Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Έχεις δίκιο…

Έχεις δίκιο, λέμε εν κατακλείδι μιας κουβέντας, που δεν θέλουμε τη συνέχεια της ή για να είμαστε πιο ακριβείς, την θέλουμε με τον εαυτό μας, τη θέλουμε με την σιωπή μας, που είμαστε βέβαιοι ότι θα μας καταλάβει. Τώρα τελευταία όλο και πιο συχνά μου συμβαίνει. «Μην με ρωτήσεις τίποτα άλλο. Έχασα τις απαντήσεις μου. Μπορεί κάπου ίσως και να μου έπεσαν. Τι ήθελα; Τι πήρα; Τι πέτυχα; Τι προσπάθησα; Τι επιδίωξα; Τι κατάφερα; Τι έχω; Κομμάτια ευτυχίας. Κομμάτια ζωής. Όλα κομμάτια. Μια ζωή αναμενόμενη. Αφήνομαι σε μέρες να τριγυρνώ. Κομμάτια μου βρίσκω μέσα σε παλιές φωτογραφίες. Κι έτσι όσο περνά ο καιρός νομίζω πως περισσεύω σ’ ένα παρελθόν που απεγνωσμένα προσπάθησα να γίνει μέλλον».
Έχεις δίκιο. Και δεν έχεις, αλλά οι απαντήσεις, ακόμα και αν μπορούσες να τις ακούσεις, δεν θα ήταν αυτές που ήθελες. Για αυτό… έχεις δίκιο.

Αυτές οι ημιτελείς συζητήσεις, που έχουν ένα άδοξο φινάλε, να ξέρετε… συνεχίζονται για πολύ χρόνο ακόμα, συνεχίζονται για πολλά βράδια μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο σίγουρο… κάποτε τελειώνουν με συμπεράσματα, που πέφτουν σαν ώριμα φρούτα, κάτω από μια επίπονη εσωτερική διαδικασία, δεν είναι αυτές, που θα έβγαιναν εκείνη την στιγμή, ούτε αυτές που φανταζόμαστε, είναι αυτές που γεννήθηκαν με φυσιολογικό τοκετό, χωρίς πιέσεις χωρίς ενδοιασμούς χωρίς θυμό.
Ας μην το συνεχίσουμε. Έχεις δίκιο

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Πρός τι ποιός έχει δίκιο,προς τι το βάσανο ανολοκλήρωτων συζητήσεων,προς τι η προσπάθεια το παρελθόν να γίνει μέλλον;
Συνγκατάβαση μυρίζει τόσος προβληματισμός όχι;
Άσε τα δίκαια για τους αρμόδιους και τη σιωπή για τους αμνούς.Οι συζητήσεις ας μένουν ανολοκλήρωτες,τέτοιες που είναι.Όσο για τα ώριμα πεσμένα φρούτα,ως συμπεράσματα αισθημάτων,πονόκοιλο προκαλούν.
Όλα εδώ παιζονται φίλε μου.Τώρα κάθε στιγμή,στην αναμέτρηση.....με τη ζωή.(τη ζηλεύω είναι τόσο ευφάνταστη αυτή η πόρνη!).
Ο καθένας με τα όπλα του λοιπόν.
Και γω μόνο από στιγμές γνωρίζω.Από αυτά τα προστιθέμενα μικρά-μεγαλα άταχτα κομμάτια της ζωής μου,που χοροπηδούν αλλάζοντας θέσεις αδιάκοπα και δυσκολεύουν τη λογική,που έχουν όλα τα χρώματα και παράγουν κάθε ήχο σε ποκίλες εντάσεις και ερεθίζου διαρκώς τη ψυχή.Πίνακα τείνουν να ολοκληρώσουν μα τότε δεν θα είμαι.
Προς το παρόν το θάνατο ακόμα τον φοβάμαι.Τον έρωτα προσπθώ.


Υπέροχη η εκπομπή του Παπαδόπουλου και η μαρμελάδα μου,που τη πούλησα,επίσης.

"Ασημίνα" όχι από το άσημη αλλά απο το "Γερασημίνα".

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...