Μια ατελείωτη παρτίδα

Που μείναμε; Στην αρχή, έχει δρόμο η παρτίδα, και η βασίλισσα προσποιείται, ότι δήθεν στριμώχθηκε. Είναι ευλογία να βρεις αντίπαλο, σαν την Κυρία που έχω απέναντι μου. Διαβάστε κίνηση:
«Αρχίζει, λοιπόν, να χρυσώνει το χάπι της ήττας με σκέψεις σαν κι αυτήν: "Σε ποια γυναίκα - βασίλισσα δεν αρέσει να κερδίζει μία μία τις μάχες για να χάσει στο τέλος τον πόλεμο από άξιο άνδρα αντίπαλο; Κι όταν θα έρθει η ώρα να προφέρετε το 'Ρο', θα συμπληρώσει πρόθυμα παραδομένη το «Ουά». Όλο μαζί; Ρ-ουααααά! Και κλαίει. Για να κερδίσει μια αγκαλιά σας, όσο θα την παρηγορείτε γλυκά-γλυκά…»
Ύστερα απολογείται
«Τόσες μέρες κυκλοφορώ τσίτσιδη μέσα στον χωρίς επιστροφή χρόνο σας, τα χαμένα σας νιάτα, την μπερδεμένη, εκπτωτική και καθόλου συμφερτική ατμόσφαιρα του προεκλογικού σκηνικού, την γοητεία και τη δύναμη της γραφής σας, τα συναισθήματα θυμού μου για την μοναξιά σας και δεν έχω συναίσθηση της γύμνιας μου μπροστά στα αχόρταγα μάτια σας; Αν το γνώριζα, θα κοιμόμουν σαν άγγελος καλοχτενισμένη με λευκό νυχτικάκι τις νύχτες και θα ξυπνούσα πριν από εσάς το πρωί ντυμένη Εμμανουέλα…»
Ποια η επόμενη κίνηση; Άμυνα γιατί πολλές φορές είναι καλύτερη από την επίθεση. Άμυνα και επιστροφή στην παιδική αθωότητα για να ανοίξει το παιγνίδι από την αρχή και να παίξουμε παράταση. Να μην ξεχνάμε ότι οι στιγμές είναι το κέρδος.
Όταν ανοίξει αυτή η κουβέντα δεν έχει τελειωμό. Περί έρωτος και σήμερα ο λόγος ας θυμηθούμε τον πρώτον. Η γλύκα της Μεγάλης Παρασκευής του 1972, επίστρωση από μέλι, στις αποθήκες της ψυχής μου. Αν το Τζουκ - μποξ είχε σε δισκάκι το «Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος…» το χαρτζιλίκι μου, μόνο γι’ αυτό θα ήταν διαθέσιμο, να παίζει και ξαναπαίζει για να μου δίνει φτερά και να κόβω βόλτες στον αέρα. Θυμάμαι έσπασα το πένθιμο κερί που φάνταζε αναστάσιμη λαμπάδα όταν τα παιδικά βλέμματα συναντήθηκαν, ενώ θα επέτρεπε να κοιτάζουν ταπεινά προς τα κάτω, τι στιγμή, που ο παπάς θυμιάτιζε. Και ξαφνικά αυτή η ιερή ζεστή σιωπή, η ντυμένη μόνο ανάσες και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές μεταμορφώνεται…Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή και σκιρτά έναν …έρωτα…, ένα πάθος δυνατό που προκαλεί ρίγος…, αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά… Μια μελωδία…τι μελωδία…τι ήχοι ακούγονται…τι στίχοι…Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,… μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη, χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…
Αυτή η παρτίδα έχει ενδιαφέρον και αξίζει της υπομονής μας, ακόμα και αν το κέρδος είναι μόνο μια στιγμή…