Ο χρόνος που περνάει με απελευθερώνει

Με μείον ξεκινάμε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!

Η νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες,   δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς. Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλούσαμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει στο προπατορικό αμάρτημα.  Φορτωμένοι συμβιβασμούς, σε μια εύθραυστη ισορροπία,  που να πάμε;  

Με μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει  διαφορετικά.  Η αφαίρεση δεν τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες.  Πρέπει να ξεριζώσει και μέρος  εκείνου του πλαστού εαυτού,  που καλοπιάναμε όλα αυτά τα χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο, μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε  τον εαυτό  μας για να μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την αγάπη.  Για να νικήσεις το χρόνο, απαιτείται  μια γέννηση και ένας θάνατος, θάνατος,   του πλαστού και ψεύτικου εαυτού μας,  για να αναδυθεί ο αληθινός.

Με μείον, χωρίς δεύτερη σκέψη, με απώλειες, που χρόνια προστατεύαμε γιατί φοβόμαστε το τσαλάκωμα, δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή.

Οι επαναλήψεις παλαιότερων κειμένων, δεν αφορούν μόνο τη διαχρονικότητα τους, είναι όπως τα τραγούδια σε νεότερη εκτέλεση. Κάποια έχουν δημοσιευτεί μισοτελειωμένα, τους λείπουν κάποιες λέξεις, κάποιοι τόνοι παραπάνω, κάποιο χρώμα, που εκείνη την ασπρόμαυρη ημέρα της πρώτης εκτέλεσης, δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Μπορεί η πρώτη εκτέλεση να κρύβει κάτι το αυθεντικό, η νεότερη όμως, είναι σαφώς πιο βελτιωμένη.

Έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος που περνάει με απελευθερώνει.