Γιατί νομίζω πως με ανασταίνει η θάλασσα;

Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες «που κύλησαν σα δίφραγκο στους δημόσιους αγωγούς υδάτων και χάθηκαν στα έγκατα της καρδιάς μας. Εκεί. Στο αμίλητο νερό», βάζεις για τίτλο αμίλητες ιστορίες;

Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για έρωτες, βάζεις τη θάλασσα μπροστά και βγάζεις τα κρυφά σου μυστικά. Την κόλαση και τον παράδεισο μαζί. Την αρχή. “Ο έρωτας Το αρχιπέλαγος Κι η πρώρα των αφρών του Κι οι γλάροι των ονείρων του Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει Ένα τραγούδι” και το τέλος “Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα Γέρνει πανί του ονείρου Μακριά Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος”.
 

Εγώ πάλι γιατί νομίζω πως με ανασταίνει η Θάλασσα. Μου καθαρίζει το μυαλό, μου αφήνει ότι η μνήμη δεν διαπραγματεύεται. «Θάλασσα μνήμη» λέει ένα τραγούδι και ακούστε το σχολιασμό από μια φωνή του «Δεύτερου» που δυστυχώς σίγησε. Θάλασσα μνήμη. Ο πιο τρομακτικός καθρέφτης του κόσμου από την εποχή της δημιουργίας. Καμία σχέση μ’ εκείνον της Αλίκης που μπαινόβγαινε σε όνειρα και εφιάλτες αλλά στο τέλος σωζόταν. Αυτός ο καθρέφτης δεν έχει έλεος. Σκύβεις να δεις τα δικά σου και τρελαίνεσαι από τη συνάφεια γεγονότων στα οποία δεν είχες καμιά συμμετοχή. Βλέπεις τον παιδικό σου φασουλή στα χέρια ενός ναύτη από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Κοιτάς τις αγάπες που έθαψες τελετουργικά στο νερό να πασχίζουν να ανασάνουν παρασυρμένες από τα κύματα λάβας του ηφαιστείου της Σαντορίνης που κατηφορίζουν για να καταστρέψουν το μινωικό πολιτισμό. Και λίγο πιο κει που ο βυθός έχει ένα σα βουναλάκι από κόκαλα των νεκρών του εμφυλίου βλέπεις ν αναδύεται το πρόσωπο του Μιχάλη του νεανικού σου φίλου που έφυγε από υπερβολική δόση. Όλα τα κρατάει η θάλασσα. Τόσο που καμιά φορά σκέπτομαι μήπως αυτός είναι ο κάτω κόσμος που λέμε.
Εκεί που άγιοι και δαίμονες κινούνται με τον παφλασμό ήρεμοι για πάντα κι απαλλαγμένοι από τις θυσίες της ζωής. Θάλασσα μνήμη. Θάλασσα κοιμητήριο για ζωές που δεν ολοκλήρωσαν την τροχιά τους γύρω από τον πλανήτη γη και κατέπεσαν είτε ηρωικά είτε άδοξα….
…Πολύ χαίρομαι. Που κέρδισε έστω κι ένας ρε παιδί μου αυτή την παρτίδα. Δεν θέλω να σπείρω δαιμόνια παλαιά και να ρωτήσω: αυτή η νίκη πόσο κράτησε; Θα ήταν άδικο. Υπάρχει αγάπη σοβαρή για κάθε διάσταση. Αγάπη για μια ζωή, για δυόμιση χρόνια, για ένα μήνα. Υπάρχει και μια αγάπη πολύ πολύ γερή: Η Αγάπη του όσο διαρκεί ένα βλέμμα”.