Εκείνη η κρίση που περάσαμε...

Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή, ότι η κρίση πέρασε. Εκείνη η κρίση που περάσαμε... Που περάσαμε; Και πως αλλιώς θα μπορούσαμε σήμερα να σταθούμε όρθιοι με σώας τας φρένας, αν δεν προσπεράσουμε αυτό που μας συμβαίνει στο παρόν μας και δεν σπρώξουμε πίσω σε παρελθόντα χρόνο όλα αυτά που ζούμε; Αν το καλοσκεφτούμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, που βιώνουμε, στα περασμένα προστίθεται. Υπό αυτήν την έννοια η κρίση τελείωσε. Για να το εμπεδώσουμε αρκεί τα κλάσματα του δευτερολέπτου να τα βαπτίσουμε χρόνια 2010 – 2016 και συνεχίζουμε.  Και συνεχίζουμε ευτυχισμένοι άνθρωποι, που έχουν να διηγηθούν τραγωδίες. Όχι αυτές που συμβαίνουν, αυτές που μας συνέβησαν. Θα μου πείτε “οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν ιστορία” όπως μας λέει ένα γαλλικό γνωμικό. Δεν έχουν να σου αφηγηθούν τραγωδίες. Δεν έχουν ήττες στο ενεργητικό τους. Δεν συμφωνώ! Η ευτυχία πηγάζει μέσα από τη δυστυχία, όπως η αγάπη μέσα από τον πόνο. Θα συνεχίσουμε λοιπόν χωρίς την κρίση που μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια, άλλα αυτή δεν θα είναι πια κρίση θα είναι η ζωή μας. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με εκείνο το παλιό τραύμα, που μπορεί να πονάει στο κρύο, για πόσο καιρό ακόμα όμως θα παραπονιόμαστε για το κτύπημα που το προκάλεσε.Θα συνεχίσουμε με λιγότερα λόγια και περισσότερη ζωή γι' αυτό και τα διαλείμματα, ανάσες είναι. Θύμωσα, φώναξα, έβρισα, λυπήθηκα, απογοητεύτηκα, για όλα αυτά που μας κάνουν. Και εμείς; Εμείς τι κάνουμε; Με αφετηρία αυτό το ερώτημα να προσπαθήσουνε να δώσουμε την απάντηση όχι με λόγια, με ζωή! Θα μου πείτε φιλολογείς γιατί η κρίση σου έκλεψε τη μισή ζωή, σ' εκείνον που την έχασε όλη τι του λες; Θα ξεκινήσεις παρηγορητικά όπως θυμάμαι σε ένα παλαιότερο κείμενο ο Οδυσσέας Ιωάννου και στο τέλος θα αισθανθείς μαλάκας. 
“Έχει αρχίσει μια άλλη ζωή, οι ομορφιές είναι δίπλα σου. Οι άνθρωποι, οι φίλοι, τα αισθήματα, ο έρωτας, τα παιδιά σου, η θάλασσα, η μουσική, τα βιβλία, οι μικρές καθημερινές δημιουργίες, η συγχώρεση, ένας πιο ουσιαστικός τρόπος να ζεις. Πώς να σου τα πω όμως και να μην αισθανθώ χοντρομαλάκας, όταν μου λες πως πρέπει να ζήσετε τέσσερις άνθρωποι με εξακόσια ευρώ τον μήνα; Και είσαι ήδη σαράντα πέντε; Και υποψιάζομαι πως αυτό θα είναι για πάντα πια;” Δεν θα στα πω...