Δεν έχουμε νοικοκυριό

Εδώ που φτάσαμε η μεταφορά των απορριμμάτων έκτος χωρικών υδάτων, από την μία μας ανακουφίζει, από την άλλη όμως δείχνει και την παραίτηση μιας κοινωνίας στη προσπάθεια να βρει όλα αυτά τα τα χρόνια μια λύση, για τα δικά της απορρίμματα.
Μπροστά στο σημερινό αδιέξοδο, δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί, αν δεν αλλάξουμε όμως θέση και στάση απέναντι στο πρόβλημα, ούτε η πρόσκαιρη μεταφορά, ούτε το εργοστάσιο ολοκληρωμένης διαχείρισης, θα μας γλυτώσουν.
Θα επαναλάβω εκείνο το Καβαφικό που λέει ότι το ναι και το όχι πρέπει να τα έχουμε καλοζωισμένα κι ετοιμοπόλεμα μέσα μας. Το δικό μου όχι, όπως αυτό έχει εκφραστεί παραμένει ισχυρό. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά την σαφήνεια ποτέ δεν την είχα μέσα μου.
Τον Γενάρη του 2018 όταν το Δημοτικό Συμβούλιο του Ενιαίου Δήμου ψήφισε ομόφωνα την μεταφορά των σκουπιδιών έξω από το νησί , έγραφα για μια ιστορική απόφαση αφού παρόμοια δεν υπήρξε ποτέ κατά το παρελθόν, όχι όμως γενναία.

Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν την έκανε δέκτη, η σημερινή κάτω από ισχυρές πιέσεις της Νέας Δημοτική Αρχής,μας διευκολύνει, όμως...
Τα σκουπίδια, είναι δικά μας, δεν μας τα έστειλε κανένας θεός και ούτε προήλθαν από λοιμούς, σεισμούς καταποντισμούς. Είναι ότι περίσσεψε στο τραπέζι μας, προστάτευσαν και μετέφεραν με ασφάλεια τα αναγκαία αγαθά που μπήκαν σπίτι μας. Πριν γίνουν άχρηστα ήταν χρήσιμα. Την ίδια προσοχή, φροντίδα και σεβασμό, που απολάμβαναν πριν γίνουν σκουπίδια, θα πρέπει να έχουν και μετά, που περνούν στην αχρηστία. Αν δε μπορούμε να διαχειριστούμε τα απορρίμματά μας, δε μπορούμε να διαχειριστούμε τίποτα. Είναι σαν μια οικογένεια που έφαγε ήπιε και μετά σηκώθηκε, τα άφησε όλα πάνω στο τραπέζι και τα πιάτα άπλυτα. Δεν έχουμε νοικοκυριό. Η ήττα διαχρονικά, δεν είναι μόνο της Αυτοδιοίκησης, η ήττα είναι ολόκληρης της κοινωνίας…