Ενώ με τον Μητσοτάκη...

Με αφορμή την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία τη Ν.Δ ένα παλαιότερο κείμενο για να μη ξεχνιόμαστε. Γράφτηκε εκείνες τις μέρες που ο Υπουργός Διοικητικής μεταρρύθμισης, απέλυε αδιακρίτως.

“Όπως και να το κάνουμε,  είναι άλλο  πράγμα να σε απολύει ο Μανιτάκης   και άλλο ο Μητσοτάκης.  Για μας, που  οι συμβολισμοί αποτελούν μέρος της ουσίας στην ζωή μας,   που ζούμε τις στιγμές, καλές και κακές με τον δέοντα σεβασμό, το χειρότερο μας, είναι  να πάμε τζάμπα.  Από φιλικά πυρά.  Από εξοστρακισμό κάποιας σφαίρας.  Από καλοκάγαθους που πίστεψαν, ότι θα εκσυγχρονίσουν την Ελλάδα παρέα, με αυτούς που την κατέστρεψαν. Ενώ με τον Μητσοτάκη, καθαρά πράγματα.  Ζεις τη στιγμή ενεργοποιώντας όλους τους μηχανισμούς άμυνας που διαθέτεις  και πέφτεις ηρωικά, αλλά ήσυχος γιατί ξέρεις ότι ο απέναντι σου   θέλει να σε σκοτώσει. Σε έχει προειδοποιήσει άλλωστε.

Τα  πράγματα αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας. Βλέπεις το πρόσωπο του κακού, απέναντι σου και είσαι σαν έτοιμος από καιρό, για το χειρότερο, με μια υποβόσκουσα ηδονή, να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Ζεις τον εφιάλτη με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη λειτουργία. Το βέβαιο είναι, ότι δεν θα σε πιάσει στον ύπνο.  Βλέπεις  τα μάτια να γουρλώνουν και  είσαι βέβαιος πλέον,  ο δράκουλας διψάει για αίμα, το αίμα σου,  ο θάνατος  σου  η ζωή του. Υπερβάλω; 

Για συμβολισμούς μιλήσαμε στην αρχή,  δεν μπαίνουμε στην ουσία των προσώπων.  Η υπερβολή άλλωστε ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα.  Και αν υπερβάλλουμε εστιάζοντας στα μάτια εκείνου που μόλις έμεινε χωρίς δουλειά, αν δείχνουμε τα τραύματα πίσω από  το ένα πρόσωπο, δραματοποιώντας κατά κάποιο τρόπο το γεγονός, για να έχουμε μια εικόνα αναφοράς,  είναι ελάχιστο μπροστά στα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα της πραγματικότητας. Εκείνα τα νούμερα, έχουν μάτια, κρύβουν οικογένειες, κρύβουν παραπονεμένα παιδικά βλέμματα. Κρύβουν τραγωδίες.

Να επανέλθουμε στο  Μητσοτάκη και στην προσπάθεια  που κάνουμε να αποθεώσουμε, την επικείμενη καταστροφή, ώστε να ζήσουμε την στιγμή με την ένταση που απαιτούν οι περιστάσεις.  Και ύστερα…     «Βάζεις την καπαρντίνα γιατί σιχαίνεσαι τις ομπρέλες, φοράς τα καλά σου από μέσα, παίρνεις μια μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα ανοίγεις την πόρτα κι αφήνεις πίσω σου το σπίτι. Καμένο»