Ακόμα ένας κύκλος

Το πουλόβερ  άρχισε σιγά σιγά να ξηλώνεται... και ήταν αναμενόμενο. Αναμενόμενο επίσης  ήταν στο ξήλωμα να πρωτοστατήσει κάποια μεγάλη χώρα, που θα  μπορεί να σταθεί και από μόνη της.  Κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ η χώρα μας, το παράδειγμα άλλωστε του πρόσφατου εξευτελιστικού συμβιβασμού και μάλιστα με κυβέρνηση της αριστεράς είναι νωπό.

Ε.Ε  ξέφυγε από τις αρχικές της διακηρύξεις,  έπαψε να αποτελεί  ομπρέλα προστασίας για τα κράτη μέλη της, μετατράπηκε σε μια αρένα, ανταγωνισμού οικονομικών συμφερόντων και με κυρίαρχους  τους Γερμανούς ακολουθεί την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη  πολιτική προς όφελος των ολίγων.

Δεν ξέρω πόσο θα βλάψει τη χώρα μας η αποχώρηση της Βρετανίας, άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια μετά το δημοψήφισμα εισόδου της, ήταν και δεν ήταν, για εκείνο που είμαι βέβαιος είναι, ότι η επόμενη μέρα, είναι μια άλλη μέρα για την Ευρώπη, ακόμη  και σε επίπεδο συμβολισμών  ανοίγει προοπτικές  για μια Ευρώπη, που αν θέλει να παραμένει ενωμένη,  θα πρέπει να στηρίξει τους λαούς της  και όχι τις αγορές. Θα πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά και να προτάσσει την αλληλεγγύη.  Να σταματήσει αυτή η  αδικία.

"Οι άδικες εξουσίες δίκαια καίγονται. Και θα καούν". Γράφει ο Στάθης στο σημερινό του άρθρο. «…η άρχουσα τάξη διεθνώς διασφαλίζει την κυριαρχία της και, μυωπική όπως οι τυφλοπόντικες, κατασπαράσσει τον πλανήτη και τους ανθρώπους. Όμως οι νομοτέλειες καραδοκούν. Το Κουρδιστάν θα μείνει για πάντα σκλαβωμένο; Η ιταλική κουλτούρα θα μείνει για πάντα μια καρικατούρα του εαυτού της; Οι υποπρολεταριοποιούμενοι θα αυτοκτονούν εσαεί; Θα σκίζει γάτες στο διηνεκές ο κ. Γιαν Φαμπρ; Οι Καταλανοί θα ξεχάσουν τη γλώσσα τους; Οι Παλαιστίνιοι δεν θα δουν ποτέ το φως του αυτεξούσιου; Θα παραλαμβάνουμε όλοι πατρίδες και θα παραδίδουμε προτεκτοράτα; Το φαΐ από τον σκουπιδοντενεκέ είναι η ειμαρμένη για το ένα τρίτο της Ευρώπης; και το κατουρημένο από τη Δύση νερό θα είναι το νέκταρ του Αφρικανού; Δεν μπορεί να πάει η ζωή έτσι, με τον θάνατο ante portas. Με τον πόλεμο, με τον οικονομικό πόλεμο, την πενία, την πείνα και την αρρώστια, την αγραμματοσύνη και τον κυνισμό όπλα στα χέρια ενός Σόιμπλε, μιας Δρακουλέσκου, εφτά εταιρειών πετρελαίου (που έγιναν τέσσερις), δέκα τραπεζών, η μια πιο σάπια απ’ την άλλη, και χιλίων ποκοπίκων που τους υπηρετούν σε κάθε κοινωνία, δεν μπορεί να ζήσει η ζωή. Οι άδικες εξουσίες δίκαια καίγονται. Και θα καούν.