Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2016

Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι

Η αμυντική λειτουργία φαίνεται πως εκφράζεται με μια αξιοθαύμαστη αυτονομία. Δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτές οι εναλλαγές στη διάθεση μου. Πριν λίγο όλα σκοτεινά και η αλήθεια είναι, ότι μια μικρή σπίθα είναι ικανή για να φωτίσει. Δεν προκύπτουν λόγοι σοβαροί. Τίποτα δεν άλλαξε και όπως φαίνεται τίποτε δεν θα αλλάξει προσεχώς.
Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι.
«Εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα τι λες γι’ αυτό…» με ρώτησε ένας φίλος. «Δεν είμαι μέσα στα πράγματα» του είπα και ξαφνικά συνειδητοποίησα, πόσο πιο εύκολες είναι οι απαντήσεις, όταν είσαι έξω και ανασαίνεις καθαρό αέρα. Και οι λέξεις βγαίνουν χωρίς παρεμβολές, γυμνές και καθαρές..



Που θα πάει αυτή η κατάσταση; Μέχρι τέλους, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Η επόμενη ερώτηση είναι για το τέλος. Ποιο θα είναι το τέλος και πότε; Εδώ δεν έχει απάντηση.
Μέσα σ’ αυτή την σύγχυση, γινόμαστε όλοι μαθητευόμενοι μάγοι.
Μέχρι πότε; Μέχρι τέλους. Ο χρόνος είναι αυτός που πρέπει να μας απασχολεί και η ευχή φαντάζομαι σε τέτοιες καταστάσεις είναι: «το τέλος να έρθει όσο πιο γρήγορα». Και επειδή οι ευχές δεν είναι με το μέρος μας, καλό είναι να το προκαλέσουμε.
Σήμερα ζούμε σε συνθήκες ερειπίων. Χάνουμε χρόνο και μαζί δυνάμεις για να μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε. Να βάλουμε καινούργια θεμέλια. Να ξεκινήσουμε από χαμηλά και σιγά σιγά να ξαναβρούμε τα πατήματα μας.
Δεν γράφω κάτι καινούργιο, όμως ασκούμε σε μια προσπάθεια να μετριάσω τους φόβου μου. Να κερδίσω το χρόνο της αναμονής, αυτό το χρόνο που είναι εκτός γεγονότων, πέρα από την πραγματικότητα. Αυτόν τον πολύτιμο χρόνο που σπαταλάμε και αν τον μετρήσουμε, είναι τα περισσότερα χρόνια μιας ζωής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Να ένα δημιουργικό παιχνίδι

Με αφορμή την σύλληψη μαθητών και το σχηματισμό δικογραφίας εναντίον τους από την αστυνομία, για τις κινητοποιήσεις τους, κατά των ιδιωτικών...