Τελευταία σελίδα αριστερά

Το τελευταίο κείμενο του χρόνου, σχεδόν πάντα με την ίδια ευχή.   Να φύγει, να φύγει!   Να φύγει,   να μας     απελευθερώσει και αυτός   από το βάρος του. Για μας που κάνουμε όνειρα για του χρόνου, πώς να σημειώσουμε την ήττα μας σ’   αυτό το αχανές τοπίο της λησμονιάς; Ο χρόνος δεν μετράει για όλους το ίδιο, σε μερικούς αρκούν οι ισολογισμοί των λογιστών. Αρκεί το συν των υλικών για να είναι ευτυχισμένοι. Ο λόγος γι’ αυτούς που κρατάνε άρρηκτους τους δεσμούς με την παιδική αθωότητα και με μια σπίθα μπορεί ακόμα να πάρουν φωτιά, όχι για να καούν αλλά για να φωτίσουν. Οι άλλοι θα καούν, από τριβή μεταξύ τους, θα πέσουν στο λάκκο που άνοιξαν και θα χαθούν στα έγκατα. «Ωραία φεύγουν τα χρόνια και σε λευτερώνουν από το βάρος τους».   Η παραπάνω ευχή είναι ότι καλύτερο για όλους εμάς που, περάσαμε τα μισά της διαδρομής.   Και συνεχίζουμε με το χρόνο, που μας βαραίνει, με το χρόνο που τρέχει με το χρόνο που αργεί. Αν μπορούσα να β...

Είναι   η πρώτη φορά, που τα γεγονότα ξεπέρασαν συμβολισμούς. Με λέξεις πέρυσι έκλεινα το χρόνο,   σε μια προσπάθεια να κάνω ευκολότερο το   πέρασμά του.   Ευτυχώς τίποτα δεν τον σταματά.   Περνάει   αφήνοντας σημάδια εμφανή και μη.   Νομίζετε   ότι   θα κερδίσετε με τις καθυστερήσεις;   Ούτε   κλάσμα του δευτερολέπτου. 2017 !   Να κοιτάξουμε μπροστά με μάτια ορθάνοικτα. 2017 τα μάτια σας,   έρχονται γεγονότα. Που θα πάει, πόσο ακόμα να συρθεί   αυτή η κατάσταση; Πόσο πιο φτωχοί πια. Τι άλλο να εκχωρήσουμε, τι άλλο να ξεπουλήσουμε;    Φέτος δε θα απολογίσουμε, το κάναμε πέρυσι. Μια σταθερή   καθοδική πορεία. Να μην επαναλαμβάνουμε. Ο χρόνος που πέρασε,   χειρότερος από τον προηγούμενο, όπως ακριβώς τον περιμέναμε. Κάποιους η νοσταλγία τους βυθίζει στη θλίψη.   Είναι αυτοί   που παραβλέπουν το χρόνο, ακινητοποιημένοι στο παρελθόν, δίνουν στα γεγονότα μια συνέχεια,   έχον...

Σ’ αυτόν τον τόπο, που το χώμα υποχωρεί, που η γη βουλιάζει και μας έχει αφήσει μετέωρους, είναι ανάγκη να γυρίσουμε σε κείνες τις σταθερές, που έγιναν ποιήματα, έγιναν στίχοι, έγιναν τραγούδια και έμειναν. Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία. Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα. Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια. Υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, αυτά που θέλεις να πεις, η γλώσσα του σώματος μπορεί καλύτερα να τα εκφράσει. Μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού, που δεν θα χαιρετάει, μι...

Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα αυτό που δε μπορώ να κάνω. Είναι μαρτύριο να ονειρεύομαι τις διαδρομές ανάμεσα από μεγάλες κοιλάδες και να επιστρέφω στα ίδια πατήματα  της καθημερινότητας. Είναι μαρτύριο να γράφω κάθε μέρα. Επηρεάζομαι. Ξύνω πληγές και διχασμούς με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι με τις βαλίτσες στο χέρι, περιμένοντας τη στιγμή που θα εξοστρακιστώ απ’ αυτή την βαρετή κυκλική πορεία, αλλά το τρένο δεν φαίνεται. Στην ομαλή πορεία για άλλη μια μέρα. Όταν ένα πέπλο κίτρινο τα έχει σκεπάσει όλα, εσύ με το κόκκινο μοιάζεις παρείσακτος, εξοστρακίζεσαι και στην ερώτηση «τι έγραψε αυτός;» Η κλασσική απάντηση είναι «περί ανέμων και υδάτων». Οι εμπειρίες δεν επαρκούν, για να βάλω μια τάξη. Χρειάζεται μια σπίθα, μια ξεχασμένη γεύση, ένα άρωμα που έντυσε κάποια στιγμή, ένα τραγούδι. Όταν είμαι καλά ξεχνιέμαι, χαλαρώνω, έχω την ψευδαίσθηση που πάντα ήτανε έτσι και πάντα έτσι θα είναι. Χρειάζεται κάτι στραβό κάθε φορά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Η όλη ισ...

Δυστυχώς η καινούργια μου τηλεόραση, τις περισσότερες μέρες μένει κλειστή. Κρίμα, τέτοια ευκρινής εικόνα, τέτοια ζωντανά χρώματα να τα τρώει το σκοτάδι. Χθε ς την άνοιξα να δω αν λειτουργεί. Χειρότερα απ' ό,τι τ΄ άφησα. Μπορεί κάποια στιγμή να απαλλαγούμε από τα σκουπίδια, από τα άλλα σκουπίδια όμως πως; Αργυρώνητοι, αλλάζουν αγαπητικούς σαν τις «πουτάνες» και δεν διστάζουν να επιστρέφουν σ’ αυτούς που έχουν ξεφτιλίσει αρκεί η πρόσκληση να έχει το χρώμα του χρήματος. Έγραφα παλαιότερα , γι’ αυτό το τηλεοπτικό σκουπιδαριό που μας πνίγει, επιχειρώντας να συγκρίνω το πρόβλημα, με το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων. «Ο μικρός στρουμπουλός χιτλερούλης, μεγάλωσε, δυνάμωσε, με την δική μας συνδρομή και τώρα απειλεί να μας κατασπαράξει». Αχόρταγοι, άπληστοι, αδίσταχτοι, μεσάζοντες, σε αλληλοσπαραγμούς, που δανείζονται δύναμη από τους εκάστοτε ισχυρούς πελάτες τους, για να την χρησιμοποιήσουν, εναντίον αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να ικανοποιήσουν τις απ...

Δεν ήρθε το καλύτερο. Οι προσδοκίες που καλλιέργησε η προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης εξανεμίστηκαν από τους πρώτους μήνες. Εκείνα που γράφαμε τότε, θα τα επαναλάβουμε και σήμερα, με τα μάτια να είναι συγκεντρωμένα μπροστά, σε αυτά που έρχονται και την ευχή να γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί, μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό για να κάνει τη διαφορά. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά. Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι. Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί. Πολλές φορές υπάρχε...

Μ ε μείον ξεκινάμε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει! Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,   δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλούσαμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα.  Φορτωμένοι συμβιβασμούς, σε μια εύθραυστη ισορροπία,  που να πάμε;   Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος  εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτ...

Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή, ότι η κρίση πέρασε. Εκείνη η κρίση που περάσαμε... Που περάσαμε; Και πως αλλιώς θα μπορούσαμε σήμερα να σταθούμε όρθιοι με σώας τα ς φρένας, αν δεν προσπεράσουμε αυτό που μας συμβαίνει στο παρόν μας και δεν σπρώξουμε πίσω σε παρελθόντα χρόνο όλα αυτά που ζούμε; Αν το καλοσκεφτούμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, που βιώνουμε, στα περασμένα προστίθεται. Υ πό αυτήν την έννοια η κρίση τελείωσε. Γ ια να το εμπεδώσουμε αρκεί τα κλάσματα του δευτερολέπτου να τα βαπτίσουμε χρόνια 2010 – 2016 και συνεχίζουμε.  Και συνεχί ζ ουμε ευτυχισμένοι άνθρωποι, που έχουν να διηγηθούν τραγωδίες . Όχι αυτές που συμβαίνουν, αυτές που μας συνέβησαν. Θα μου πείτε “οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία” όπως μας λέει ένα γαλλικό γνωμικό. Δ εν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες. Δεν έχουν ήττες στο ενεργητικό τους. Δεν συμφωνώ! Η ευτυχία πηγάζει μέσα από τη δυστυχία , όπως η αγάπη μέσα από τον πόνο. Θα συνεχίσουμε ...