει επιβάλει τους όρους του. H πολιτική του θεάματος δεν μπορεί παρά να επ...

Μέρες προσγείωσης, μας τέλειωσαν τα παραμύθια. Η εξέλιξη ήταν προδιαγραμμένη, η περιέργεια όμως να γίνουμε μάρτυρες της καταστροφής ακόμα πιο δυνατή. Σε τι να ελπίζουμε; Σε ένα μεγάλο μπουμ, έγραφα παλιότερα. Αρχίζω να βλέπω με συμπάθεια την κρίση, άλλωστε εμείς της γης οι κολασμένοι μια ζωή χαμένοι είμαστε, αν στερηθούμε και κάτι ακόμα, λίγο το κακό. Και αφού οι εξεγέρσεις είναι δύσκολες στις μέρες μας και οι τράπεζες φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα, ας τιναχτούν από μόνες τους στον αέρα. Και πώς να βρεις εφαρμογή σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κακό είναι ότι όποιος δεν μπορεί να αφομοιωθεί, να εξομοιωθεί να γίνει φωτοτυπία, τον απομακρύνει, τον αποκόπτει, τον ξερνάει. Όποιος κάνει μια σκέψη παραπάνω, όποιος διαφοροποιεί τον βηματισμό του βρίσκεται εκτός. Ο κόσμος όταν δεν βουλιάζεις στα νερά του, είναι μια ξένη πόλη. Μια κόπια, κακέκτυπο, πλημμυρισμένη από παράξενα υβρίδια, η πόλη μας. Θύμα κι αυτή της διαπλοκής. Της διαπλοκής που χρόνο με το χρόνο πιπιλίζοντας την καραμέλα της ανάπτυξης έ...

Σύμφωνα με την ιστορική παράδοση, ένας άσημος πολίτης της Εφέσου – ονόματι Ηρόστρατος - πυρπόλησε το ναό της Αρτέμιδος με την εκπεφρασμένη φιλοδοξία να καταστήσει το όνομα του αθάνατο. Για να εκμηδενίσουν αυτήν την προσδοκία, οι κυβερνήτες της πόλης απαγόρευσαν επί ποινή θανάτου την αναφορά του ονόματος του, ενώ ο κοσμάκης – εν κρυπτώ – επέμεινε να το θυμάται, με συνέπεια να του χαρίσει τελικά αυτήν την άχαρη αθανασία. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την πράξη είναι ο ρεαλισμός του Ηροστράτου: Δεν τον ενδιέφερε το ποιόν της πράξης που θα τον αθανάτιζε, παρά μόνο η αθανασία. Στις μέρες μας, η τηλεόραση ικανοποιώντας την αδήριτη ανάγκη ανθρώπων να ξεφύγουν από την αφάνεια, όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά ενισχύει και πολλές φορές κατασκευάζει, η υποδεικνύει τον τρόπο για να έχει να προβάλει χίλιες δυο μαλακίες. Γέμισε ο τόπος από «νούμερα» που δεν διστάζουν να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή, που πληρώνουν με όσο ευτελισμό τους ζητηθεί, για λίγα λεπτά δημοσιότητας. Και τότε και σήμερα κ...

Όσους κύκλους και να κάνουμε, όσο και να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε νοερά, από τον μικρόκοσμο μας, η δίνη της καθημερινότητας, μας ρίχνει στην βαθιά λακκούβα της βάσης μας. Στο λάκκο, γατί όσο και αν προσπαθούμε, όσο και να κλείνουμε τα μάτια, για να ταξιδέψουμε στο παραμύθι, ο τόπος μας επαναφέρει. Ακόμα και σήμερα, που έχουμε δικτυωθεί με τον κόσμο όλο, η πραγματικότητα έχει τη δική της δυναμική. «Το είδα με τα μάτια μου» λέμε και όχι στην τηλεόραση γιατί εκεί δεν μπορούμε να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες. Δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον τόπο, ο πόνος εδώ είναι ζεστός. Σεισμοί λιμοί καταποντισμοί στο γυαλί διαρκούν μέχρι το επόμενο δελτίο ειδήσεων, ενώ εδώ… Ο τόπος λοιπόν, που ζήσαμε, και ζούμε. Ο τόπος που γίνεται ανάμνηση γλυκιά η πικρή που γίνεται προσμονή, που γίνεται κατάρα. Είσαι, η Πράγα, η Αθηνά, η Ιθάκη. Είμαι Η Κέρκυρα το Ναύπλιο η Θεσσαλονίκη, παραφράζοντας την κυρία από το Ιατρείο ασμάτων που καταριέται τις αγάπες της. Πολιτείες με ιστορίες παλιές σαν τη ζωή κα...

Τα νέα είναι, ότι από την προηγούμενη Πέμπτη κρέμασα τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Έχουμε κάποια ηλικία, δεν αξίζει να χαλάμε τις καρδιές μας. Μέχρι νεοτέρας, και μέχρι να συνειδητοποιούσουν οι περιπατητές της ομάδας μου, ότι παίζουν σε ένα ιστορικό σύλλογο θα απέχω. Δεν είναι οι ήττες, άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μετρήσει πολλές, ποτέ όμως η ΑΕΚ δεν είχε τέτοια εικόνα. Δεν είναι ΑΕΚ αυτή η αμάδα, δεν είναι η ομάδα που είτε κέρδιζε είτε έχανε, τιμούσε την φανέλα και την ιστορία της. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο παρακάτω, όσο όμως συνεχίζεται αυτή η κατρακύλα θα παρηγοριεμαι ξεφυλλίζοντας μνήμες. Ενα εξαιρετικό κείμενο του Σωτήρη Κακίτση που υμνεί την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου, με την ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες Δεν Θυμάμαι: Δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Έλεγα κι εγώ μικρός: «ΑΕΚ είμαι. Ενωσις!». Ύστερα, έχανε 3-0 στο ημίχρονο η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, από την και πολύ πάντα Ελαφρά Ταξιαρχία. Τ’ άκουγα, όχι στο ραδιόφωνο, στη ραδιοφωνάρα που είχαν τα σπίτια τ...

Όχι δεν μετράμε τους μήνες, η αναφορά γίνεται για τις μνήμες και το Νοέμβρη, η δικής μας η γενιά όσο και αν προσπαθήσει δεν πρόκειται να τον ξεχάσει. Ο Ηλίας Κατσούλης όταν έγραφε τους στίχους εκεί είχε το μυαλό του «Νοέμβρης μήνας ταξιδεύει μ' ένα τρένο Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπημένο με μια πληγή από παλιά μελαγχολία. Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευμα στις έξι μ' έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει. Νοέμβρης μήνας...» Από το άχρωμο ξεκίνημα της ζεστής και ψεύτικης μέρας, σκοτεινά σύννεφα με σχισμένες άκρες περιφέρονται στην πνιγηρή πόλη. Από τη μεριά της εισόδου του λιμανιού τα σύννεφα συσσωρεύονταν διαδοχικά και απειλητικά, και μαζί τους απλωνόταν μια πρόγευση τραγωδίας βγαλμένη από την ακαθόριστη κακία των δρόμων απέναντι στον αλλοιωμένο ήλιο. Κουρέλια από κουρελιασμένα σύννεφα μαύριζαν τη δυτική πλευρά. Ο ουρανός από την μεριά του φρουρίου ήταν ξάστερος αλλά με ένα κακό γαλάζιο. Υπήρχε ήλιος αλλά δεν σου έκανε όρεξη να τον απολαύ...

Παρακολουθώντας εξ αποστάσεως τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, το μυαλό μου ανατρέχει στο παρελθόν. Μακάρι να μπορούσε η αλλαγή στο τρόπο επικοινωνίας να αλλάξει την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα, που δυστυχώς στις μέρες μας παραμένει για τους περισσότερους έλληνες ανυπόφορη. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, τα ψιλά γράμματα και οι αστερίσκοι με έχουν κάνει καχύποπτο και μακάρι να διαψευστώ. Δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή. Σε αυτές τις πρώτες μέρες της «αλλαγής» ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη, αφιερωμένο εξαιρετικά στους φρουρούς που κάνουν την βάρδια τους… Ο Σταντάλ διαπίστωνε ότι το «ανίσχυρο μίσος» ήταν ένα ιδιάζον στοιχείο της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο ψηφοφόρος εμπιστεύεται τον αντιπρόσωπό του, πιστεύει στη λαϊκή εντολή, επικροτεί την «περίοδο χάριτος» που έχει ανάγκη κάθε νεοσύστατη κυβέρνηση, και στη συνέχεια (όταν αρχίζουν τα παρατράγουδα) εγείρεται η κατακραυγή, ήτοι το « ανίσχυρο μίσος» του εξαπατημένου πολίτη. Το α...

Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα η Έλλη Παππά, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, όπου εκεί και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη. Εκείνο που με εντυπωσίασε όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια της ζωής της, που την παρακολουθώ, είναι η διαύγεια του πνεύματος της. H Έλλη Παππά υπήρξε μια μεγάλη ελληνίδα, που αφιέρωσε τη ζωής στα πανανθρώπινα ιδανικά. Ένα μικρό δείγμα της σκέψης της, που δείχνει την προσήλωση της στην αξία της ελευθέριας. «Αν πιστέψουμε τα όσα είπε ο Δημόκριτος, που διδάσκει πως δεν υπάρχει ελεύθερη κίνηση των ατόμων κι ότι η σύγκρουσή τους γίνεται σύμφωνα με αυστηρή αναγκαιότητα στην κίνησή τους, εμείς θα του πούμε: Δεν γνωρίζεις λοιπόν ότι υπάρχει και ελεύθερη κίνηση των ατόμων, που δεν την βρήκε ο Δημόκριτος, την έφερε όμως στο φως ο Επίκουρος, η παρεγκλιτική, που είναι πραγματική όπως αποδείχνουν τα φαινόμενα» λέει η επιγραφή που λάξεψε στην πέτρα ο Οινοανδέας. Λίγους αιώνες προτο...

Αυτές τις μέρες που δεν υπάρχουν διλήμματα για τον ερχομό του χειμώνα, που η βροχή, δεν αφήνει πλέον περιθώρια για αισιοδοξία, τα υπαρξιακά προβλήματα, αναδύονται, με περισσότερη ένταση. Είναι τα μείον των απολογισμών, η αδυναμία των προϋπολογισμών, τα χρόνια που βαραίνουν και δεν αφήνουν περιθώρια για επενδύσεις. Το «ότι φάμε και ότι πιούμε», δεν μπορούμε δυστυχώς να το πούμε όλοι, οπότε, θα το ρίξουμε στα παραμύθια, αυτά που μας μεγάλωσαν όπως τα μάθαμε, και αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς όπως θέλουμε πλέον εμείς να τα λέμε. Άλλωστε εκείνο το παράπονο, τα παιδιά και τους μεγάλους επισκέπτεται. Το στάδιο των πολλών απαιτήσεων, το έχουμε περάσει προ πολλού. Ούτε δόξα ούτε χρήμα. Πολύ λίγα είναι αυτά που ζητάμε σήμερα, γι' αυτό και το παράπονο. Έτσι είναι κυρία μου, στα παραμύθια όταν το παράπονο μας πνίγει, γινόμαστε και θύτες… …………………………………………………………………………………………. «Κάποιος να μας περιμένει. Κάποιος να μας θυμάται. Κάποιος να μας πονάει. Τα κόκκινα σκουφάκια έχουν πάψει να είναι στη ...

Μετά την επίσκεψη στον οδοντογιατρό , με τα δόντια που ακολουθούν τη φθορά του χρόνου αλλά που ακόμα αντέχουν. Είναι στιγμές που νοιώθω την ανάγκη να ακινητοποιήσω το χρόνο, όχι για να ζήσω την ευτυχία της στιγμής, αλλά γιατί καμιά ευχή δεν έχει θέση . Ούτε ένα λεπτό πίσω, ούτε είκοσι χρόνια. Ούτε ένα λεπτό μπροστά. Λες και τούτο τελικά είναι το σημείο μηδέν. Κάπου εκεί στη μέση, η για να είμαι απόλυτος, ακριβώς στη μέση. Πόσο πια το μυαλό να ωριμάσει, δεν θα τρώγεται. Αλλά και το πίσω έχει αναθεωρηθεί. Στερημένο από τις μετέπειτα εμπειρίες τι άξια μπορεί να έχει; Η γνώση τελικά επιβάλει την ανάγκη, να μείνουμε εδώ στη μέση ηλικία που ξέρουμε πια ότι δεν ξέραμε, αλλά και έχουμε την δυνατότητα για ασφαλείς προβλέψεις. Θα έχετε καταλάβει, ότι δεν ασπάζομαι «Το όσο ζεις μαθαίνεις». Τι να μάθουμε πια; Μπορεί η ανηφόρα να μας κούρασε αλλά μας έδωσε την δυνατότητα να βλέπουμε από εδώ ψηλά και τις δυο κατηφόρες και αυτήν που μόλις ανεβήκαμε και αυτήν που έχουμε μπροστά μας και ετοιμαζόμαστε ...