Τελευταία σελίδα αριστερά

Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Θα τον πάω   γράφοντας   μέχρι το   τέλος, για να κάνω ευκολότερο   το πέρασμα του. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι   οι δικοί   μας άνθρωποι,   μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο,   που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά.   Με λέξεις θα   κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε   το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά   μια   μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη. «Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου»   μας λέει ο Μπόρχες. Μια σαφή εξήγηση για την   ανεξήγητη διαδικασία της γραφής. Ο   χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες.   Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε ούτε ερήμην   μας κυλά η ζωή. Υπάρχει και έχει   χρώμα,   ήθος, ιδεολογία, που εμείς της   δίνουμε. Έχει ακόμα και εκείνη την γενν...

Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου   και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής,   για να μπορείς να τη ζήσεις. Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία. Μισές ζωές δεν φτιαχτήκαμε για να ζούμε. Μέχρι σήμερα όλα μισά, όλο αρχές χωρίς συνέχεια, χωρίς τέλος. Φεύγω συνεχώς. Η σιωπή δεν έφυγε, παραμένει για να δίνει δικαίωμα, σε εύκολες κρίσεις, επικρίσεις και να βγάζει πρόσημο αρνητικό, στο κλείσιμο του κάθε τέλους. Όμως την αγάπη   κανείς δεν τη λογάριασε με νούμερα. Κανείς άλλος, εκτός από τον εαυτό μας,   δεν μπορεί   να τη γνωρίζει. Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων,   για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής   όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα.     Όλα έχουν το χρόνο τους, το δύσκολο είναι  ότι κι εγώ έχω τον δικό μου. Ψάχνω   τα θέλω μου, σε λάθος χρόνο. Είναι κάτι στιγμές   όμως, ...

Τα καταφέραμε     και φέτος για του χρόνου έχουμε   χρόνο. Που ξέρετε, μπορεί να είναι και καλύτερα τα πράγματα.   Τι κι αν ο Παπαδιαμάντης δεν κατάφερε να μας παρηγορήσει και το ψεύδος   του παραμυθιού, που το κουβαλάμε από εκείνες τις μονοψήφιες ηλικίες, να μην στάθηκε ικανό να μας στηρίξει ,     πάντα     υπάρχει το ενδεχόμενο. Δεν θα τελειώσει ο κόσμος, και ας προσπαθούν να τον τελειώσουν. Δεν θα τελειώσει γιατί οι δυνάμεις τους είναι κατώτερες των προθέσεων τους. Αυτές τις τελευταίες μέρες του χρόνου, υπερασπιζόμαστε, όχι τις ελπίδες και τις προσδοκίες αλλά την ανάγκη να ξεκουραστούμε για έναν ακόμα χρόνο στην σκιά ενός Ονείρου « Μια φορά γεννιόμαστε, δεν γίνεται να γεννηθούμε δυο   κι ούτε θα υπάρξουμε ξανά πια ποτέ, στον αιώνα τον άπαντα. Κι εσύ, χωρίς να' χεις το αύριο στο χέρι σου, αφήνεις τη χαρά για άλλοτε, και στο μεταξύ η ζωή - από αναβολή σε αναβολή - χάνεται κι ο θάνατος βρίσκει τον καθένα μας διαρκώς απασχολημένο» Σ...

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων και γράφω για   να προλάβω το χρόνο. Για μια ακόμη χρονιά μου απολογήθηκα. Για ό,τι έκανα. Για ό,τι δεν έκανα.   Μέσα σε εισαγωγικά   και κύκλους παρελθόντων χρόνων, περασμένων  στιγμών, δικών μου και άλλων, που έγιναν δικές μου.       «Κυκλώνομαι σαν παρατήρηση κειμένου, σαν υποσημείωση που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Με κοκκινίζω για να μην με χάσω μπροστά στις τόσες σελίδες. Και όσο επιστρέφω στα προηγούμενα, διαβάζοντας τα επόμενα, τόσο καλύτερα με καταλαβαίνω. Και όσο με κυκλώνω τόσο με ξεχνώ. Τόσο με απαλλάσσω από σκέψεις του χθες… Ξεστολίζομαι. Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα. Σ’ ένα χρόνο που δεν χώρεσα». Μπορεί το μεταφερόμενο υπόλοιπο να γεννά βουνά και να αποτρέπει προσδοκίες. Μπορεί οι ευχές, να πέρασαν στην εθιμοτυπία… Δεν μπορεί, όμως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, να γράφουμε ανούσιες λέξεις, βγαλμένες από τα κλισέ του «πρέπει». Δεν θέλω να χάνονται οι λέξεις   σε τυπικότητες.    «Δεν θέλω ν...

Και πέρυσι δεν περίσσευε η διάθεση. Εφέτος χειρότερη. «Είναι ξεχωριστά τα φετινά Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν έρθουν και χειρότερα. Μεσημέρι Παρασκευής, με όλη τη μελαγχολία του απογεύματος της Κυριακής. Αυτό πρώτη φορά συμβαίνει. Συνήθως τις παραμονές χτυπούσε το κουδούνι του διαλείμματος, τα προβλήματα έπαιρναν τον αναγκαίο χρόνο της παράτασης, για μετά τις εορτές». Αυτά έγραφα   πέρυσι, οι απαντήσεις δόθηκαν. «Για πρώτη φορά εφέτος, ( πέρυσι) η Τρόικα σε συνεργασία με όσους μας «κυβερνούν», κατά Παντελή Μπουκάλα «μεταβατικοί» με ορέξεις μονιμοποίησης, «ειδικού σκοπού» με επιθυμία γενίκευσης, επιθετικοί πράσινοι, δήθεν αμυντικοί γαλάζιοι, ημίμαυροι λάτρεις της δασείας, τεχνοκρατικώς άχρωμοι», προετοιμάζουν τα νέα δεσμά, με χρονικό ορίζοντα το 2015».   Αν προσθέσεις και κείνο το κομμάτι της «αριστεράς», που τους δίνει άλλοθι και τους γαλάζιους στη θέση των πρασίνων,   έδεσε το γλυκό.   Αυτά σε γενικές γραμμές, σε ειδικές… Κάποιοι θα το έλεγαν προαίσθημα. Ένα κ...

Μην σας ξεγελά το πρώτο πρόσωπο, στους απολογισμούς των ημερών.   Δεν κάνουμε φύλλο και φτερό την προσωπική μας ζωή. Μην σας ανησυχεί ο δραματικός τόνος, η απόδοση των εσωτερικών διεργασιών, δεν αφορά τη στιγμή, περιγράφει τη διάθεση   σε χρόνους παρελθόντος   και μέλλοντος. Ποτέ του παρόντος. Ο Ενεστώς δεν ενδείκνυται για τέτοιες παράτολμες απόπειρες.       Δυστυχώς πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζω. Κείμενα που προέρχονται από δικές μας εμπειρίες, ποτέ δεν λένε όλη την αλήθεια. Όχι από έλλειψη ειλικρίνειας, αλλά επειδή το υπαγορεύουν καθαρά ψυχολογικές και αισθητικές ανάγκες. Το προσωπικό είναι η σπίθα. Αυτό που αποτυπώνεται στο χαρτί, αποκτάει μια αυτόνομη ύπαρξη, μια δική του αλήθεια που κατά κανόνα δεν έχει μεγάλη σχέση με τη δική μου. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα αν μπορούσαμε να ζήσουμε τα καλά και τα κακά χωρίς να τα περιμένουμε. Τελικά οι ώρες της αναμονής, είναι αυτές που κλέβουν το πραγματικό χρόνο από την ζωή μας. Τα πράγματα όταν έ...

Τι δεν άλλαξε η κρίση; Το ψεύδος που περίσσεψε   στην πολιτική σκηνή, συνεπικουρούμενο   από το κατ’ εξοχή εργαλείο προβολής και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που είναι η τηλεόραση.   Ένα παλαιότερο κείμενο, που δείχνει ότι και στον φετινό   απολογισμό   τον πρόσημο στην αλήθεια είναι και πάλι αρνητικό.       Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να αντιληφτεί κανείς το μέγεθος του ψεύδους. Ακούς τη λέξη συνεργασία για το καλό του τόπου, για το καλό της «Κέρκυρας μας»       και αυτόματα τους βλέπεις στον ταμείο για να εισπράξουν τα οφέλη από την πρωτοβουλία τους. Δεν το πιστεύουν δεν το αισθάνονται και μας αναγκάζουν κάθε βράδυ, που παρελαύνουν από τους τηλεοπτικούς δέκτες, να κάνουμε αυτόματη μετάφραση περί του αντιθέτου. Ίσως θα πρέπει να μας βομβαρδίσουν για άλλη μια φορά οι γερμανοί για να βρουν οι λέξεις το νόημα τους. Ας υποθέσουμε ότι τα τηλεοπτικά κανάλια «κάνουν τη δουλειά τους», που δεν είναι αυτή η δουλεία τ...

Για χρονογράφημα ξεκίνησα, πολύ γρήγορα όμως τα παράτησα. Το απελευθέρωσα από τη φόρμα, του έλυσα τα δεσμά από τα στενά όρια του νησιού. Το απέτρεψα από κακές παρέες με τους πρωταγωνιστές της τοπικής πραγματικότητας, που ειλικρινά καθόλου δεν εμπνέουν. «Ένα ελεύθερο θέμα για σήμερα», όπως μας έλεγαν στο σχολείο, ανάλογα τη διάθεση και τα ερεθίσματα από το παγκόσμιο χωριό και πάνω απ’ αυτό. Αυτό προσπαθώ κάθε μέρα, ικανοποιώντας πρωτίστως το δικό μου «θέλω να τα πω» με την ελπίδα πάντα, πως ίσως κάπου συναντήσω κάποιους της παρέας. Γιατί, στην πραγματικότητα, το χρονογράφημα είναι η γέφυρα που περνά πάνω από την ξεραΐλα της βιασύνης, της προχειρότητας, της αδιαφορίας και ελαφρότητας που συχνά χαρακτηρίζει την είδηση, το καθημερινό ρεπορτάζ, το πολιτικό άρθρο και καταλήγει στο πιο πλούσιο πνευματικό έδαφος της ευρηματικότητας, της ενδελέχειας, της βραδύτητας, της φαντασίας - σε ό,τι δηλαδή αγγίζει τη λογοτεχνία. «Όμως το χρονογράφημα», όπως λέει ένας βραβευμένος χρονογράφος «αν...

Παλαιότερα δεν έγραφα θυμωμένος. Αυτό το διάστημα αν δεν είχα αναθεωρήσει, θα   είχα σταματήσει. Θυμωμένος   και σήμερα, όπως και κάθε μέρα και ας το μετανιώσω.   «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις».     Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό.   Δεν σας κρύβω ότι   αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω,   προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου,   λειτουργεί λυτρωτικά   απέναντι   στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα.   Απολογισμός και φέτος. Όπως και πέρσι. Όπως και κάθε χρονιά, χρόνια τώρα. Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπορείς. Γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πάντ...

Τι κάνουμε σε τέτοιες ώρες;   Τον εαυτό μας ψάχνουμε, όχι για να το δικαιώσουμε αλλά για να τον πατήσουμε.   Έτσι πολεμάω   το παράπονο, που κάθε τόσο βρίσκει αφορμές, για   να αποτινάξει από πάνω μου, από τα   βαριά εγκλήματα, μέχρι ακόμα και αυτά   τα τελευταία πταίσματα. Απολογίζομαι με λέξεις χωρίς αριθμούς.     Από ό,τι έμεινε. Από ό,τι άντεξα, σε ένα χρόνο που δεν κατάφερα να χωρέσω. Όσα και να έχω, λίγα φαίνονται. Κι όσο και να κοιτούσα από   κείνο το παράθυρο…Πουθενά. Μηνύματα στάχτες. Η τελευταία αλήθεια, όπως το τελευταίο ψέμα. Ένοιωσα σαν πειραματόζωο. Σώθηκες, τουλάχιστον; Έβαλα ψηλά τον πήχη, τόσο, που και τα όνειρα δυσκολεύονται. Ούτε ανάσα δε θα πάρει αυτό το διάστημα.   Μπορεί οι μέρες να τον ευνοούν,   και οι αντοχές να χαλαρώνουν, καμία   λέξη όμως απ’   αυτές που σέβομαι δεν θα του επιτρέψει να σηκώσει κεφάλι. Για τον εαυτό μου πάντα ο λόγος.   Το κόκκινο προτιμούσα για το τέλος, αυτό της φωτ...

Είναι οι μέρες που περισσεύουν οι ευχές. Δεν ζητήσαμε   τον ουρανό με τ’ άστρα    απ’ αυτή τη ζωή, απλά πράγματα ευχόμαστε να ζήσουμε. Την   ελευθερία,   την ειρήνη και μια ανθρώπινη ζωή. Δυστυχώς λύσαμε τα δύσκολα και κολλήσαμε στα απλά. Τώρα θα μου πείτε, τα δύσκολα τα λύσανε άνθρωποι προσηλωμένοι στην επιστήμη τους και στην κοινωνία, τα απλά τα ανέλαβαν εργολαβικά οι πολιτικοί,    κάνοντας κύκλους,   γύρω από τον εαυτό τους   και το μικρόκοσμο τους.   Το αποτέλεσμα; Πάντα μια τρύπα   στο νερό. Και πάλι απεργία σήμερα, οι εργαζόμενοι στους Δήμους   για άλλη μια μέρα στους δρόμους,    αντιδρώντας στο μέτρο της   εφεδρείας   - διαθεσιμότητας   - κινητικότητας   - απόλυσης. Τελεία και Παύλα. Αυτή η ομάδα των εργαζομένων αορίστου χρόνου,   που εκτελείται  πρώτη,  είναι     ίσως η πιο ταλαιπωρημένη ομάδα εργαζομένων του δημοσίου. Έχουν ζήσει την απόλυτη παράνοια ...

Από την φίλη μου την Ελένη,  που μου το χάρισε    πριν τρία χρόνια, κομμάτι της  ποιητικής συλλογής  «το γράμμα που λείπει» . Παραμονή  του Αγίου,  στην Κέρκυρα έναν  Άγιο έχουν και δεν χρειάζονται ονοματεπώνυμο για να τον προσδιορίσουν.  Θα μου πείτε τη σχέση έχει το παρακάτω ;   Έχει σχέση με τον τόπο  αλλά  και με το χρόνο,  που σήμερα μου επιτρέπει  μόνο να επαναλάβω, ότι δεν μοιράστηκα  με νέους αναγνώστες αυτής εδώ της στήλης. «το γράμμα που λείπει»,  για να νικήσουμε το χρόνο…    «Δεν γράφουμε επειδή είμαστε ανίκανοι να ζήσουμε, αλλά για να τον νικήσουμε τον καιρό, εν τέλει» Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει την θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα είμαστε μονάχα ένας σβώλ...