Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Είμαστε αισιόδοξοι



«Ε, ναι είναι βασικό αυτό. Να θυμάται κανείς ν' αναπνέει, μετά την ήττα». Είμαστε αισιόδοξοι, έστω και για μια στιγμή. Για μια στιγμή που ότι και να γίνει θα τη ζήσουμε. Επειδή αν κοιτάξουμε ψηλά στ’ αστερία θα νοιώσουμε απειροελάχιστοι, αν γυρίσουμε πίσω στους αιώνες μηδενικά. Μπροστά στην απελπισία έρχεται η στιγμή, που μας ψηλώνει τόσο, ώστε όλα να φαίνονται μικρά μπροστά της.
«Κάτι θέλω να πω» και δεν αφορά ένα γεγονός, δεν αφορά κάποιους ανθρώπους, αφορά μια ολόκληρη περίοδο. Είναι ασύνδετες λέξεις, που χρειάζεται πάραυτα να μπουν στη σειρά και να ορίσουν τη στάση μας, απέναντι στην πραγματικότητα.
Κωμωδία φάνταζε στα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια. Σήμερα κόπηκαν τα γέλια. Κρύφτηκαν οι λέξεις. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που ψάχνω, για το πώς φτάσαμε έως εδώ. Να ξεκαθαρίσω τις ευθύνες του πληθυντικού και του ενικού. Να περάσω μέσα από το προσωπικό, στο συλλογικό. Τα τελευταία  κείμενα, είναι πολλά κείμενα ενικού και πληθυντικού, τοπικού και γενικού, προσωπικού και συλλογικού. Είναι  το ένα κρυμμένο μέσα στο άλλο και όλα, αφήνουν  ανοιχτούς λογαριασμούς.
Δυστυχώς οι ορισμοί δεν μπορούν να αποδώσουν, το κωμικοτραγικό, όπως αυτό εμφανίζεται στις μέρες μας. Το «κάτι θέλω να πω», δείχνει την αγωνία να βρω κάτι στέρεο, να πατήσω. Προσδιορίζει το στάδιο της προσμονής και δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα. Το «κάτι θέλω να πω», είναι αυτό που δεν ξέρω ακόμα, σαν σχήμα, σαν μορφή, σαν απόδειξη. Ξέρω όμως, που έχει φωνή, έχει ψυχή, έχει την αποφασιστικότητα εκείνη, που δίνει κουράγιο να ξεκινήσει την εξερεύνηση. Φτάσουμε στο τελευταίο κομμάτι της ρώσικης κούκλας, Τους βάλαμε στη σκηνή για να γελάσουμε, δεν προσδοκούσαμε κάτι, όμως αυτοί πολύ γρήγορα μας έδειξαν το ταλέντο τους στην τραγωδία, αυτήν που δεν παρακολουθούμε, αυτήν που ζούμε.
 

Μπορεί η νίκη από την ήττα να είναι ένα βήμα απόσταση, αυτό όμως δεν σημαίνει πως εμείς δεν θα περπατήσουμε. Τέρμα τα γέλια, τέρμα τα παιγνίδια στις πλάτες των παιδιών μας . Τέρμα στην ανοχή και στην αγία απάθεια. Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι. Το «κάτι θέλω να πω» είναι η μαγιά, για να βρεθούν οι λέξεις.
Δεν μπορεί, πόσο να κρατήσει; Σε μια τρίχα κρέμεται. Ένα φύσημα και θα περάσει στην ιστορία, να κάνει παρέα στο μεσαίωνα. Η μεταπολίτευση των προσδοκιών των ανεκπλήρωτων, του εκσυγχρονισμού, του εφησυχασμού, της αλλοτρίωσης, των σκανδάλων, των μνημονίων, εσχάτως της φτώχειας και της πείνας, του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Ν.Δ, ένα τεράστιο μπαλόνι γεμάτο αέρα κοπανιστό.
Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...