Έχουμε κουραστεί, μας αξίζει κάτι καλύτερο

Δεν ήρθε το καλύτερο. Οι προσδοκίες που καλλιέργησε η προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης εξανεμίστηκαν από τους πρώτους μήνες. Εκείνα που γράφαμε τότε, θα τα επαναλάβουμε και σήμερα, με τα μάτια να είναι συγκεντρωμένα μπροστά, σε αυτά που έρχονται και την ευχή να γίνει κάτι να τελειώνουμε. Δηλαδή να αρχίσουμε. Έχουμε κουραστεί, μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αυτό που μπορεί να σταθεί ικανό για να κάνει τη διαφορά. Μια μετατόπιση όλο και ο πιο μπροστά, όλο και πιο ψηλά.

Πάλι από την αρχή με όνειρα επαναλαμβανόμενα και λέξεις… Λέξεις που μένουν και ας φεύγουν οι άνθρωποι.

Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.

Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες φορές, για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή.

Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας. Τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και σε χρόνους ανώδυνους.

Όχι δεν φταίει ο καιρός, «που όλο σκέφτεται να βρέξει», κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό είναι η αιτία.